Alle inzendingen over Dwalend

De immense drukte op het plein Getuigde van een ieder op de been Er was een echte heilige gestorven Niet zomaar iemand naar het scheen In rouw trekken miljoenen langs baar Vereend wenen zij zo allen gemeend En ongezien ongekend tussen massa Dwalen miljoenen zieltjes nimmer gespeend Zij begeleiden de gezalfde in het wit Gaan hem voor in…

De berg der stilte kan ik niet bestijgen Door het verwarrend woud herinnering; Dus wil ik onder zeil van mijmering Voortdrijven op een zee van eeuwig zwijgen.…

Zij was zo tenger dat het wijd gewaad Haar eerder hulpeloos dan groter maakte, Zo kinderlijk alsof het smal gelaat Onder de zware wrong zopas ontwaakte. Maar toen de fluiten gilden, de trommen trilden En gong bonsde, wierp zij zich in de strijd; ’t Was of zij even aarzelde, even rilde, En toen – een ruk, een zwaai, zij was bevrijd. Als een…

De zee trekt onder de nacht Naar vele verlaten stranden; Als een vloeibare wind is zijn klacht, En zout, zoals tranen branden. Ik voel dat overal waar de Branding in snikken breekt Tegen de kusten der aarde, Mijn leed met zijn golven smeekt Om de verloren genade Jou weer nabij te zijn. Ik wil van mijn schip af waden Naar iedere einderlijn…

‘n Ieder nasie het sy God. (Zuidafrikaans lied) De Spaanse God: Vliegt een vogel, schiet hem dood! Bloeit een boom, hak hem om! De aarde moet bar en bloot Zijn, voordat ik als koning kom. De Duitse: Bouw banken en kweek bierbuiken: Oorlogsschade dient ingehaald. Je kunt volop van alles gebruiken, Daar de Entente betaalt. De Portugese…

Stil sta ik in de steppe, De doffe zon gaat onder, De schrale maan verschijnt. Het gras dampt, klam en vochtig, De grond blijft stijf bevroren In hete korte zomer: ’t Blijft winter in de zomer. De klokjes zijn nog hoorbaar, Het rulle spoor nog zichtbaar, De kar is al bijna verdwenen. Ja, alles gaat, verdwenen… Wat over is gebleven…

Wie in deze tijd nog gedichten schrijft En zich richten wil tot een volk dat kijft, Tot een volk dat niets dan welvaart wil En bewilliging van iedre modegril, Hij is meer dan rijp voor het gekkenhuis En de gekken vinden hem ook niet pluis, En dus moet hij naar een ballingsoord, Waar papier en pennen zijn behekst, Waar de kale muur siert de bijbeltekst…

Zij die dood zijn en die gauw moeten, Schijnen elkaar vooruit te ontmoeten; In 't laatst van hun leven hebben zij dromen Waarin reeds gestorvnen binnenkomen En rustig met hen zitten te praten En zeggen: ‘Je moet het leven laten Glijden, dan gaat het haast vanzelve...’ Maar die nog leven plotseling haten Hen, die zo gemakkelijk praten…

Leeg te midden van drukte Niets raakt me Zoektocht naar vervulling Onrust vragen Heen weer waar Weg wanneer Geen leidraad, signaal Teken aan de wand Mijn eigen pad Mijn eigen hart Betrouwbaar als Los zand Ik licht mijn hoofd op Strek me uit naar iets daar ergens dat moet toch wel Hart is ‘t spoor bijster Dwalende vragen…

ik ben het weeskind van mijn gedachten roerloos in de schemering met een energieke boodschap beiden hebben mij verlaten, zwalkend honen doorgaande straten sturen mij de laan uit, doodlopend bewandel ik de steeg pleinvrees resteert, ik kom niet meer buiten, bang dat ik de weg kwijt zal zijn…

in de verlatenheid toen ik bukte en naar mijn schoenen greep terwijl ik naar de modder keek die onder mijn zolen kleefde nadat ik weer was uitgegleden op de moerassige wegen waar ik het lied van mijn hart gezongen had voor jou Mijn vrije adem dat voor jou is uitgestort in het huis van jouw geborgenheid dat je steen voor steen hebt afgebroken dwalende…

Zee lag stiller onder sterrennacht Dan een gulden vlies, een zilveren vacht. Iedre windvlaag scheen voorgoed te luwen. 't Zware schip kon zich niet verder stuwen In het weerstandloze, ijle klare, En het eiland kwam voorbijgevaren. Of het een stil schip was, diep gezonken, Welks topzeilen in het maanlicht blonken, Schoven zijn besneeuwde toppen…

't Meest in nachten als de maan haar stralen Koud en lusteloos door 't ruim laat dalen, Ben ik radeloos, denk: ik zal maar ergens Zwak en zwervens- Moe mij laten vallen in het zand, Plompverloren en mij wat bedekken En dan blijven liggen tot mij een komt wekken, Deernis koestrend op komt rapen En zo niet, dan blijf ik slapen. Maar ik weet…

Tussen de zwarte glimmende muren Loop ik druipend, blindlings en schuw. Gedoofd zijn op aarde lamplichten, haardvuren, En het is laat, het is guur, het is ruw. Ik loop in de regen te verdwalen En word doodmoe, maar ik wil het wel; Zie niets meer achter de grijze stralen Dan grauwe wanden, zink in een wel En ben verdronken…

Barre verlatenheid Duldde ik eeuwen reeds, In gelatenheid Trots en uitgebrand. Wolken sneeuwen steeds, Zwaar en eindeloos; Wit en eindeloos Ligt het poolland rond. ‘t Laaiend Noorderlicht In staalharde nacht Houdt in mij de hoop Dat een langre schicht Mij inééns losscheurt uit mijn krater En in vlammenvloed Al het eeuwig ijs Smelt…

Een liefdesbrief is beter dan het lief Zelf: als men eens de brieven heeft gekregen Dan heeft men ze voorgoed, terwijl tien tegen Eén 't lief verdwijnt om geldgebrek of grief. Een brief kan men daags, nachts, elk ogenblik Dat men ze bij zich heeft, te voorschijn halen, De tederheid er uit op laten stralen, De woordjes lezen, denkend: zo ben…

Ik wilde een gedicht op een waaier schrijven, Zodat je de woorden je kunt toewuiven En de strofen, wanneer je wilt blijven Mijmren, weer achtloos dicht kunt schuiven. Maar liever wilde ik dat ze binnen In je gewaad geschreven stonden, Zodat tegelijk met batist* of linnen Mijn gedachten je strelen konden. Ik zou deze dwaze wens niet uiten…

Mager paardje, jaag maar: De steppe is eindeloos breed, De vliegen steken in je flanken, De stenen je zere hoeven, Je mag nooit stilstaan en drinken. En de zon is zo hard en zo heet. Smal scheepje, vaar maar: Eindeloos is de zee, Al trillen je moede masten, Al heb je te zware lasten, Toch mag je in geen haven rusten En aan ‘t…

De koelies kermen op de zwarte kaden Onder de Zuid-Chinese zomerzon, Met plompe zak of zware ton beladen, Eenzelfde zang van Sjanghai tot Kanton. Zij zijn maatvast en doen de laadstok deinen Het ritme van hun draftred doet 't gewicht Half zweven door de lucht, de schouderpijnen Zijn minder onverdraaglijk, bijna licht... Zij leven…

Vroeger schreef ik aan een zwaar bureau Lichtzinnige gedichten; Nu, met een plankje op mijn knie, Een lijvige roman. Ben ik vooruitgegaan? Wie Kan mij zeggen, of ik het ben Dan wel de materie Die ten slotte moest zwichten?…

Worstelend in een wereld van gevoelens die zelfs ik niet helemaal begrijp. Een wereld waarin twijfel baas is waar mijn echte ik moet luisteren vooral onderdanigheid ervarend. En in zo’n wereld loop ik rond, bijna de hele dag. Wezenloos. Zoekend met mijn ogen dicht, bang dat iemand tranen ziet.…

je zweefde weefde een lieftallig schaduwpatroon als lust om naar te kijken een cirkelende symmetrie die ons dwalend achterliet zonder totaal verloren te zijn jij bent nooit een doolhof geweest door de transparantie van je lach die vele ontsnappingswegen gaf warm en toegankelijk waarin zorg de loper is die jij altijd uitrolt…

Dwalend door dromenland met uitgeschakeld verstand Dromen worden werkelijkheden mijn toekomst in het verleden Er was een mate van zekerheid in kinderlijke onschuldigheid Dromen hebben geen realiteitszin kunnen zich voor doen als waanzin Fantasieën in beeldende vormen ontdaan van werkelijkheid en normen Zonder enige vorm van zekerheid uit…

Geef jouw hand laat je leiden door de stilste, steriele wildernis aller tijden waar alles wit lijkt flora is verdwenen fauna als albino, maar niet leeft liefdeslijnen doorgesneden juist zijn hand volgt het goede spoor geen oost of west, maar het intuïtiespoor zwevend in dit witte tussenland zonder nacht, oost of west geen anker…

Geen groter schrik dan bespied gewaand, geritsel van kleine mensen, die ruimte zoekend als druppels water, hunkerend om hun transparantie niet te missen om uit het stroomverval van het leven te geraken, om in een ogenblik een verloren liefdete achterhalen, gewonnen in een tijd die je werd geschonken, op een andere mannier beklonken,…

overdag loop ik door donkere nachten in opgetrokken kraag vol zwarte gedachten…

met een koffer vol met niks trek je sleurend door het leven maar waar moet je naar toe als je niet van deze wereld bent…

waar ben je rennend door passen en dalen ver weg van hier dwalend in een doolhof van gangen heb je het licht al gevonden of het licht jou jouw taak hier is nog lang niet vervuld vecht je weg terug…

over de vlakte van vergetelheid almaar draaiend in 't rond ben ik opzoek naar jou; mijn zoon wil je vinden hier terstond zoek ik je in de bomen en zoek je in het gras maar hoe zeer ik ook hoopte dat jij hier aanwezig was droogt de wind al mijn tranen sla ik mijn armen om mij heen zal ik je ooit hervinden erger gevoel dan leegte is er…

Verloren soldaat Dwalend in het niemandsland Door aarde omarmd…