Alle inzendingen over Gedicht als vangnet

Als het thema 't verstand overstijgt wetenschap het niet kan formuleren weven dichters teksten van letters die als net van haken en ogen de raadsels rond het thema invangen. Oplossing haakt in hoekige karakters wacht op lezers met juiste golflengte die uitleggen wat dichter's geest in zijn flow schreef, wat hem dreef…

Dans duister dans, waar lichte voeten net de grond niet raken en ijle lucht kou opvangt, schenk ik jou mijn lach pluk ooit verloren zinnen uit verdwaalde lucht, zucht uren naar morgen, blaas wolkjes naar onze tijd samen klimmen we hoger, tot onder de regenboog, daar waar gekleurde letters liefde dichten, schrijven veren hemelsblauw…

Rode zon mazelt lichtflitsend door het gebladerte kreunend door de bovenwind leunend op jeugdige muziek zwoel gekruide lucht trillende neusvleugels verdwazing alom synoniem aan de geur zweet parelt in het schemerlicht jij niet schuldig aan mijn belgedrag vlijt de hoorn tussen je dijen klaarkomend op het spreekgedeelte mij de gehoorde…

een souvenir voor mijn gedachten die in donkerzwarte nachten adem, licht en vangnet was mijn hand en mijn gedichten las en daarin de liefde vond een rimpeling in het water die ik meedraag tot ik later de herinnering vergeet zodat niemand dan nog weet waardoor de rimpeling ontstond…

even de draad kwijt val dan ragfijn als een spin terug in je web…

Kind van de zon iedereen opzij hier kom je voorbij diep is de gong vang m'n woorden bewaker als 'n sidderaal onder spanning ze is 'n mythologische druppel water De reis begint pas na de landing Treurvogel zoen de nacht blijf feiten veranderen het ritme lacht verlicht zalf kan je veranderen…

doelman afgedankt - geen doel meer in zijn leven - op zoek naar vangnet…

draden het vangnet pogen te verlaten in kluwens die het zwijgen hebben overstemd blijkt het katoen in staaldraad te zijn omgezet.…

Bijna elke dag denk ik er net te laat aan: haar nieuwste vangnet…

Het dansen Op een koord Zonder vangnet Als je valt Ben je verloren Haal je de overkant God weet Wat je dan nog te wachten staat…

langzaam slokte de eenzaamheid haar op het vangnet dat ze dacht te hebben bleek er één van vrije val ze nam 'n grote aanloop ~*~…

je spel is een bevel een spin die ik bemin een vangnet dat je weeft waarin je glimlach als een kleinood beeft ludieke tover die mijn zinnen streelt sluwe speler die mijn ogen steelt.…

steeds ben ik gezwicht voor wankel evenwicht loop op het slappe koord niet meegaan of akkoord een vangnet is voorhanden de rek is wel uit alle banden dan komt de val ik kan niet falen het is mijn enige salto mortale…

je strikt mij in het blonde vangnet van je gulle lach je verdrinkt mij in het blonde koren om je heen je lokt mij onweerstaanbaar in een gouden schrijn ik bedrink mij aan je ronde ogen van zeegroen en jasmijn ik wil je zoenen zoals de warme wind het welig graan…

En om compleet te zijn komt rond de school een vangnet op het plein.…

Waar hoogmoed vaak gevolgd wordt door de val, Kon Nik nu -uit de losse pols- bewijzen Hoe je het snelst van a naar b kunt reizen, Met onder hem een gruwelijk diep dal. Bewezen werd, door even flink te stunten: Het is de rechte lijn tussen die punten.…

wereld uit van wolken gedreun en gebrom daar kijkt geen mens in herkennen meer van op nieuwe tonen zijn altijd op proef tot stamboom en afkomst zijn bepaald zonder dissonantie is aangemaakt en het bestaande orkest duidelijk niet ontregelt of gefrustreerd door ellende achterlaat toch ontsnapt er een aan het auditieve vangnet…

ik heb de vrienden om me heen gezien in alle staten van ontbinden de vagen die weinig verantwoordelijkheid wilden dragen en een dieper contact uit de weg gingen waarbij het afscheid minder pijnlijk was de echte die in samen steunden elkaar de hand reikten bij onverwachte dreunen ook waren er de seizoeners die bij gelegenheid altijd…

in het uitspansel vol vuren en zonnen springt de bevlogen zoon van een zonnegod de oogkassen versierd met schelpen van de hemelse hangbrug de tovenaar zonder vangnet vindt vaste grond na zijn vrije val geen dood te bezweren in deze krakend koude duizend-en-een-nacht…

ik schrijf het schaduwbeeld uit je kijkers het verdriet van het late leed zo laat ik het licht vandaag zuchten in het vangnet van staren en recht in het gezicht slaan waarin het oogwit nieuwe pigmenten kiest zodat kijken niet meer wegvliegt en zich laaft in frisse zilveren irissen…

Jij, de vraagbaak, jij de luisterpaal jij ’t vangnet, jij die niets banaal vindt Jij de naaste, jij de zoon, jij mijn eega die alles heel gewoon vindt. Jij de vriend, jij die de plek naast mij, met alles wat erbij hoort verdient Jij.…

span draden van normen en waarden als een heilzaam web de tien geboden en hun exegese zijn altijd een vangnet gebleven fijnmazig rond het lichtend middelpunt daarbuiten wordt ruimte gegund laat ook de draad eens vieren hang het niet in alle kieren geef een frisse wind de kans…

ik kijk door mijn raam dubbelglas in een vierhoek daarachter een kwart van steen en buren met een eigen boek de rest is grijs als de winter met kale takken als decor mijn blik is flinterdun vernauwd een vangnet waar ik me niet aan stoor met een haast afgebakend gevoel dat traagheid boekt en het heden vertrouwt…

soms is de twijfel daar en legt een laatste hand aan loodjes ja daar waar ze niet horen en veel te zwaar je balanceert op strakgespannen draad het vangnet geeft geen raad voor als het misgaat in vertrouwen dan voel je weer de oude pijn er is geen veiligheid alleen eigen vrijheid geeft je kracht om altijd weer jezelf te zijn…

Daar stroomt het circus vol Het kansspel van de trapeze Een dwarslat als een strohalm Slingerend aan strengen Of het grofmazig vangnet Daartussen de salto mortale De berekende zweefsprong Zwierend om het middelpunt In het veld van de zwaartekracht Het lichaam dat juicht Hoont om de absurde klucht Van streven en beven Voor de worm die…

Het vangnet vangt de woorden striemend uit de lucht, doodt ze en prikt ze vast daar waar geen leven is, midden tussen dode vlinders ongeliefd, hun tinteling verloren.…

zal wel moeten gaan duiken in de geboden ruimte geen keus als je niet wil verdrinken op het droge het onbekende bodemloze met een onzichtbaar vangnet van mededogen het laatste stukje voorzichtig proberen te landen op het in zicht komend heldere verfrissende water als een jonge zwaan die nog een lange weg hoopt te gaan in het later…

Je beweegt je schijnbaar opgewekt voort, smaakvol gekleed in een sociale jas, gebruikt smeltende taal als vangnet, maar jouw ogen zijn koud en hard als glas. Er trilt afgunst in je stem, er leeft wreedheid in je gezicht, de ander komt niet in jouw wereld voor, noch de ravage die je hebt aangericht.…

's Nachts elkaar beminnen als fragiele vlinders op een passiebloem in het virtuele bloembed Letters in woord weven met vurige draden tot zinnelijk geheel in een erotische silhouet Toen je een luide roep naar werkelijkheid deed, vloog ik weg zonder belet Eer de draden tussen ons ontwikkelden tot leugens in het verradelijke vangnet…

Deze kunst is de moeilijkst de beoefenaar is zonder vangnet. Zo begint de nacht Smeedt van je hart een gedoofde ster. Vlecht je verstand tot een koord van bijtende woorden en dan ga je. Steek de diepe kloof van het universum over richting jezelf of een ander. Je weet nooit of je Nova wordt.…