Uniek
De nacht
zuurstofloos in ijle lucht
het bloed stroomt kil door aderen
haar boezem verwarmde de koers
blauw bloed door de kamer.
Het is kil
versteend luister ik andermaal
haar zwanenzang als refrein
in gedachte neuriën we samen
bij sluiten van het gordijn.
Uniek mens
mijn warmte bron
die de wolk in mij condenseert
voor mijn laatste woord aan jou
zij die ijs smelt in een ijzig atmosfeer.
Geplaatst in de categorie: afscheid