Alle inzendingen over Dualisme

willen mijn handen grijpen naar touw en klimmen naar hoogten vluchten voor de bodem die in fusie met boven einde onbegonnen laat waar links en rechts in remise het gemiddelde dualisme op het nulpunt vereeuwigt en surplus zich verliest in uitgetelde statistieken of wil ik liever de extremiteiten waar het pijnlijk lachen uit balans…

ik leef in de nadagen, dagen erna na wat dan zijn dat laatste uren avondrood van kleur grafsteenzwart van geur soms kan je dat niemand vragen immers zovelen zie ik nu pas in zichzelf turen zal het zijn voor even met pappenheimers omgeven of plant ik nieuwe stekken zeker ik ben bedreven in overleven maar is mijn aarde vruchtbaar…

Ik ben het slagveld waarop het duivelse en het goddelijke een schijnbaar bespottelijke kamp uitvechten. Geen knop voor tijdelijke onderbreking geen echo op mijn smeking. Ik ben het oerbos en de woestijn met onverwachte mijnenvelden het strijdtoneel zonder helden een slachtblok voor de kastelein die slechts tapt en nu ook leert als het vloeit…

Mijn Wetenschap en mijn Geloof, Die leven saam in onmin, Want de ene houdt, wat de ander doet En denkt en meent, voor onzin. Intussen, beide heb ik lief, Juist e v e n trouw en innig, En toch vind ik mij–zelve niet Onreedlijk noch krankzinnig.…

Negativiteit is iets dat zich in de ziel bijt Iets wat onze innerlijke tempel ontwijdt Waar je met zoveel moeite tegen strijdt En dat zich tergend langzaam uitspreidt Waardoor het hart zich pijnlijk openrijt Positiviteit is iets dat de geest verblijdt Iets dat je vredig en blijmoedig belijdt Waardoor het gezichtveld zich verwijdt Al gun je…

Je moet wat praten Ook al weet je Niet wat - Praten over alles, Praten over niks, Zo lang het de tijd Maar verdrijft En ik op tijd aankom…

Als je kijkt uit je raam, zie je niets staan Als je iets hebt, laat je het gaan Als je vraagt, komt er een antwoord Als je spreekt, wordt het niet gehoord Als je dit doet, dan doe je dat Als je iets moet, valt daar het gat Hoe zeer je alles lief hebt en alles haat, Alles kan alleen maar zijn Als alles niet bestaat…

dat wat je innerlijk wenst, er altijd zal zijn, maar ze zien het niet, door hun extreem dualisme.)…

Lange tijd gaat het goed, stromen de rivieren vriendelijk naar zee, bloeien de bloemen, dartelen de vlinders, slapen de filosofen in de brede schaduw van het dualisme, geven mensen elkaar gelijk, is het leven zacht en grootmoedig, fluisteren meisjes in een oor: 'Laten we..enzovoort, o laten we altijd...enzovoort...' Heel lang gaat het…

Naderende buien die emoties weergeven, gloort in het landschap van het ongewisse leven als mistige verten, beelden verstrengeld, lui te onderscheiden in het dualisme van gedachten, schaduwen staan ver van ons of in troost nader tot elkaar onder de maskerade van de horizon waar alles eindigt of ontstaat neemt hij ons de maat…

Mistroostige verten, verstomde schimmen lui verstrengeld, niet in één beeld te onderscheiden dualisme van gedachten, schuiven schaduwen tot geformatteerde dichters contouren opgesteld in onwerkelijke contracten, bedoelde toekomst zonder muren onttrokken aan tijd, vol overgave met de echtheid van het hart om los van de bestaande…

mistige verten, verstomde beelden verstrengeld, lui te onderscheiden in het dualisme van gedachten, schaduwen van ons maar verder tot elkaar de maskerade van de maan z’n kuisheid vermomd neemt ons de maat, verstoort de contouren en mijn contract voor een fluwelen toekomst.…

De herfstzon kleurt de beloofde hemel rood, hij spint de wereld in een web vol clichés in spiegels van een onverzadigd labyrint, speurt naar waarheden uit het verleden, van onmacht en onvermogen, afkomst in brons gegoten bloed tot aan de dood in een vast gebakend lied van overleving, ingevuld naar believen door dualisme, waaraan…

een huis is een rechthoek om de ruimte het lichaam omkadert zichzelf jouw leven een blauw stipje op het canvas contrast tot de leegte de vogel en de boom en de wolken en de zon en de vijver worden zich schenken zich uit, vullen alle mogelijke werelden zonder moeite is alles, wat het is: de precisie van de werkelijkheid degene die…

Zoals een roofdier z’n prooi bespringt je penseel het doek, je eigen territorium in een arena vol uitdaging, kenmerkend van dualisme tussen wit en zwart die je emoties sturen en bruist in de stroomversnelling van het bloed.…

of veelzeggend, tegenstrijdig in de aard van non-dualisme anderzijds “ ik ben het weten moe” moe van het waarnemen het weigeren van een descriptie is een nodeloos verlangen naar een interpretatie dat nimmer een opzichzelfstaand feit kan onderbouwen zelfs zonder strijd rusten de wapenen nooit in al die partijen waar een homogene ascetisch…

maatschappelijke onrust het vraagt moed het pad van Lucifer te volgen langs de dunne richel, te dansen op het scherp van de snede van amorele vrijheid die inzicht biedt: zwakke rebellen houden de opstand niet vol en hoe dan ook verslindt de revolutie haar kinderen en herbegint de cyclus ooit zal de duivel dansen op het graf van het perverse dualisme…