Alle inzendingen over Kil

De vijver is kil, de wind hoog in de dennen -- brengt weer het najaar.…

Bedek het blauw Met smetteloos wit De regels zien simplisme Elke letter speelt verhit Zijn trillend spel Niets verlet de tonen van stilte Een onhoorbaar begin In donkere kilte…

De herfst wordt nu kil. De meeste bomen houden hun groen vol, maar de berken, van vorm en tint toch al ijl, slinken tot geesten.…

't Is kil in mij warmte verdwenen Ik ril en zoek wat zal ik vinden ? 't Is koud in mij woorden zijn weg Een angst sluipt naderbij wat zoek ik? 't Is warm in mij de kilte verdwenen Woorden komen terug heb ik het gevonden?…

In fijne druppeltjes hangt het licht over de ochtend gedempt ruisen de velden herten aarzelen alvorens het donker van het bos te verlaten. Met een schok komen braamstruiken tot leven: een fazant vliegt op, de herten draaien hun spiegels naar de waterige zon.…

In de lente ontlook de bloem In de zomer scheen de zon volop In de herfst viel het eerste blad En nu, nu is het winter in m'n hart…

Ik wilde er een beetje uit want kreeg steeds hulpvragen En wie stond er op het perron? De man die 'k eerder had gezien, ergens blindenstok zwiepend langs ogen Ik hoorde een goede morgen, me niet zo gauw bewust dat het naar mij gericht en wat hij wou en ik zou niet in dezelfde coupe als hij. Toen ik daar zat, in die lege trein…

stilte wordt voelbaar wanneer mensen in alle talen gaan zwijgen…

De herfst wordt nu kil. De meeste bomen houden hun groen vol, maar de berken, van vorm en tint toch al ijl, slinken tot geesten.…

Een grijs wolkendek boven een verlaten landschap omgeven door sloten vol kroos. En aan weerskanten rietstengels, sommigen gebroken. Op een waterlelie zit een kikker in alle rust en een reiger vliegt op zich van de kille leegte bewust. In een weiland koeien die hem na staren. Terwijl in de verte een boer zojuist met zijn hond in een praam…

de zware vliespoten plat afgezet in het grafiet van de grot de lange smalle bek jaagt laag door de diepte hij ligt miljoenen jaren op ons voor onzeker is zijn dood in het wandelend licht van de zaklantaarn schiet hij door de wervelingen van stenen water met een nijdige klap van de staart verdwijnt hij in de donkere kolk van een…

Lichaam gebroken Huid is bloot gelegd Zo naakt als het blote lichaam Was de zin die jij had gezegd Helemaal niet leuk aangekleed Zonder franjes of kleuren Zo kil en zo leeg Dat ik bij de eerste letter al wist wat er ging gebeuren Zo kil als die paar woorden Zo kil draaide ik mij om En terwijl ik bij jou weg liep riep ik na Verwacht…

Hoe konden we geen machines worden in een land vol machinerie Hier heerst de wet van wetmatigheid, rationaliteit en zakelijkheid Koud en kil staan zij daar, ratelend en pruttelend Wij namen hun als voorbeeld en nu staan we hier Warm en kil tegelijk zwijgen wij…

het is kil en klam ik waan mij in de wolken zo dicht is de mist…

stille zaterdag kil en koud en grommerig ook de zee…

Het kwik was tot een dieptepunt gedaald, er werd over een nieuw record gesproken. Inmiddels is dat ook alweer gebroken want zelfs 0 graden kelvin werd behaald. Vanochtend nog, toen ik hier op de Dam de moeder van mijn ex-vrouw tegenkwam.…

je lacht altijd als een stralende hemel wolken en zorgen voorbij toch ken je ook periodes met stilte niet geheel spanningsvrij een heerlijk mensenkind dat echter op de grafiek het streepje gewoon niet vindt kil en secuur is de diagnose gesteld niet normaal wat dan wel want jij kleurt het leven met een extra accent ik stimuleer…

kil is de lente maar het kleine hoefblad kleurt mijn bermen geel…

Om mij heen is het intens stil, het voelt ijzig koud en kil. Om mij heen sluipt de duisternis, alsof ik iets essentieels in mijn leven mis. Plots verschijnt daar een kleine straal, Die me warmte geeft, heerlijk en ideaal. Plots verschijnt daar de gouden zon, die langzaam aan ruimte won.…

die kwetsbare man voor me met twee dochters naast zich een priester leest de mis de gesloten kist staat vooraan vier mensen steken kaarsen aan een hand streelt het grijze haar langzaamaan knapt hij voelt het echte breekpunt na vijftig jaar bij elkaar…

Gisteren schetste Wim Meyles het doemscenario dat dienaren des Konings te wachten staat. Ongetwijfeld zal zijn oproep het ambtenarenapparaat in ernstige beroering brengen - en, naar wij, de goegemeente, vurig wensen - ook werkelijk in beweging! Zoals ik zei: weg met de laksheid van traag wiekende molens, niks mañana... Nieuwe energie is het parool!…

Ik probeerde de betovering te verbreken Ik sneed de scherpe kantjes eraf Het werd niet veel beter Ik wou dat ik weg kon vliegen Ver weg van hier Geen kwellingen meer Nu sta ik hier in het donker Te wachten op niets Kil en koud van binnen Ik loop naar de zee Staar over het water De wind snijdt in mijn gezicht Ik ren weg De golven…

ik wil je armen om me heen je warme handen strelend langs mijn rug kus me zachtjes overvloeiend en fluister alle lieve woorden die er zijn omdat ik er op teer mijn lief op dein als ik vandaag de krant weer lees…

Kille regen ruizelt stille Over 't blekend zomer-lover, Morgen drijft de zomer over, Daar het najaar nader toog. Ik zou wel, berustend, willen Lichteloze dag verduren Als uw hoofd maar enkele uren Zich tot mijn schouder boog. Maar ik zag de nachtgetijen Veler jaren gaan en komen Zonder dat gij van mijn dromen Maakte uw leven deelgenoot…

De ernstigheid het kille het koude het serieuze het staren naar iets of niets de naive onbevangenheid de ogenschijnlijk dodelijke vermoeidheid straalt van de gezichten van de mannen en vrouwen van het publiek af waarvan de ogenschijnlijk fysieke schoonheid ver te zoeken is of het moet de gerijpte rijp zonder schittering op hun gezichtsgelaten…

In de bijna lege kamer voelt het kil. Verloren liefde, verscheurde herinneringen. Maar de tijd is onverbiddelijk.…

Er is mist 't Is zo vaag het is weggegrist regent gestaag er is sneeuw 't is als een deken je bent er als de kippen bij dat is wel gebleken 't Is koud geen hout op het vuur Kille, koude vrouw Wat kijk je zuur!…

De nacht zuurstofloos in ijle lucht het bloed stroomt kil door aderen haar boezem verwarmde de koers blauw bloed door de kamer. Het is kil versteend luister ik andermaal haar zwanenzang als refrein in gedachte neuriën we samen bij sluiten van het gordijn.…

zich over de besneeuwde velden het vliedende landschap zuigt zich onder de buiken de vossen zijn slijpende slijpen hun oren spits wrijven de ogen wrijven de streek in de ogen straks zal er het bloed zijn, bloed dat kuilen maakt tot de bodem ‘d aarde en sporen van sluikse silhouetten benevens de indrukken van prooien, contouren traag en kil…

De mensen zijn kil. Er is geen weg terug. ze weten wat ik niet weet. het is genoeg zo. ik wil niet meer. het is zomer. en ik heb het koud sla een arm om me heen want wachten duurt lang. het is genoeg geweest. voor altijd. te leven voor wat ik toch niet aan kon. De mensen zijn kil…