Alle inzendingen over Gesloten seizoen

Verloren kijkt bevroren water naar buiten waar zachte wolken luchtig ogenblikken stilte raken dwarrelende vlokken dansen langs tralies van ijzige pijn, zij vinden verscholen verdriet, achter een stalen deur waar gesmolten water stroomt, zoekt zij kabbelend haar weg langs ontdooide dagen, roept wanhopig om de sleutel welke…

Huidmond gesloten Ademt niet mee met het seizoen Valt eerloos op de grond Laat eerder los dan was voorzien…

Het is de ruige wereld die een mens zwak maakt, de visuele cirkel, het seizoen. Een meloen zonder fatsoen, een rijkdom zonder kalkoen, het gesloten paradigma van een oen. Dat is wat de wereld raakt Niet de lol die het beter maakt.…

loslippig bladeren de bomen hun oogstgebed zacht spelt de wind hun woorden als zij de aarde met hen dekt in dank voor seizoenen waarin de takken tot de hemel zijn gestrekt vaten zijn gesloten woord en kleurenstroom zijn onderbroken tot een nieuwe lente bladeren wekt…

een oogopslag leest boeken die gesloten bleven ziet jaren waarvan maanden geen seizoenen weten ongeopend zijn die stukjes leven zo voorbijgegaan de verhalen die nog resten zullen blijven staan het jagen van de dood krijgt nu betekenis het schamen en de spijt is dan de bekentenis…

bij gelegenheid diende zich het uur van de blinde dag aan de ogen waren immers nog gesloten asperges schoten door de boezem van hun bedding mijn vader kocht fruit in blik als ware het een vruchtbaar geschenk de gesloten deur gebood niet te betreden de muur verborg een klok die met tellen van seizoenen begon noch de ramen, de gordijnen, de…

Af en toe daal ik neer verrukt, verblijd! in verleidelijke bloementuinen voel ik me thuis maar het is altijd weer te vroeg sluitingstijd... Is het misschien mijn fladderige aard het pronken met mijn vleugels die de bloemen doet schrikken nog voor de avond valt? Of is dat uitgesloten?…

De zuivere gedachte, puur en klaar, is zelf een wereld van genot. Maar schandelijke overdaad is vaststelling van het vastgestelde: alleen een gek hecht boven op de paal een briefje: einde van de paal. En zondigt daarmee tegen de esthetica, tegen de schoonheid van de gedachte, tegen het wonder van de verrichting dat je vanuit materie…

De stilte stijgt naar het hoofd Het einde niet in zicht Van elke vorm van vrijheid beroofd Achter gesloten deuren komt geen bericht De ogen gesloten, niet langer verlicht Het waakvlammetje langzaam gedoofd Geen actie die nog looft Geen uitgang waarvoor je zwicht Gevangen in vergetelheid Van je eigen schaduw het spiegelbeeld Niet langer…

aan mijn zijde loop jij mee de afstand is groot naar jouw gevoel zo diep en ogenschijnlijk ongenaakbaar schraal in uitdrukking zelfs koel een breekijzer zou ik willen hanteren jouw verstild hart bevrijden och, wie ben ik om jou te bezeren…

De schaduwkant in rijpe vlucht wacht tot het sterven zijn naam verliest en de dood zich koudt tot het volgend seizoen in deze gedogen herinnering spreken gesloten ogen en nestelt hij zich in zijn laatste vederbos het licht breekt in stukken en valt in ’t zaagsel van dit aardse poppenspel, waar deze marionettenklucht zich verschanst…

Overstelpt door gedachten vliegen woorden langs het duister op zoek naar licht en warmte naar jou, mijn seizoen niet de jas verwarmt zinnen in de tijd, noch handen in de zakken verstoppen het jou in mij, geknepen vuisten verkrampen niet meer de ooit gesloten handen geopend naar het voorjaar vliegen wij voorbij uren vinden…

De nawinter en de vroegzomer hebben een deal gesloten. Een nieuw seizoen brak aan, ondanks viraal corona. De vorst mag weer meeregeren, overnacht. De zon mag voluit haar gang gaan, overdag. Vrije mensen mogen lekker fietsen. Uitslapen zonder valse muggen. Nietsen zonder iets te moeten. Of trek je wandelschoenen aan.…

Warmte die belooft dat ze komen zal, kreet uit gesloten monden. Een merel heeft vanmorgen bericht: de seizoenen draaien verder, de schaapjes zijn reeds op zoek naar weiden en een herder. Kan vrede dan niet geboren zijn? Of merkten we niet de weeën?…

de herfst winterde jouw gevoelens in een lange diepe slaap maar de lente zomerde die gevoelens tot waar het nu nog steeds om draait…… ware liefde!…

wanneer de zon straalt in mijn kamer en de vogels zingen hun mooiste lied dan weet ik dat de winter mij verlaat omdat lente voluit bloeien gaat dan open ik alle ramen en deuren en zing ik uit volle borst mijn… lied terwijl ik volop kan genieten van een jonge lente die priemt... in al zijn geuren en kleuren…

Jaren vluchtig aan het leven staan hier vast gebeiteld, alle seizoenen komt hij zich warmen warmen aan de late middagzon, met gesloten ogen een wereld van verschil bij een gedenksteen even stil, ruimte en tijd doen er alleen toe te vergezellen verder van hier..…

Die de mensen reeds uit hun winterjassen lokken voor het voorspel van een nieuw seizoen. Niet langer de grijsheid van de wintermeeuwen, maar het kuieren bij de eerste lentezoen. Sneeuwklokjes luiden in, tussen het donker groene gras; een nieuwe vrije wereld, die voorheen gesloten was.…

bloemknoppen is het buitengewoon decoratief een zichtbaarheid verschijnsel van perfectie in mijn tuin is dit verweven gebalanceerd met het seizoen van moeder natuur……

Ik dacht dat ik viel voor een schim - ze liep rond met ogen die naar mij toe gesloten waren, maar na een seizoen vol stormen en zwarte wolken die keer op keer hard hun hart uit huilden, wist ik mijn ogen uit gewassen in diepe vennen vol van liefde voor mij.…

en het kind als een oneindigheid zonder schaduw maar vind de kleuren niet enkel het jongleren van gesloten jaren ik ben weg, nooit gezien…

ik zag je glans wegdrijven op het zanderig water, ook je trots want je hemelde het blauw naar grijs aan jouw voeten schuifelt nog wat hoop in de gedaante van rot hout, maar je poort blijft voor eeuwig gesloten onklaar gemaakt en ingehaald door de tijd jouw kleur zonder vernis maakt je elk seizoen doffer het lijkt of onze sporen…

dichter van zwarte gaten leemtes in hiaten vulling van speeksel en cement metselaar van torenhoge muren om zich heen vormt een burcht voor het leven omgeven door oceanen van bloed nimmer gevloeid zweet dat nooit uitbreekt tranen niet gelaten dichter laat de spelonken van de ziel ongemoeid wanneer het voegsel van het…

Het kostte moeite Door te leven Het kostte kracht Opnieuw te geven Na iedere breuk Dacht ik: Nooit weer! Om na een tijd Weer te herstellen Een ander vinden Open te stellen Haar liefde schenken Kwetsbaar te zijn Vertrouwen hebben Geen angst voor pijn Het wordt steeds zwaarder Spontaan te zijn Te durven vallen Wennen aan pijn Na iedere…

Met de zekerheid, dat je het niet hoort, praat ik door, onverstoord. In de greep, van je verdriet, nauwelijks iets, wat je nog ziet. Ik begrijp je pijn, onmacht en verdriet, zonder pap...onmogelijk, dat lukt ook bijna niet. Machteloos zie ik toe, hoe jij in al je verdriet, de deur op slot doet, en niks of niemand ziet...…

alles heeft een einde, Hier verwelkte onze bloem… Ons boek werd toen voorgoed gesloten, Een pijnlijk einde, zoals ik het noem… Als er een manier zou zijn, Om dit nog om te keren… Zou ik die weg in slaan, Om ons niet nog meer te bezeren… Maar alles heeft een einde, Dus er bestaat geen weg terug… Hier is ons boek gesloten, Mijn hart verpletterd…

ze zat daar maar wat stil te wezen telkens ze iets zeggen wou brak er een stukje van haar mond dus zweeg ze en slikte…

ln Alkmaar, in Almere, Amersfoort gaan alle operatiekamers dicht de laatste specialist dooft er het licht er wordt niet meer gesneden of geboord en steeds weer een directie die verzucht; "Bij ons is er geen vuiltje aan de lucht"…

bevroren leek mijn hart verklonken aan een koude grond alsof er nooit zoiets bestond als innerlijke warmte mijn woorden leken als verstopt mijzelf kon ik niet spreken zelfs jij, die niet meer komen zou en o zo ver bent, jou kon ik niet meer bewegen de sleutel tot mijn warmte af te geven…

Probeer het maar eens, een bordeelverbod! Maar nu opeens, het is niet te geloven, gordijnen dicht, de rode lampjes doven. Corona gooit de hele boel op slot. Het virus zit de dames danig tegen: geen kerels die hun zakken komen legen.…