Alle inzendingen over Huizen Hoelahoep

met de jaren komen de herinneringen periode aan de kindertijd och ; waar blijft de tijd heupwiegen op de rode stenen in de hoelahoep voor de huizen met de smalle ramen en de hoge grijze stoep…

Versoepelingen met je heupbeweging mee in de hoelahoep…

We moeten meer hoelahoepen We moeten meer springen We moeten meer krijten op de stoepen We moeten meer kinderachtige dingen…

Schip op rots ziek en klots, kokosnoot hoelahoep, flessenpost ik ben zoek. Sos wie redt mij? Haai en vis averij, nee, zij niet, vrees de baai! Zee is wild het zand brandt, spoelden mee slechts wij twee, man en muis ver van huis.…

De huizen stonden oud en stil....van verre kwam dof gedreun: het ruchten van de stad, dan was het, of de huizen nóg groter stilte hield omvat.... Luid kwam, met hard gebel, een tram voorbij gereden.... Toen wisten d' oude huizen niet wat zij daar deden....…

autopedje ballennetje hoelahoep avondwinkel kijk ik hinkel op de stoep eerste tandje handschoenhandje Bruintje Beer een biscuitje melodietje wil je meer?…

Huizen ademen begrip, koesteren geheimen en dragen vrede en rust of worden wild van verlangen: woon in me, wees geborgen, ik draag je, voed je tot morgen.…

Hier huizen de goden in loden luchten Hier hullen de halfgoden zich in wolken van sinister zwijgen Hier hebben we heel wat te duchten: onheil en 'wee-je-gebeente' Het is hier dat de wraakgodinnen op zoete wraak zinnen Hier kun je of slaag of 'n pak rammel krijgen Het is hier dat 'een goed beginnen' uit den boze is…

Ze huizen er wonen onder een dak een pannendak Gordijnen... gaan er -naar gewoonte- dicht bij avond Gaan er open bij morgenzon het aanbreken ......van dag Een lach ontwapent me schater-klaterlach van de bakker die er het dagelijks witbrood ..........bakt.…

ze schreed haar nachten als spiralen in een ivoren stilte vibrerend in een ruimte die ze droeg als kleed in nachtelijke malen woelende kilte als onwezenlijk spugende zeeën vol scherven tot suizende namen kervend in haar oren in holle huizen…

Huizen worden getekend, en gebouwd. Oude mensen wonen er tevreden. Maar oude huizen zijn onzuinig. Oude mensen zijn een kostenpost. Thuiszorg is duur. Oude huizen worden afgedankt, getekend door de tijd, en afgebroken. Oude mensen verdwijnen.…

Er huist iemand in mij eet en slaapt spreekt in mij hij is nooit luid maar fluistert woorden in een voor mij onverstaanbare taal hij is mijn vriend geworden ik kan hem niet meer laten gaan ooit zal ik leren hem te verstaan.…

het was anders om ons heen er was geen zomer meer warmte en lui uitgestrekt genieten was voorbij in koude ondertoon voelde je de herfsttij er danste onrust in de ogen we haalden de zolder helemaal ondersteboven ontdekten zo de doos met kinderspelen onder het stof van jaren geleden het springkoord en de hoelahoep we tolden…

belemmert het blauwe zicht alleen maar stralend licht met trekvogels op hun vlucht een wereld op zijn kop zonder huizen en beton, ik lig op het groene gazon languit starend naar de top naar die blauwe hemel vol azuur ergens, op deze aardse planeet waar ik voor even” tijd” vergeet en beelden vorm... voor mijn sculptuur!…

Huizen hebben ramen (vensters) en minstens één deur. Huizen zijn om in te wonen (liefst knus). Soms is een huis ondergebracht in een flat (wat mensen leuk, eng of duf vinden, bijvoorbeeld). Huizen gaan lang mee (opmerkelijk lang voor het vele dat ze moeten doorstaan; binnenin leven mensen liefst graag).…

Aan smalle straten staan kleurige panden; beschilderde wanden met mensen en dieren worden bekroond door een gouden dak. En onder de erkers verhalen, historie: hier woonde een wijze, befaamd geleerde, en daar verbleef de Vorst van dit land. Zo heeft elke wonig zijn erkers en kleuren, daken en deuren die eeuwen verbergen und alte Geschichten…

ik zag hoe open ramen naar jou lachten toen jij verdwaalde in het plezier van de heel vaak uitgestorven straat zij knipoogden tegen de zon die jou een warm welkom bereidde met het zelf gekozen alleen in straten van steen zelfs de voordeuren tochtten in allerlei luchten de specifieke geuren van het levend huis zonder bewoners…

De huizen zwijgen een halfverlichte straat donkere klokken breken het asfalt in twee. hij is in schril contrast naast een boom de zware steen in zijn trillende handen. de vleugel vliegt tegen de wachtende maan verliest zich later stervend op het trottoir. hij die met gebogen tranen knielt kent kwelling en geluk in gelijke mate…

ik zag hoe jouw handen de stenen raakten het laatste stukje haakte aan de info die jullie deelden het rechte rond in perspectief met de natuur die vuurspelend met de zon het huis verwarmde rondom zij waren het die het ronde rechter lieten lopen om de openheid perspectivisch transparantie te geven de ingetogenheid kwam van binnenuit…

Die huizen zijn wel 't meeste schoon waar Kristuskoppen op de muren gladharig naar de zoldring turen, de meid draagt er een doornenkroon.…

aan de stille gracht het statige herenhuis dromend over toen…

Voor de herfst van ’t leven, nu een huis, doorstraald met lentelicht, waar niets nog dringend moet, er ruimte is en tijd, een vriendelijke groet, een hand die helpt, een troostvol woord, een blije lach. Heerlijk is: ontwaken in ons huis, de geborgenheid van binnen, want er is buiten. De zon schijnt, vogels fluiten, de wind huilt, kerkklokken…

Huis van volwassenheid, zomerhuis vol kracht. Een kind, een man, een vrouw, onvermoeibaar in hun dromen. Vreugde, zorgen, toch geborgen. Besef van afgenomen kracht vlugger dan verwacht, kinderen weggedreven in hun werelden, sneller dan gedacht. Gemis, verlorenheid, om te veel lege kamers, in te grote tuinen.…

op een dag hun schuilplaats openbaren maar vaders zijn soms zo verstrooid dat ze hun adres vergeten ze hebben hun verleden weggegooid om uit een nieuwe ruif te eten maar altijd maakt deze wisseling van stek slachtoffers en daders van armoede en gebrek in huizen zonder vaders…

Tot 2008... onroerend goed daarna ontroerend slechter!…

Leiden anno 2015 Oude en nieuwe rijkdom spiegelen zich in oude grachten De vensters hoog de gevels hoger En erachter speelt zich het leven af Het koren van het kaf al langer gescheiden Leed en lijden met -onzichtbare- hand in willekeur rondgestrooid Aan lager wal geraakt bestolen en berooid Hoe valt -ook- stille…

in lege huizen waait de wind in fluisterende tonen soms hoor je nog de gil een kind dat daar ooit lag te dromen zie de vlekken op de muren een schande voor de buren voel het stil gekraak dat generaties weer volwassen heeft gemaakt op kale trappen die nu zwijgen en hun geheimen nooit verklappen samen met de stilte in portaal…

stil verkild in ochtendgloren staan gevels blikken te bekoren ze tonen ieder hun gezicht de statigheid van zwaargewicht de geur vertelt per deur verhalen passanten moeten tol betalen ramen geven slechts een vluchtig zicht generaties hier zijn voor het geld gezwicht bomen dromen langs de grachten vogels zitten op de zon te wachten die gaat…

Wat ziet mijn oog toch graag de wolk aan gindse kimme gaan Doorkliefd slechts door de hoge boom en torens die daar staan Gestut door bergen staat het al op hoogtes onbekend En blauw en eindeloos de lucht waartoe de rots zich wendt Wat zie ik graag, wat voel ik graag de berglucht en de regen De oude huizen roodbepand, zo kalm en welgelegen…

ik heb ze zien komen en gaan de hand vast voor het huis van hun dromen een hoofd vol gedachten hoe het zou en zeker moest worden na verbouwen meer buiten door de ramen te veel bomen namen licht en uitzicht weg de melodie van de trap klonk bedaagd alsof er van de treden te veel werd gevraagd de kleuren zijn gedateerd inboedel…