Alle inzendingen over Dorstig

Een dorstige man in de tropen Is in een groot biervat gekropen Hij heeft zich verslikt En is toen gestikt Zoiets dat is toch bezopen?…

een warme glimlach kleurt haar lippen kersenrood als de fluister van de liefde zoveel kan veranderen in het leven van alle dag vraagt ze wat doet dan het zachte van een regendruppel op een bloemblad dat zo verloren heen en weer wiegt in het zuchten van de wind…

Daar slaapt de onrust van de vrede als waakhond in mij vereend, het snakt naar lucht, stuwt het lijf en brein naar de moederschoot, wat na de geboorte slechts een masker was tot een dorstig woord mij weer wakker kust.…

“De Goden hebben zout in onze monden gelegd, zodat we dorstig blijven naar geluk ” Augustinus…

Als een dorstige Een klimroos op de steppe Laaf ik mij aan jou…

zonder water zou ik dorstig dolen langs de uitgedroogde zee…

Het dorstige hert zoekt naar de rand van het meer voor een slok water.…

sluisdeuren drinken dorstig allerlei boten met wijd open keel…

Daar ’s lafenis en krachten Voor ’t hart dat Gode leeft; Dat dorstig moet versmachten Bij al wat de aarde geeft.…

Amsterdam en het is dorstig in mijn rillend lijf.…

Coreopsis Verticillata MEISJESOGEN meisjesogen die stralen-dorstig dromend- goudgele schalen…

Zij koos de vrijheid Van de horizon Wijl haar schaduw Haviksogen opsloeg Vloog zij sneller dan Het fluisteren van de wind Door de wolken Over de zee En belandde in de golven Van de hartstocht In zijn uitgestrekte armen Vlijde zich Tegen zijn hartenklop Het voelde dromerig en warm Ze had lief…… Hij ook Brandend zand Waterparels Dorstige…

ik zal de rust van de wieken nippen, bewaren onder mijn huid en onder groene kruinenbomen kan ik dorstig verder dromen…

De man had dorst, daarbij een droge keel dus streek ter lessing neer op een terras beschaduwd door het groene boomstruweel waar ’t met het warme weer goed toeven was. ~Eén pils, dan is mijn strot weer als fluweel~. ’t Bleek niet genoeg, er volgde nog een glas. De man -hij had nog steeds een droge keel- bestelde weer een pils op het terras.…

In winkel voor stoffen te Zwaag kwam een dorstige dweil met de vraag: 'Is er hier - wat ik hoop - ook een zatlap te koop? 't Is speciaal voor een stuk in m'n kraag.'…

Een dorstige man in de tropen Zou in een groot vat zijn gekropen Dat zat eerst vol wijn Maar zou nu leeg zijn Ik weet niet, maar 't klinkt wel bezopen…

Je waaiert als het riet in mij ontkiemend zaad in rode aarde de vrucht die bloesem achterlaat wekt mij uit mijn diepe slaap dorstige liefde steel speel…

het gaat niet in de regen die ik zo mis, het water van welbehagen dat ik dronk wanneer ik dorstig, ja dorstig naar jou was ademhalen in de plooien van jouw o zo goddelijk verschijnen, jaren maken wijzer maar die kleine momenten waar we elkander tijdloos verkenden edoch, het verstrijken van gebeurtenissen wisten het verlangen uit,…

Een dorstige stuurman uit Sleeuwijk Zei : als ik een keer naast de plee zeik Na nogal wat bier Zo’n kratje of vier Is ’t net of ik over de zee kijk…

De wereld van haar onthoud ik haar kinderen rennend in het gras De kinderen van hen onthoud ik het dromen de weidse wolken Voortaan drink ik geen zuiver water meer, dorstig kind van verbeelding…

Het sluwe sissende zeeschuim kronkelt als een blote wellustige slang over het zacht welvend gebruinde lijf de dorstige jonge maagd laaft zich aan het geile gif tegen beter weten in…

na droge zomermaanden waar aarde vaak dorstig barste kale velden naar weelderigheid snakten schenkt herfstregen mij toch een laatste bloem die door de najaarszon geel blinkend wordt gezoend…

in jouw sporen verwelkten de bloemen al gauw zodra de dorstige zon opkwam slurpte ze de dauw kleuren en geuren die de wereld op fleuren met bloemen in de knop gebroken nog voor ze zijn ontloken…

Dwarrelzacht je vlucht weg uit het schemerparadijs waar de dingen zijn zoals ze zijn de lelie dorstig in de dromerige regen de avond blauw van verte en verdriet en de onbekende die wacht op de klanken van een nieuw jaargetij.…

besproei mijn woorden met koel water voor de lezers die zich er aan laven dorstig als ze zijn ik leg mijn muziek neer te drogen in de zon voor de mensen die naar me willen luisteren ik? ik ben met mijn hoofd in de wolken ik hou nu eenmaal van schoonheid krijg er inspiratie van…

fragiele woorden in tegenlicht trillend in verzengende hitte dorstige woorden die zich laven aan de gedreven lezer die onder het lover iets van verkoeling trachten te vinden bij verpozende zinnen... wellicht kan de dichter dan tevreden zijn met de vondst van het gedicht…

En in de schemering zong de uil zijn blues; veel van ook zijn verdriet was al geweest, zijn droevig lied kwam immers uit zijn hele lichaampje en niets gekunstelds was er aan het werd door niets gestuit - zo hoort muziek te zijn: voluit, een druppel die je dorstige, je uit- gedroogde ziel in zich opzuigt. ------------------…

Ik verlang niet naar een boek Een boek moet naar mij verlangen Om gelezen te worden Telkens weer Dorstig naar oogcontact Doorboren woorden mijn ogen Verstrengeld in mijn ziel/verslingerd aan mij Ze zullen zich zoekend - zelfs zalig zoenend - nestelen Om nooit uit te vliegen.…

druk doen kan je hamerend op mijn trommelvlies diep gaan kan je wroetend in mijn hart dol zijn kan je graaiend naar mijn lijf dorstig zijn kan je likkend aan mijn traan droevig zijn kan je je verliezend in mijn ogen dom zijn kan je door niet te reageren op mijn deur die wagenwijd open staat zonder dat je binnengaat…

rondom de regenbogen innerlijke ogen stil en bewogen schrijf ik met sidderende hand mijn kerstgroet onder de avondlamp verstart om al de ademloze smart maar sterker dan de pijn zal de lamp voor mijn voeten zijn dat in een dorstig dal gevuld met olie voedt…