Alle inzendingen over DUIZELING

de hemel is duizelig van zonneschijn schaapwolkjes drijven in de verte voorbij ik kijk de tuin in achter het gordijn de hemel is duizelig van zonneschijn hoe dieprood de trissen herfstvreugde zijn als een vlammend tuinvuur in het dode tij de hemel is duizelig van zonneschijn schaapwolkjes drijven in de verte voorbij…

Ik voelde me duizelig Akelig en raar Ik zag dingen die niet bestonden Help!!Een duivel daar! Maar opeens besefte ik het Ik voelde de laatste stoot Ik schreeuwde van angst: Help!Ik ben…..dood!…

De rivier glanst van waterkeien tranen. Een rilling van muggen in brailleschrift. Ze dansen prikken in de spiegel alsof ze met hun kleinste teen de kogels uit het bloed van de wereld proberen op te vissen, uit te wissen. Schuiven uit op bemoste stenen. Wachten vanzelfsprekend als troost op verdriet tot de aarde begint te leven, te beven of…

Ik wil langzaam gaan vandaag, duizelig ben ik – nog van jouw liefde.…

Penselen zonder aarzeling dansen in een wilde duizeling. De ongetemde kleurenhoos die opstijgt uit de Pandoradoos. Doopt alledaagsheid in een tint. Een pasgeboren wonderkind.…

Met ons tweetjes op de caldera was het zelfs een vijgenboom aan te zien hoe duizeling- wekkend…

De wereld draait steeds haar rad van de tijd vóór mij – Ik word duizelig.…

Ik ben geen bake; geen verwijlen, geen verbeiden; geen duizeling van hoop, geen duizeling van dood. Ik ben alleen, bij holle ontstentenis van lijden, ik ben niet meer dan lijdelijk een moeder-schoot.…

help me de spijkers om me heen te slaan, naar buiten gericht als een stekelvarken, help me een vissenkom te zijn vol met zuurstof en roep m'n naam. blup. miauw voor mijn part. ik hou van jou. (dat is wel zeker). zolang als ik sta. loop. zit. kruip. spring en 't me duizelt alsof ik naar een kameleon, een kleurenpalet kijk. ik ben…

Alle mystiek is draaiduizeling in het licht van de ontmoeting. Van godsontmoeting, mens- en liefdesontmoeting, zelfs zelfontmoeting. Pure bevrijding van alle rituelen en procedures. Echt mededogen met die nog onderweg zijn naar volle liefde. Het zalige wegdromen in het verliefd geliefd zijn.…

hoe zou ik kunnen de duizeling weerstaan mij eindeloos te verliezen in de koelte van je diep ingesneden bestaan als je haast teugelloos ja uitdagend je charme evoceert onder een pergola in de schaduw van halfwilde rozen…

Blauw blinkt de hemel Zwart zuigt het asfalt Waartussen ik sta Trilt de lucht van de warmte Verlicht mijn hoofd tot duizelen Plakt mijn zolen aan de grond…

en ik zweef door de straten met een duizelend verlangen Morgen begrijpen wij de vlucht en kijken wij kroelend uit over de zee…

Duizelingen in het hoofd. Over momenten die verdwenen. Waar ik in heb geloofd. Doorbreken van wat niet is. Stuurloos in de tijd. Mijn huid is het vernis. Dat is gehard in de strijd.…

(Moulins de Paillas) cirkels schrijven in de lucht het optellen van talloze nullen tot je er duizelig van wordt... als de wind eindelijk gaat liggen zwijgen de wieken de molenaar kan gerust huiswaarts gaan…

nog laat vliegt zij in het lonkend licht en belandt na wat rondjes duizelig op de vensterbank ik draag haar met zachte hand naar buiten waar vlinderlief haar weg hervindt weer fladderend in het zwoele duister…

ik keek naar mijn schoenen ze staarden terug nietszeggend gingen hun gang ik schaamde me en volgde stap voor stap tot de klap me duizelen deed ik stond voor paal die voelde ik toen ik weer helder keek…

een rake uppercut laat de orgelpijper duizelen zijn balg zwelt vervaarlijk hij ziet hemellichamen waar hij nooit deel van uitmaakt als nooit tevoren vergrijpt hij zich op schandelijke wijze aan onschuldige sterren…

en nu nog één keer adem in inhouden nog even zie je die kleuren het rood van je gezicht de gele sterretjes als je je ogen sluit voel je die duizeling en hoor je die stem adem dan adem dan je wil te overleven is er nog lief blaas nu maar uit…

alweer meld ik me aan bij het aardbeienplantenbevrijdingsfront en vecht tegen smeermoes en meerwortel ik duizel, het zweet breekt uit vette muggen vallen me aan en nijlpaarden grommen in de vensterbanken volgende week weer een stukje en anders opnieuw beginnen…

in haar smalle gezicht het teken van de vogel of het vermoeden van vleugels dat wonderen verricht zoals het ontspringen van de dans in bleke dagen het logen van woorden in de witte kamer van de avonden het duizelend bellen blazen in de blauwe ruimte van de nacht waar wij de lakens uitdelen…

Het duizelende tollen van gedachten, maakt, dat ik geschreven woorden braak...…

gonst hommelen-ronk,) schuddend uw binnenst, en schuddend de schuite en schuddend het want-werk, schuddend als de aêm van de hengst waar hij de meester verwacht; — 'k zinge u; en naar me in het brein de begeerte van 't zingen bemeestert, duizel 'k als dronken, omdat boud ik te zingen u durf.…

Slaap hier die droom uit in dat tastbaar verlangen hoor ik jouw stem nog in de duisterstilte proef ik de nacht steeds weer in jouw hart gevangen draag ik mijn ziel hier onder het glanzen van sterren breekt mijn droom in duizelen in draaien en fluisteren behangen.…

Geen centje pijn meer, geen duizelende schuifel, alles koek en ei. Geen oorlog, geen ramp, alleen heldere hemel, en jij natuurlijk. Een brede glimlach naar goeden en naar kwaden maakt alles weer goed.…

Maar een leegte heerst, als een duizeling, in de kringloop der planeten. ---------------------------------------- uit: 'De harde kern', 1994.…

de vele momenten waar stilte praat gevoelens gaan zweven nachten herleven laten mij duizelen eindeloos lang beleef ik dromen onuitgewist draag ik jouw hart in trillende handen hoor je mijn liefde waar stilte verdween…

Wanneer kunst haar ogen kust traag lijnen tekent in beleven kleuren laat spreken hoger tilt dan verlangen wanneer beelden haar onmachtig naar adem laten snakken streelt zij duizelig verloren de laatste lijn hoe mooi kun je zijn…

is er geen eind als het denken verdwijnt als geen beeld verschijnt als niets is wat het leek er is geen eind als mijn licht niet meer schijnt boven de oever van de beek waarin ik werkelijk keek en mezelf zag hoe ik daar lag wazig en vertekend duizelig en onwetend nee, niet dan er is pas een eind als het dromen verdwijnt als ik dat niet…

heb een verenkleed dat helder is niet geel maar zwart omdat het mij staat behoef geen kleur bekennen zelfs niet op wangen die er toch wel is fluiten doe ik weinig zingen wel mijn lust in leven; van je oriolidae ondanks hoogtevrees duizel ik in hoge bomen waar mijn hooglied klinkt…