Het traagste zien der dingen
Aarde van nevelend blauw;
hemelsoog van troebele verzuchting...
Houdt mij de bril van blindheid voor
en breek het hardste licht tot wit in zwarte kleuren
of laat het zoete zingen klinken in de zoutste herinneringen.
Trek je ooglid dicht met een zweem van bezwering,
tot de tranennevel; wit en grijs
soms crèmezwart zich vergist
en het donkerste leed van de klaarste irissen
zich met het blauwste wit van levend koraal vermengd.
En de zon wil niet anders dan de aarde föhnen,
opdat ik zou alle woestijnen van droogte
zou verlichten met mijn dapperste stappen.
Laat de maan dan
haar mooiste kiekje bevriezen
tot mijn kijken alle bomen ter wereld zou vellen
in de behoefte haar onwerkelijkste schoonheid te bezingen.
En als een kind van het heelal
wil ik de vervaarlijkste smart
van het diepste oogzwart
in een flesje bewaren,
maar eigenlijk
zou ik het zoete duister
liefst het verre zicht onthouden,
want als de nacht dan komt
droomt het wezen der wezens
niet over al teveel duidelijkheid,
want weet je,
plichtmatig wil ik mijn oog wel eens verblinden
met het diepste mysterie der' liefste dingen.
Geplaatst in de categorie: algemeen