Alle inzendingen over Druppels van de nach

Tranen verzuipen in gesproken woorden verstoppen zich achter verdronken zinnen laat nacht geen dag meer worden laat mij slapen in verloren lente…

“Druppels”…

de ongesteldheid na een drinkgelag -zo noemt meneer Van Dale droog een kater- spoelt u niet weg met zeven glazen water het beest heeft u volkomen in zijn mach de dag erna: een luide jammerklach u speelt de hoofdrol in een hels theater en nimmer was uw toestand desperater u sprokkelt laatste restjes levenskrach na uren, als u diep heeft…

Ik ben een weergod vol sadisme ik werp mijn water naar omlaag zie ik een feestje uit de hoogte dan draag ik hagel en ik plaag Ik waai de kersen uit de bomen ik kraak de bomen en het riet. En staan er bloemen op te komen dan doe ik dat liefst snel teniet. Ik jaag de mensen in hun jassen en sloop luid lachend…

Zoals de stad bruist fluistert de koningin, zo de drank stilt, smelt het donker te samen de nach, de nacht tot dan, wachtend op mijn koningsdag…

Het huilt buiten, koude tranen ‘t giet de ganse dag ‘t regent nu al dagen morgen ook, zoals ik zag Op ‘t nieuws! Het plenst buiten, koude tranen vermengen zich op mijn gezicht met de warme die van binnenuit stromen naar benee, qua gewicht Van mezelf. ‘t Giet, onophoudelijk er komt geen einde aan, net als de tranen, ik laat ze dan maar…

de dood brengt gedichten naar een sterveling ik ga met een schaal rond en collecteer het afscheid nog steeds van woorden en een vader steen en stilte harde sporen in huid en knieën en het dode leven van alledag uitgerend…

oh koente ich nach eer versjwinten tsoem wenn die sprach zich aus lies finten ich werdes alfhabet verdrehen ihr spraagkebrek ein ohr an nehen es tsaalgebrooich werd ich verrijchen also es neeje dooits geht glijchen ab erst werd ich ein wet anstellen das man nach w ein olf moes spellen missgleight auch mehr in plats von tsee doch olf kommt…

Als een druppel uit de kraan kom je te voorschijn. Maar voordat ik je kan bezien, of kan spiegelen aan je glans, maak jij je los en duikt dan in de vijver van het vocht waar ik je niet hervinden kan.…

Haar gezicht regent huilt verdriet door de dagen zoekt troost in de nacht…

een Fries volksdrankje hij dronk dat graag ik ben tot op de bodem gegaan ondanks het percentage de fles is leeg en de geest er uit een traan valt ten overvloede…

het is een hoekje in de kamer waar lippen sluiten ogen drinken uit een vlam op de witte muur het is een bankje aan het water waar vingers strootjes vouwen tot een fluitje dat naar stilte klinkt het is de druppel aan het glas waarin ik spring en spetter met mijn nieuwe laarsjes…

Druppels Ze zijn licht, ze glinsteren in de duisternis. Als kristallen dansen ze naar de grond, en genieten van hun vrije val. Net als jij, je leeft en geniet, want je weet maar nooit... waneer je de grond raakt.…

Druppels, druppels, regendruppels langs een glazen ruit Druppels, stille regendruppels lopen langzaam uit. Met hun spel van fijne ranke lijnen glijden ras druppels, stille regendruppels langs een spiegelglas…

Zachtjes glijdt hij van zijn blad als hij op de grond uiteenspat en samensmelt met de natuur is het gedaan met zijn levensduur bevochtigend het jonge groen dat begint aan een nieuw seizoen suéde zachte bladeren nerven zijn hun aderen alles is wazig door nevel en mist dauwdruppel die alles verfrist.…

Een stortvloed, een waterplas in de woestijn, een druppel, alléén maar één druppel. Mijn naam strekt zich uit en krimpt in zoals gekneed brood. De dood achtervolgt me, het leven perst me en vouwt me in elkaar, en in elkaar in elkaar. Gewiegd in 360, onder de zon en maan, door 9 manen.…

miljoenen druppels manifesteren zich hier optocht achter glas…

Die Sehnsucht nach weißen Neuschnee, die Düfte im Gebirge Sie bleiben Geburtstaggeschenke wie ich in Freiheit verpackt.…

't Is regen, - 't regent aan mijn ruit — De regen wist mijn dromen uit En draagt mij in de droom van 't leven; Een beeld gaat om — een beeld beklijft, Beeld van een lied - dat blijft, dat blijft: Het zacht en zegenend geluid Van droppelende regen. 't Is regen, - 't regent aan mijn huis - Ik luister, sprakeloos en kuis, Naar 't lied van…

Wazig... het ontspringt, rolt, schuift. Het streelt je huid. Subtiel. Met bevende vingertoppen, alsof het je troosten wil. Het valt, het druppelt. Je laat het los, maar je huilt.…

Je tong druppelde woorden in mijn oor Ik glimlachte en besloot te antwoorden op jouw verlangens we verloren ons in een eindeloze regenbui...…

Vlak voor het einde heb ik gevraagd of je nog wakker was de deur op slot had gedaan en de kat naar binnen had gelaten Ik wist al dat je je ogen zou sluiten en de onverschilligheid in je hart zou voeden Ik heb je uit bed getrapt, de trap af, de deur uit! Daaaag, donder maar op, dit was het, tabee! De kat glipte langs mijn blote voeten…

Ik gooi al mijn verdriet in een vergiet Maar zachtjes wegstromen, doet het niet De gaatjes verstopt met liefde en verlangen Zorgen dat mijn gevoelens blijven hangen Wat ik ook doe en wat ik ook onderneem Ik blijf je missen en voel me zo intens alleen Pijn laat het vergiet telkens weer overstromen Met druppels vol emoties en verloren dromen…

Gevangen in de stroom Na het vallen van de boom Drijf ik eenzaam voort Hoopvol in levenverwachting Dan zie ik jou deinend in de massa En wanneer ik je vochtige mond kus Versmelten wij voor eeuwig warm ineen…

een steeds droger wordende plas bloed merkt hij op met een mondhoek lachend mijn grote teen kan het ook Ach wel minder goed van vette letters naar driebaans wegen purperen files op zijn armen gekregen Dan moeder broertje en zusjes gezichten Doen hem walgen van korstige lichten als zij zouden wisten dat hij hier zo zat dit was de druppel…

water drupt, maakt geluid, dat ik niet kan verstaan, tikt verder, verder dan ik mezelf ken, het raakt. diep, alsof het wat vertellen wil, de wil om te stromen, om verder te gaan, verder dan ik mezelf ken.…

Ik ben een druppel op weg naar de oceaan, langs bochtige beekjes vervolg ik mijn bestaan vloei langs rivieren vervolg mijn weg eindpunt van het leven waar verdamping mij doet overstijgen word ik gevangen in een wolk overzie de beekjes, rivieren tot oceanen in hunkering van mijn aardse leven…

Vertederend is het aanzicht van een waterdruppel die naar beneden glijdt over haar schouder Sierlijk voortbewegend verkent hij stukje voor stukje haar prachtige lichaam Subtiel vloeit hij over de naaktheid en voelt hij de warmte van haar huid Verlangend staar ik hem aan Meerdere druppels zullen volgen Hun lot is bepaald Onbewogen laat je…

het zijn druppels druppels van goud je groene ogen sprankelen in de roodgouden zon met het knipperen vallen de druppels als schitterdiamanten op mijn tong, ze zijn warm warm van jouw geluk en… mijn geluk omdat je zo bent mooi en lief…. en in mij je kijkt naar me en lacht… door je natte wimpers heen ik hou van je………

je rozen voorzichtig gedroogd en opzij nu de vaas weer doorzichtig enkel water van mij…