Alle inzendingen over Irissen

Irissen, ze glijden door de avond door het oog van de lantaarn laat ze schijnen, laat ze verdwijnen uit de dood opgestaan. Irissen zingen over licht en seringen over het verloren oor, de nacht is snel gekomen. Ik hoor de zonnebloemen dansen voor het venster in het nachtcafé. De sterrennacht is opgestaan.…

tussen jou en mij groeiden rozen waarom dan toch heb jij voor irissen gekozen…

Met haar eenvoud drong zij meedogenloos mijn geest binnen Zij stal, gewiekst, ongevraagd, het licht van groene irissen Haar keurslijf ontvlamde gloeiende brokstukken van mijn oneindige schemer…

Zoverre men ziet boterbloemen bij de vleet een zilverreiger knobbelganzen bij een plas irissen uitdagend geel een bank in de zon een wandelpad afgezoomd met lijsterbessen vogelwikke grote muur smalle weegbree pluizenbol…

De ochtend gloorde boven het land in een oplichtende mist Zij stond stil in een graanveld vol met klaprozen Een vrolijke bries plakte damasten jurk tegen fragiele lichaam Haar zeeblauwe irissen schitterden in het licht van dageraad…

Twee weken is het nu alweer geleden Dat ik malenka hier heb opgewacht Kochana praatte, schoon, haar huid zo zacht Ik heb haar na het kussen warm aanbeden Haar glimlach, groene irissen, haar lenzen Mijn liefde kent geen tijd noch ruimtegrenzen…

daar is ze in het verschiet en ze is alles wat je ziet veel te lang heb je aan de poort gestaan veel te lang ben je vreemd gegaan en dan is er niets dan die tollende irissen die me naar peilloze diepten doen vissen een duiker die naar adem snakt een oester die de zee inhapt een woordeloze aandrang en tijdeloos in de tang na haar is er…

ik schrijf het schaduwbeeld uit je kijkers het verdriet van het late leed zo laat ik het licht vandaag zuchten in het vangnet van staren en recht in het gezicht slaan waarin het oogwit nieuwe pigmenten kiest zodat kijken niet meer wegvliegt en zich laaft in frisse zilveren irissen…

Droomde dat ik in een diepe put gegleden was als ezel met een frame vergeeld overspannen canvas ergens ver van thuis op een heel breed akkerland omringd door irissen en zonnebloemen aardappeleters ingesmeerd met kolengruis blèrend omheen de rand: wij zullen jou verdoemen betweters applaudisseerden: jij schildert je onkundig regelrecht…

als een onwetende natte hond druipt het zeewater rond mijn golfbrekersziel met blauwe droefheid in mijn groene zeedijkogen mijn lippen voelen aan als de oevers van een uitgedroogde rivier maar in mijn irissen blijft zoals steeds de flikkering van zon op water als verborgen woorden in schelpen en onderwater zeewier een frisse wind waait…

er staat een wachtrij in mijn tuin van irissen tulpen en anemonen een voor een laten ze zich zien en dansen op de lentetonen de zon lacht en temperatuur stijgt het leven voelt opnieuw geboren al het grauwe is verdwenen voorjaar klinkt in onze oren ruik het groen voel zonnestralen duik een bos in en ervaar zie de kuikens en de lammeren…

De meizon doet bloemen ontluiken en irissen lekker ruiken. Doch die ene witte is uniek. Haar blaadjes worden door de meizon met tederheid aangeraakt, Haar lange puntige bladeren, wijzen naar het hemelsblauw. Wanneer regendruppels haar raken, zijn het net doorzichtige parels.…

Toen ik jong was geen irissen verwelkten in mijn ogen dacht ik enkel langs het schrale loof lopend al wat men leed behoeft men morgen mogelijk niet meer te lijden. Niet weder te ervaren ook bloemen verwelken, gaan weer bloeien als ogentroost kindje op moedersschoot of vetplant op de juiste momenten geuren.…

vanuit mijn irissen tasten de meest bekende spinnen met lange poten die zich in observatie verschansen, millimeter voor millimeter over jouw gelaat voelsprieten en willen weten wat en hoe jij over mij denkt maar ik begeef mij over de rode planeet mars waar ik nooit zal belanden omdat die afstand te groot is en toch voel ik dat jij van mij…

telkens schipbreuk leed, de smaad en lot zichzelf voorspelde, als roerganger verkleed gebonden aan de stoutste dromen vallen oceanen samen, om in het zoutste bad te baden, tranen werden een rivier waarover ons tijdloos veer bewoog, en door een tegenwind, die altijd loog in holle vaten met leeg geluid mochten ervaren uit de heldere irissen…

Toen pas zag ik de twee vriendelijk ernstige ogen, de pupillen door irissen donkerbruin omrand, donkere wimpers iets doorgetrokken en gebogen, geheime schoonheid uit een ver oosters land. En uit het niets kwam haar koele hand die zacht streek over mijn koortsig gezicht.…

gewicht met water omkleed lag ik fluweel herboren in je armen, je was mijn moeder ook een man mijn zoon een vriend die ritueel verlangde naar zoutwaterzoenen terug gingen wij naar zuiver koestering met goede smaak Ach aankijken deed ik je niet wij zagen met andere ogen wij waren deel, zonken samen als geheel, dieper nog dan glans van irissen…

Trek je ooglid dicht met een zweem van bezwering, tot de tranennevel; wit en grijs soms crèmezwart zich vergist en het donkerste leed van de klaarste irissen zich met het blauwste wit van levend koraal vermengd.…

Wanneer ze als een lekkere parfum wordt waargenomen die huid meteen een verfijnd gevoel geeft Met een maximale kleurintensiteit en durend resultaat laat zij ogen schitteren van waar haar irissen zijdeachtig zijn, omgeven door immense blik.…

Wanneer ze als een lekkere parfum wordt waargenomen die huid meteen een verfijnd gevoel geeft Met een maximale kleurintensiteit en durend resultaat laat zij ogen schitteren van waar haar irissen zijdeachtig zijn, omgeven door immense blik.…

Hoe zij als een lekkere parfum via de neus wordt waargenomen die een huid meteen een verfijnd gevoel geeft Met haar maximale kleurintensiteit en tijd durend resultaat laat zij ogen schitteren van waar haar irissen zijdeachtig zijn, omgeven door een immense blik.…

Haar irissen glanzen in het licht, fonkelend als sterren in de nacht. Ze houdt mijn blik gevangen, omhuld door het ontwaken van het seizoen. Mijn gedachten verdwijnen in de openheid van het moment, zo vrij. Creativiteit ontwaakt, beelden dansen in een stroom van magie. Een glimlach groeit, een spiegel van harmonie die zich ontvouwt.…

Ik heb vannacht een python gekust Een donkerzwoele kamer, ik en nog één: een onbekende vader van een onbekend kind die zich met pikzwarte irissen dom hield en blind, die listig in het duister tastte Er hing een slapend, roodoranje licht als een ketelhete schemerzon omzwachteld ’s nachts met koele mantels in sterren of in maan vermomd…

Ik heb geen idee ik weet niet waarom het woord 'rimpels' zo banaal klinkt ik weet niet hoe ouder worden moet klinken in taal de irissen van je beruchte blauwe ogen zijn intussen doordesemd geraakt met groen maar dan stamelender en inniger - twee blijvende koelten die mij een leven lang liefhebben mijn wijsvinger trekt je wenkbrauwen na waaruit…