Alle inzendingen over Arcadia

. ----------------------------------------------------------------- Uit: Arcadia, 1968.…

Een vriend van wind en dankbaar aan de regen Die lief had tot ver in de eeuwigheid Daarin voorbij verbeelding werd geleid Want tot Arcadia leidden zijn wegen In ogenschijnlijk zeer gewone schema's Zong Demis Roussos over grote thema's…

nog effe dan is het lente met alle gemekker van lammetjes in de weide die worden versneden tot kroket of in de soep geholpen nagekeken door de ooi die haar jas kwijt is…

zij grazen vredig deze zondagmorgen hun huid licht op glanst in de voorjaarszon een suizelwindje voert uit de verte klanken aan van de oude dorpskerk als oproep tot gebed het groene lover omlijst koeien in hun wei…

Langzaam kleedt zij zich uit in het lover, Rilt verrukt en verlangt een rover, Denkt aan nimfen en faunen. Nimfen die zich genotvol over- Gaven aan faunen, naakt onder lover, Begrijnsd door oude alraunen. 't Rimpelend water spiegelt haar week: Met haar voetjes in de ondiepe beek Voeren de golfjes guerrilla. Op een steen zit haar…

bijtende bergen zag het kind van weleer bloed in het oog van de zon zij begroef ontbladerde dromen onder de steen van het slapende oog nu huivert ze naast zwijgende goden ze hoort het slikken van de tijd het licht is niet van porselein in de velden van vroeger ver van de smeulende wind en bijtende bergen voorgoed verloren haar Arcadia…

ik keek naar de kleine wereld jij staarde naar een ibis door het venster van de tijd mijn kind vond vergetelheid in de trappen kaboem kaboem naar boven ik zag een schitterende beeldenzee zij was altijd in beweging ik nam een voorschot op het verlies jij nam me in je armen ik was even in Arcadia…

virtuoos overdansen lenigjonge vingers de vierweg op een elegantslanke hals harenstokberoeren doet borst- en taillesnaren sidderend ontwaken trekt registers open melodie breekt pareljuichend uit de open flanken de heupen kingeklemd bij haar boventoon in orkestrale luwte tuimelt mijn ziel een kortstondig arcadia binnen…

ik ben met je meegegaan samen op de dromerige blik in je ogen ineens weggevlogen zag je vertrekken heb je hand gepakt ben ingestapt route onverwacht als ik maar bij je was herkende in opkomend licht het panorama dat onder ons gleed in een eerst ontwaken serene rust voelde weldadig aan in een harmonische balans kreeg natuur…

Achterin de rozentuin, staat een theehuis, half in puin, Overgroeid met rozenstruiken. Zonder ramen, zonder deur, met verrotte vensterluiken en een muffe schimmelgeur.  Vroeger was het een juweeltje. ‘t Was mijn eigen klein kasteeltje en daar ging ik stiekem spelen met mijn vriendjes eed’le delen. Goeie God, wat deed dat deugd…

Het zadeldeken, uitgespreid, nodigt na de wijn en liefde tot vadsig nagenieten 'et in Arcadia ego...' Sluimerlui naproeven: het aaiend lippenspel, het dartel kussen, tong zoekt tong. Die, plots gevorkt, tot in de strot giftig gal ontlaadt het zerpe vuur baant zich een weg door maag en darm. De bittere dood...…

Het Limburgse Arcadia. Samen met geluid en kleur, beweging en geur, stroomde geluk mijn hart binnen. Volmaakt geluk. Voor even.…