Alle inzendingen over emoties

Blijdschap en vreugde; wat zoet is voelt goed. Niet zomaar een mierzoete reactie; maar juist die echte lach geeft een proeve van een oprecht blij gemoed. Een mens met zijn schaterlach is er één zonder gemaakte opsmuk en niet oprechte trouw. Een schaterlach die lijkt te willen zeggen: 'ik wil met jou lachen, omdat ik van jou hou'.…

onverwachts die stilte diep in mij geen eindeloos getouwtrek meer niet meer draaien woorden verfraaien weken van heimwee buigen naar rust ik land op voeten van mogen, niet moeten…

Ze kuste m'n hoofd, neus en wangen blies wat door m'n haar kreeg een stil verlangen m'n hoofd niet te bewegen. De tranen die zich een weg baanden langs m'n kin en verder neer droogden onderweg zodat ik telkens weer dankbaar omhoog keek. Ze kuste m'n hoofd, wangen en kin 't was de wind, die: de tranen opving.…

Beiden zitten vast, hopend dat het niet zo moeilijk was .. Er lijken soms geen grenzen te zijn, toch het gevoel van opgesloten in iets klein. Hij doet en zegt Zij zegt en voelt Hij smacht naar meer .. Maar niet genoeg voor haar Zij wil alles, waarschijnlijk te veel ...…

Niets kon het beeld verstoren schier onaantastbaar leek de schijn van veiligheid tot de dag van Murphy aanbrak genadeloos het besef doordrong hoe kwetsbaar het leven is hoe dankbaar je zou moeten zijn met het grijpbare geluk van de onberekenbare morgen die soms moeilijk bereikbaar is maar toch altijd kansen biedt voor wie open staat…

dorpspad tussen grillige stammen moeizaam in de mist vol goede moed slenter ik schoorvoetend ‘k vertel via de hobbels verhalen van vroeger aan kronkelige wortels ‘k ben groen van angst honderden jaren lang gewillig naast elkaar herkenden mij niet meer hoorden wel mijn liedjes krakkemikkig en krom bewegend op hun benen met krakende…

Eenzaamheid In je hele lichaam Deze leeuw brult elke dag Eenzaamheid Is een dolk in het hart Geen uitweg Voor je gedachten Geen zielsverwant Op je pad Eenzaamheid in het het bestaan Geeft elke dag Een traan Om het gevecht Met de leeuw Die brult in het hart Aan te gaan Eenzaamheid is pikzwart Eenzaamheid is hard…

Zachte geur van bloemen De wilde wingerd komt dichterbij Dit verlangen kan ik niet benoemen Dit lege mijmeren in mei Liefde lijkt geen uitdaging meer Hoewel ze dat nog is Ik spiegel mezelf zoveel voor Uit angst voor eenzaam gemis Te chaotisch voor verbintenis Maar niet weer een vlucht In de prilheid reeds ergernis Weer maak ik van liefde…

Is de dood toevallig Of niet Weggerukt uit het leven Zomaar opeens dat grote verdriet Verlies dat niet te dragen is het grote gemis je leven lang door Zomaar Opeens Toevallig of niet Blijvend de pijn Opeens Daar Opeens klaar Geen woorden Voor dit Dat wat Je had Is weg Zo zonder uitleg…

Jou te verliezen, daar moet ik niet aan denken. Want verliezen, daarin ben ik goed. Ik zou je willen roepen, als ik wist hoe te roepen. Kom als 't je blieft terug, bij mij voorgoed. Zelfs als je uitglijdt laat ik je niet vallen. De grootste hobbel, is met jou geen strijd. Jij vult mijn leven en geeft het zin. Soms ben je het laatste…

ergens verblijft er op het leeg terrein nog een puntje schemerlicht, zelfs is het nog in staat een schaduw te werpen niet langwerpig, maar krom gebogen door de kou die het ondervindt in een ruimte waar de echo met een opgezette kraag tegen de wanden hangt te kleumen gisteren waakte de tijd nog met gelaarsde benen doch vandaag lijken de…

weet je van jou de herinneringen zijn in goede tijden mij tot vreugdevuurtjes lichtpuntjes ook zijn het als bij momenten ik somber of verdrietig ben telkens weer mis ik dan toch jouw hand in de mijne de lieve kroeltjes ook langs wang of in het haar terloops gegeven telkens weer omheen mijn schouders mis ik dan jouw armen die tegen…

Waarom dromen over morgen als de nacht de dag niet kent voorbedachte flarden verdwijnen in de alledaagse wenteltrap die uitkomt op dezelfde rotonde verhard met verzande idealen Waarom niet dromen over morgen zolang de zon nog regenbogen brengt de maan de sterren weer begroet vogels welluidend zingen als gisteren een kind een blije glimlach…

grijs waaien winden tochtig de dag onder zware wolken gaat de dood gebukt morgen - denkt zij morgen zoveel morgens trekken voorbij niets en toch... die hoop altijd weer die hoop er komt een dag waarop lente de lucht zal vullen met zachtheid maar op dit uur is het huis kaal staan ruiten gebroken in hoge lege kamers…

Heel even was ik dat verlegen mannetje dat altijd wachtte op zijn beurt in moeders keuken dronk ik uit het chocokannetje ik had er nooit om gejengeld of gezeurd terug na een lange dwaze reis in de veilige haven kan ik eindelijk ademhalen kon ik mij maar aan het verleden laven en uit de oude verhalen warmte en zekerheid halen maar ik heb…

zon komt op licht valt op je neer de rozen gaan open.…

soms is het er weer in mijn zoldergrot tussen de uitgehangen was voorzien van spijtoptanten dat grijsblauwe schijnsel door 'n ontijdige poort dan kijk ik een film in de bek -tanig en tandig- zoals dat past bij verbazing en misschien ook onbegrip laat ik het geen metafoor noemen maar een meteoor uit zelfverzonnen ruimte ploffend…

Een slakje zat zo lekker op een blad mijn god wat beeldschoon huisje het toch had…

verdriet moet je altijd voor het daglicht bewaren hoorde ik laatst iemand zeggen maar toen met de ochtend ook de zon doorbrak sloot ik het het venster – dacht uitstel - en liep weg hier sta ik nu met mijn laarsjes in de zee luister maar, zeg ik tegen mijn moeder die er niet meer is en ik houd mijn GSM aan het zoet gekabbel van haar zoute…

druppels in de oneindig zwarte verte hangt vaag een vreemd verlangen naar een geurende bloemenblouse kijkend door de wazige bril van toen zag ik haar steeds door de polder gaan, op weg naar de volwassenheid zwaaiend in een open Lotus Elan beten haar witte vriendelijke tanden een afdruk van vele jaren in haar foto zoute tranen liepen…

de hut de lucht is blauw, egaal staal blauw achter vier vermolmde houten palen gekoppeld door een gebogen ijzerdraad drie in het licht, één in het nauw de pikkip of de pispaal, zogenaamd de anderen, een gulle lach op hun gelaat, droegen de erwten, bonen, hooi en klaver om te drogen in ons zonnige klimaat verdwenen zijn ze uit het landschapsbeeld…

Een schaduw schiet voorbij Achter een wolk weer verdwenen Een geurspoor komt langs mij Als een kat langs mijn benen Wilde vragen naar je naam Maar je was reeds verdwenen Heeft jouw schaduw wel bestaan In het nu of het verleden...…

bruggen ik heb bewondering voor bruggen hun bogen, hun gekromde ruggen geven aan gleuven en aan kieren aan diepe dalen van rivieren in ons laag gelegen land een zelf gedragen overkant zelfs het betonnen viaduct weet zeker dat het lukt de kruizen van geklonken staal spreken krachtig stoere taal strak gedraaide draden trillen…

Jaloersheid kan alleen maar schaden. Geeft nimmer iets van gerechtigheid. Scheve ogen kunnen soms verraden, dat het gemiste in een ander wordt benijd. Jaloersheid om het niet hebben. Waaronder een hart gemoed soms zo verzuren kan. Dat het leven stuurt langs scheve boorders. Dat veel van een geluk ontneemt als men het leven zo niet…

Een stil verdriet dat niemand ziet. Dat langzaam ingeslopen zich dichter ingraaft in je ziel. Het hart verduistert. Het geluid van zijn ritme ontluistert. Het in het lichaam gevangen houdt wankelmoedig voortstuwend en tot breken toe instabiel. Een stil verdriet van geluidloze snikjes en bittere glimlachjes. Om die irritaties, die levensloop…

de strakke horizon leunt zwaar op nieuwe beelddragers hier telt het zuiden in schokdempers fijnstof een haperend rolluik hier telt het zuiden iets te grof afgesteld mijn hele cruiseschip draait om je as -------------------------------- uit: 'Rouw met diertjes', 2013.…

Bij elke stap bezig met de overkant. Vraag het de Maas onder mijn voeten, de meeuw, onbevreesd dansend boven de stenen brug. De overkant is een belofte, komt huizenhoog me tegemoet, flonkert en lonkt, geeft zich halverwege over. Wyck of Maastricht, beide badend in de roem van eeuwigheid, keer ik terug of loop ik heen? Steeds dezelfde gedachte…

Mensen krijgen kansen genoeg Maar een nieuwe kans Is nooit te vroeg Pak die kans met beide voeten aan En dan er ook echt voor gaan Ik ben ik En jij bent jij Juist omdat we anders zijn Maakt dat ons blij…

grindpad achter het hek aan het eind van het grindpad vraagt de stilte om aandacht geen geruis in bomen geen bewegend gras de vogel zingt geen lied de dood maakt me hier wakker ik wist nooit goed wie je was en waar kon je moeilijk volgen op je zelfgemaakt kompas je achterstevoren denken je eindeloze fantasie je knikkeren met…

als ondergaand van weer een dag zon de avond kondigt blaast wind de wolken die mijn dag duisterden het betere hopend naar zwart avondgat waar het weten zegt alles moet passeren alles moet voorbijgaan wakkert mij tegelijkertijd het vrezend weten dat niet eeuwig de nacht duren zal uiteindelijk is het weten niet het wensend denken…