Alle inzendingen over Bootje in fles

Witte zeilen hoog gehesen Geteisterd door een flinke windhoos Op Gods wil aangewezen En op die van de matroos Dit schouwspel duurt al jaren voort Varend in turbulente stormen Ofschoon licht aan de horizon gloort Schuimen golven in talrijke vormen Buiten dit tafereel hoort men getik Van grootmoeders antieke breigerei De zeebries geeft…

Weglopen is zware kost Het is het in galop zijn Duidelijk en neonlicht Aan de muur Als reclame Niemandsland komt vandaag Erg van pas…

Dus als je ooit een bootje vindt, net als ik stap gewoon in, wie weet: wat je al dan niet ondervindt.…

En later zou je inschepen in een bootje op de vaart je peddelt langzaam weg, bevreesd voor nieuwe rampen Als een hond ben je beducht voor het verliezen van je staart je bereikt nu gauw de nevel, ik zie je haast verdampen.…

Langzaam deinde een bootje, Deinde een bootje, Langs het riet. Verder en verder, Deinde het bootje, Terwijl het plek na plek verliet. Sneller wanneer de wind opstak, Trager wanneer deze ontbrak, Dan werd het water reeds weer vlak.…

Drijvend in mijn bootje van papier heb ik geen gedachten... Morgen is nog zo ver weg…

Een piepklein bootje van papier danst op een woeste bergrivier. De sterke stroming voert hem mee. Waar vaart hij heen? Misschien naar zee? ( Een kindergedichtje. Ik ben een bundeltje aan het maken, o.a. voor mijn achterneefje )…

Als jij en ik als grommende motoren Voor de stampende kiel van ons schip op zee Tot vlammen, tot inktzwarte as konden mengen Hoog de leegte de hoge lege wolken in als regen Voor eeuwig uitgestort als zware as in diepe zee Volkomen in ons immer mengen samen Elkaar tot in de lange diepte zakken Tot armen van de inktvis lengen Tot zwarte inkt…

De zon spiegelt zich vrolijk in het water, met een zilveren glinstering. Het water rimpelt, als door en zachte hand bewogen, in de zoele zomerwind. De boot glijdt zachtjes over het water, de riempjes spattend nat. De lucht is vol met geuren... en aan de einder kleuren zich de bomen paarsig mat. Zo eeuwig door te varen, wat zou dat heerlijk…

De dader kreeg 20 jaar en jij, elke dag een beetje minder, geluk in de fles.…

vierkant is de vlek op tafel van de fles van gisteravond waarin het maanlicht weerkaatste een laatste dronk van eenzaamheid die niet gedronken werd in spijt als ik de wijzers terug kon duwen deed ik dat toch zeker niet de gouden stralen van de maan zo warm toen dit begon vooruit met de tijd vooruit ik wist wel dat dat kon het whiskyglas…

op de bodem van de lege fles ligt bezonken droesem ik proef de bitterheid van al wat neersloeg in het oude jaar knarsend vermaal ik kristallen van wanhoop oorlog en verdriet ik keer mij om naar een fles met etiket 2014 .…

ondanks dat dit vers over een gezonken bootje de lading dekt, wordt die toch nat tenzij dit bootje en z’n woord voor de laatste regel zijn uitgelekt want dan kan alles overboord…

een visser vaart uit ver van het land in een wrakkig bootje zijn hart draagt liefde mee op de grote dobberzee het water, water zee zo diep kleurt als de ogen van Anka blauw, zo blauw zijn wonderschone vrouw “bootje, bootje breng mij veilig naar de haven met mijn vissenmand naar het thuisland” * Naar een Dalmatisch volksliedje…

een bootje dobbert stuurloos op de golven wolken pakken zich samen boomkruinen zwiepen heen en weer ze vangen veel wind terwijl het bootje op de golven voort dobbert staan de beste stuurlui aan wal zoals altijd…

boeiend, zo plat op mijn rug op het vierwielig bed tussen mijn ogen en het plafond een fles, een lamp, een fles, een lamp een stem , een fles, een lamp, een fles waarom duurt de gang zolang de lamp bleef achter in de gang ik zie alleen nog de fles er galmt een stem en druppels ze sluipen door de life - line ze druppen me zoet…

sommigen verstopten we nadien in een fles, gooiden die bij hoogwater in de zee, de golven namen toen al onze onvervulde verlangens mee. op hoop van zege.…

Mijn moeder leed aan postnatale stress; ik kreeg de borst, en zelf nam zij de fles.…

Open deur een lege kamer wanden grijs de vensters halfgesloten ik twijfel zonder woorden weet ik mij zonder gedachten ken mijn hoofd een lege kamer wanden grijs de vensters halfopen dan laat ik woorden in in volle zinnen laat ze lopen…

'T is brekend nieuws wat ik zojuist verneem Mark Rutte is in Brussel opgedoken Daar heeft hij net het stilzwijgen doorbroken Dat tweede paspoort is dus géén probleem Zó sta je nog bij Bea op 't bordes Zó gaat je kabinet weer op de fles.…

'lust' is de liefde bedrijven in een zelfgevouwen bootje van plezier...…

Wij in ons bootje Op de vijver in het park Roeien we naar meer?…

Wij vaarden in een bootje op de IJssel, er stonden grijze reigers in het riet, één heette echt Lodewijk van Deyssel, de rest, spotters, verklappen we niet. De kerktorens bogen voor ons houten bootje, dat deed ons, naakte bemanning, veel plezier, zelfs de boerinnen zwommen in hun blootje, lachend om de stijve paal van een stier.…

Het groene bootje glijdt traag door het meer tussen bergen purper Op de oever in 't gele huis schijnsel van vlammen rook geur van turf Het klotsen van water gerust smelt de tijd bergen bootje en huis in de stervende gloed van de Ierse schemer vergleden…

Deze les Gaat over de geest in de fles. Profeten Hebben het geweten De geest moet uit de fles. Laat je niet flessen Met al die geestelijke lessen.…

Ik zal het lege gele bootje zijn dat dobbert, dobbert, dobbert, dobbert in de leegte. De dode oevers zal ik dood en droevig laten, de weidse verte weids en ver, maar geen grashalm blijft nog over, en geen zon of maan of ster. Ik zal het gele lege bootje zijn dat dobbert, dobbert, dobbert, dobbert in de leegte.…

Een fles geworpen in de oceaan van Facebook, het 'Boek van gezichten', onafzienbaar... Toch maar weer gedaan, een fles geworpen in de oceaan, wie weet spoelt-ie dan ergens aan, even 'geleukt' tussen duizend berichten van Facebook, het boek van gezichten - een fles geworpen in de oceaan.…

op het strand ligt een fles half verscholen in het zand een vrouw staart naar de fles er zit iets in ze staat op opent de fles een brief volgeschreven met eenzaamheid ze leest en herleest weet niet van wie niet van waar voor even voelt ze zich verbonden ergens is een mens net zo eenzaam als zij…

waardoor het bootje bijna zinkt Dan wordt hij kwaad en roept verdomme ik wil weg uit deze sloot Hij verlegt dus zijn koers naar IJsland met de halflekke huwelijksboot Kijk daar vaart een huwelijksbootje gelukkig vaart het nergens heen Het paar is overboord gesprongen dus vaart het bootje maar alleen…

hij dobbert in het bootje van zachte armen haar warme borst is zijn mer à boire sluimerend in de wieg hoort hij het zoete zingen gekooid ijsbeert hij vijf stappen tot de muur evenveel stappen terug geen armen als een bootje waarin hij passen zou zij zingt zoet noch zacht nooit meer zijn mer à boire…