Alle inzendingen over H. Witting en Zn.

Bij de hoedenzaak H. Witting en Zn., begonnen in 1876 aan de Oosterstraat 51 in Groningen, is het uithangbord een megagrote, witte hoed, alsof ze reuzen als klanten hebben. Mijn moeder vertelde mij dat mijn vader daar zo graag zijn alpinopetten kocht.…

Elke morgen staat ze op met een hoop verdriet, hoe kan het toch dat de buitenwereld dit niet ziet? Willen ze het niet zien of doe ze maar..? even vragen hoe het met iemand gaat is toch maar een klein gebaar. Drinken om de pijn te verzachten, zo komt ze in slaap tijdens haar eenzame nachten. Ze heeft het gevoel dat ze er met niemand over…

het wereldwijde terrorisme dat door bush wordt aangewakkerd met zn kuren bezorgt me elke dag weer overuren nog even en ik heb het wel gehad ellende escaleert het doet me pijn ik heb geen leven zo zei slanke hein…

Ik heb de deur niet open horen gaan en ook niet dicht Nu ik wakker word lig ik hier alleen en is het licht Ik weet niet eens of ze hier echt was of in mijn dromen Sterker nog, ik wil het niet eens weten Ik ben dus niet droevig, en ik heb ook geen pijn, omdat ik weet dat ze vanavond weer bij me zal zijn Maar hoe moet ik in hemelsnaam…

Ik was al vroeg artiest: ik won een wedstrijd kleuren; héél jong verzon ‘k een rake limerick. Bewierookt werd mijn vers in aangename geuren en meen’ge fraaie beker inde ik. Zo rees mijn ster: door tantes en vriendinnen voor ieder woord op zoetigheid onthaald, wordt thans mijn tong wel vorstelijk betaald: men leest mijn lied in goud-op-snee…

Haar ex, Had last van zijn dreigreflex Was het daar maar bij gebleven Dan was er nog mee te leven Zat ze nu niet met een angstcomplex. Maar is je ex, werkelijk ex, Dan is je situatie vaak complex.…

dit is pure kul het spel van ja nee misschien zelfbevestiging zeg maar wat het moet zijn wanneer ik heb niet eeuwig de tijd h.…

Groep Rood geeft een feestje groep Rood van het Woon en Logeerhuis Marius Meijboom op Amsterdam-IJburg Groep rood waar mijn dochter Giulia in zit in woont en leeft, verkeert met 5 huisgenoten allen zeer ernstig meervoudig gehandicapt maar daar merk je weinig van Zeker niet als je ingeburgerd bent zoals ik als vader, verzorgende en vrijwilliger…

Hij is hier nog, thuis, overal waar hij niet is -- maar wij hem kennen.…

Dichten is liegen op een hoger plan, van een heggenmus een zwaan maken als deze onschuldige het lijden kan om nonchalant de kosmos raken, nu nog met een uitgestoken vinger in de pap, trekt daarmee een smetteloos laken over de lappendeken van de laatste zomerdag, achter deze spiegel staat een droombeeld wat zich laat herkennen, de hemel…

Daar ligt, zo klinkt een sage van weleer, Een rijke, trotse stad in zee verdronken. En waar de gouden torenspitsen blonken, Daar kabbelt rustig thans het blauwe meer. Des avonds zit de visser mijm'rend neer. 't Is als werd van het goud, daar lang verzonken, In golf op golf een scheem'ring hem geschonken... Maar niets geeft van de schat de…

maar nu zit ik hier zonder jou, niet met zn tweetjes maar alleen. tranen stromend over mijn wangen denk ik aan mijn tijd met jou ik hoop dat je toch nog weet dat ik heel veel van je hou…

Een piercing en een hanenkam Zn broek twee maten te groot Ouderpraat dat is gezwam Hij kijkt naar iedere *stoot* Een zonnebril op sterkte Een pet achterstevoren op *Jullie generatie werkte, Zeur niet aan m'n kop* School zag hij niet zitten Daar stopte hij dus mee Hij lag liever half te pitten Onderuit voor de teevee Een pilsje…

Ik ben je geheugen je houvast op Zn tijd Neem veel voor lief ben altijd toegewijd Ik ben je zekerheid in onzekere tijden Kus je tranen weg zal je angst bevrijden Ik ben je stilte je lach de arm om je heen Hart vol met liefde en toch soms alleen Ik ben het rechte pad tom tom van je leven Je nachten vol passie steeds weer verweven…

de wereld is een bol b r e e d u i t g e m e t e n h a n g t e - e - n - g - r - ij - z - e - m - a - s - s - a rond te zijn H-O-O-F-D-P-IJ-N…

Gedichten van (h)erkenning Gedichten van Jean Fermate verdienen aandacht tijdens afscheid tijdens schouw tijdens scheiden tijdens rouw Jean Fermate die speelt gevoelens, woorden, passie voor een ieder: kind, ma of pa want het dichten van Fermate laat verse sporen van (h)erkenning na… Deze hartenkreet draag ik op aan Jean Fermate…

voor Jan van der Meulen op een zomerse morgen gaat meneer X. op zijn brommertje naar punt Y. aan de spoorlijn van H. naar A. zet z'n bromfiets op slot en stapt doelbewust voor de aanstormende trein uit de richting H.…

(H.H. ter Balkt; 1938-2015) In tijd is een mispel geheel aselect volkomen willekeurig derhalve Overrijp moet zij worden gegeten, daar een verrotte mispel beslist niet lekker is Mispelbloemen wonen in een landgoed van blad de gevelvlag van mijn gemeente kent er één In populariteit kan zij niet mee met zowel de appel als (ook) de peer…

Oom Jan was toegetreden tot het ghetto der bejaarden beleefd licht neerbuigend bezien door de nieuw beschaafden in de wereld die hij voor hen heeft opgebouwd h.…

Voor Heibe de Boer Geur van pijptabak Een rode pen Die lange halen Maakt door wat Wij schreven - Vingers door een Zwarte baard die Geen twijfel kent Zes strepen is een vier Zo is het, En geen tiende meer…

ik ben de pelgrim der voorlaatste dagen nog even dan is het gebeurd is alles onherstelbaar gedeponeerd alleen de laatste dag is wat ons rest die draag ik over aan wie maar wil want ik heb het gehad ik heb het wel gezien h.…

Over het lijden heen staan we stil bij afsluiting van het verleden als rustpunt voor aandacht en (h)erkenning als eindpunt van het leven als opmaat voor een nieuw begin…

Terwijl buiten de bladeren kleuren En regen zijn feestje viert De bloemen gestopt zijn met geuren En de wind met de wolken zwiert De donder zijn roffel laat horen De bliksem zn spel speelt in de lucht Zit ik binnen met de houtkachel aan Mn benen opgerold en ik slaak een zucht Ik kan deze maanden niet weerstaan Ze hebben zoveel kleur, zoveel…

Ik ben zo in m’n noppie Ik ben zo reuzeblij en gil: “De Jordaan dat is mijn moppie” Maar niet alleen op 1 april Maar alle dagen van het jaar (h)echt alle dagen van mijn leven!…

De verlosser als de mens gaat verlijden lost het lijden op laat het lichaam los lonkt de (h)eerlijkheid als de mens is overleden is de geest verlost in de verlossing…

- Deze hartenkreet draag ik op aan Jenna H. uit Zwitserland -…

Het resultaat van al uw gerijmelijver: "hoe vaker gestemd, hoe lager uw cijfer".…

wanneer woorden tijdloos lijken zich warm weken op witte rotsgrond lente als oogst wordt binnengehaald met helderblauw en hoog plafond dichtbij en in de vertevloed van de ochtendmeeuw die zilver, haast als licht, uit mijn ziel tevoorschijn komt begraaf me dan en alleen dan in het geluid van de zee hoorbaar tot in vele andere levens…

het ene na het andere rouwproces gilt in wat eens mijn thuis was alles wacht op een teken van leven ook jij het lawaai neemt toe en toch lijk je op de stilte ik knik dezelfde avond nog en ontvlucht iedere kamer waarin het zicht op mezelf ondraaglijk is…

steeds meer vult de schaduw van het huis zich met verhalen la vie sans rose signeert de sombere vragen die nog roerlozer dan ooit voordien de zon schuwen ik laat mezelf los vastgebonden aan het bord - te koop - en zink onberedeneerbaar in de transparantie laat niets achter dan een liefde en een kat die zich vasthaakt…