Alle inzendingen over Ijstijd

Het is ijskoud, da’s een feit laat ons teruggaan naar de ijstijd! niet dat we die echt doormaakten maar kou is een fenomeen! We wachten op het ijs, of er genoeg komt om de ijzers onder te binden tot men het weer genoeg vond! Het is ijskoud, moet je weten maar deze kou is niet te meten!…

hier wil ik niet zijn in deze tijd van ijs waarin de dagen vriezen tot een mistig grijs hier wil ik niet zijn nu de zee met messen snijdt het strand ligt zwaar en hard alleen de meeuwen schreeuwen bitter in de kou hier wil ik niet zijn zo mijlenver van jou…

ik leef in onderkoelde staat en prille lentewarmte dringt niet tot me door - alles glijdt zo ijzig van me af - als de koude kraakt of breekt is het een dans van winter die van geen wijken weet ik woon in een kristallen huis en wat ik schreeuw vindt geen gehoor…

5 lange winters als voorboden van een ijstijd toonden mij het echte leven. Waarom wordt de zomer voor mij uitgedreven? Dooie duiven op het ijs. gewiekt en moegestreden, ieders korte reis door volwassenheid vergeten. (Volwassenheid vergeten, spelend, zwevend in hun ijstijd neergestreken.)…

Scherend langs elkaar het doel voorbij Geen notie van tijd geen notie van gevaar Alleen op weg oneindig winst bejag Geen notie van wereld geen notie van elkaar De liefde is dood in deze ijzige tijd Het gevoel is dood niemand wordt meer bevrijd Gevangen in emotionele ijstijd…

Als palmen op Spitsbergen zo afwezig is haar blik ze wil de ijzige koelte verbergen achter gescheurde ogen vol schrik Elke voetstap wordt moeizaam geplant op de korst van de wond in onbuigzaam land In het boek van veraf kiert een helende ster hier giert alles straf elke zucht van zover een bevroren zicht op het trage smelten vergroot…

De warmte van jouw hand vloeit samen met de kou die mij omringt als een te grote jas ik voel de levenstromen opbloeien door je vingertoppen vloeien nadat je in mijn ogen nadenkend las dat ik de gloeiende hitte van je hartstocht miste toen jij heel langzaam van me dreef vandaar mijn roep in de kou mijn radeloze schreeuw naar jou verdrijf de…

de stenen tafel is niet meer, erosie heeft de tekens weggepoetst een god is iemand die zichzelf doceert de mens, hij weegt niet meer of minder dan zijn uitgekauwde ik dan strootjes met zijn nageslacht, dat diepgevroren wacht en wacht…

Tot ijzig ijs is zij gehard. Van binnen, groeit in stilte, een sterkend hart. Onaantastbaar beschermend voor ieder die het zou willen raken. Laat mij! Zijn de enige woorden die zij nog kan slaken. Vanuit haar cocon zal zij ooit weer naar buiten treden. Dan... onmogelijk, haar oude en nieuwe hart nog... samen te kunnen smeden.…

Die avond vertrok een auto richting snelweg en de honden blaften niet het dashbordvak was leeg op een kaart van west-europa na een pak tissues een aangebroken rol pepermunt er woedde koude oorlog in mijn hoofd we reden zwaar weer tegemoet tegenliggers voerden groot licht in de verte wij naderden de interzone niemandsland het…

moge iedereen ontwaken uit sneeuwbedekt slapen ongerept heeft geen kennis ongeschreven wetten alleen wit, zo wit dat zwart voor ogensneeuw bevlogen taal zoals woorden sporen in maagdelijk van letters geen weten taal maar niet woordelijk verblindende factoren vlieg je aan als jij alleen, onbeschermd op overzeese tochten van smeltend…

Wie wil er niet zijn hele leven Lekker lopen in de sneeuw Op de vlokken, net gevallen Voor mij valt nooit teveel Sneeuwpoppen kunnen bouwen 1 voor ieder uur Vernikkeld thuis te komen Je warmend aan het vuur Lekker snert gaan eten De soep staat voor je klaar Sneeuwpret, hele dagen En dat dan duizend jaar…

In de vaargeul achter mij De brokken van Vroeger Voor mij de Zee van Tijd Vol Later Op de voorplecht Buig ik mij voorover – De boeg splijt In een ondeelbaar moment Het Nu…

in dit onontgonnen land van steen en ijs van de dichtgevroren ijszee en bevroren aarde keert met het voorjaar het licht in het noorden terug de hut een stipje in de mist als een kleine aangespoelde kist de koperrode zon en het onbedwingbare verlangen naar de verte haar wezen verschuift met de tijd…

IJstijd... Wintertijd... Wedstrijd! Hartslag... Armslag... Schaatsslag! Tienden van seconden... Ritme gevonden... Nog twee ronden! Overwinnen? Tacktiek verzinnen? Opnieuw beginnen?…

Maar voor deze zware zwerver, met zijn raadselachtige geschiedenis, was geen weg terug, Sisyphus noch het leger brachten hem in beweging, De landschapskunstenaar legde zich bij de Ongewenste neer, de zwerfkei, in het centrum van de cirkel, werd een uit steen gehouwen boodschapper: een waarschuwing uit de ijstijd.…

ik droomde hoe het vuur warmte en licht verspreidde hoe het een blind vuur werd en alles verteerde ik dacht aan stuivende duinen aan golfbewegingen van de ijstijden hoe alles in elkaar vervlochten is ik voelde je hand tegen mijn wang als een zachte bries in het naakte bestaan…

Nog deze eeuw gaat er een “ijstijd” komen De warme golfstroom valt volledig stil Dan gaan we van te warm naar veel te kil Opstoken dus die biomassabomen Met CO2 warmt het een beetje op Zo kost de kou ons niet zo snel de kop…

een sjouwer is ontstaan in de ijstijden en maakt werk van zware lasten. boven de stortzee is het dragen van het melkwit wilskracht. ginds vliegt mijn adelaar.…

Jij bent nooit winter Jij brengt nooit grauw Niet hier en niet ginter Geen ijstijd met jou Jij bent steeds zomer Jij brengt steeds blauw En mij maak je dromer Van bloeitijd met jou…

als een tijdbom een strop van prikkeldraad om mijn dwarskop geestelijke pijn verstikt en tikt een ijstijd die het hart verstikt breek liever iets lichamelijk want geestelijk is meer voornamelijk ik verloor haar door de blauwe maandag haar foto's plamuren mijn hart in beslag…

ik weet niet meer dat jij er niet was dat je nog niet bestond in de stilte van de nachthemel kan ik de aarde niet meer verdragen het kleine leven zal als de doden niet weerkeren rouwen kan ik niet in ijstijden is de lente een slechte leugen de winter eindigt niet je onschuld je tederheid kan ik niet vergeten in deze kille…

. ---------------------------------------- uit: 'Vuurtijd, ijstijd', Amsterdam 1984.…

het sneeuwt alsof de ijstijden zouden kunnen herbeginnen ik vastzit in de sneeuw de wolven al hoor huilen in de kou ontdek ik mijn eigen poten, klauwen huil oewoe hoehoehoe naar de zilveren maan het knorren in de maag begint en het gemis aan warmte, volle maag wacht maar tot ik bij je ben…

Onstwedder Holte glooiend wijd machtige stuwwal uit de IJstijd Onder de wolken die ik zie is het landschap pure magie Aan de Holte aan de straat een huisje waarop staat 'Zadowolony' als je het niet weet neem Google translate Pools voor 'tevreden' Opbollende akkers zonneschijn in dit toverlandschap kan ik ook tevreden zijn…

de kou rukt op en waarschijnlijk komt een nieuwe ijstijd eraan over een paar honderdduizend jaar ons schorten de uren en minuten verantwoordelijkheid rust zwaar heb je al sneeuw geruimd?…

Verstrengeld in onbehagen mijn hart herkent zijn ritme niet meer verdwaald met zoveel vragen antwoorden onvindbaar in een kille atmosfeer Verstrengeld in onbehagen verlamming op een voetstuk constante onrust is aan het knagen een speld in een hooiberg van geluk Verstrengeld in onbehagen leven in een eeuwige ijstijd helder denken is aan…

voor een kale boom staat een man met zijn lap-top een zeldzame specht…

serieuze veranderingen wachten ons met het klimaat de film " De dag na morgen " is het die daar over praat... het C.O.2 is de veroorzaker... kan men er iets tegen doen? opgeslokt door terreurbestrijding vergeten we het klimaat, van elk nieuw seizoen... Je wordt er echt niet vrolijk van en liever stop je het weg we zitten onze tijd…

IJswind joeg sneeuw over de toendra Een gletsjer strekt zijn sluipende armen Zwerfkeien rollen in zijn greep De mammoet sleept zijn wollig haar De kiezen malen groene vezels Dan trilt de speer Doorboort het hart De jager klooft het vlees Schuilt in de tent van zijn vacht Uit ivoor snijdt hij een beeld Het skelet wordt een gebinte…