Alle inzendingen over Kruiken Uitgebluste Kwijlende

wenende mieren onder de straatstenen een kwijlende hond likt het zoete de aanzienlijke zenden hun slaven om water voor de kale akker zij komen terug met lege kruiken en getekende hoofden dor en hijgend gillen de uitgebluste poppen op de springmatras op kale heuvels happen de wilde bokken naar lucht het einde nabij zijn zij…

Een lege blik staart door de ruimte Groot houden wordt overleven Ondertussen ziet iedereen de moeite Ik trek, maak me zorgen, zorg Je laat me niet toe, keert af Samen gaat over in alleen Ik droom van de sprankel Die jou tot het mooiste jou maakt…

Kwijlende kikkers kwaken een uur in de wind hoor ze eens stil zijn…

Ze kwamen niet meer uit bij elkaar Begrip was weggesleten Ze delen slechts nog het brood en t warme eten Hun liefde uitgeblust geen troost bij verdriet geen traan weggekust geen blik die nog *ziet* Zo leven ze al jaren als broer en zus geen warmte meer of liefde of een innige kus Voordat die kon beginnen is hun toekomst al versleten…

op de eerste etage slungelden haar benen uit het raam over het al haast verrotte houten kozijn van een herenhuis met verloren faam ze daagde mij uit met blote benen en lonkende ogen die mijn lust wilden lenen onder het gewuif van een luchtige rok ontsnapte mijn verstand geenszins aan deze ruif en mijn hart haastte zich als…

naakte lichaam betast ik streel jouw mooie ronde billen en jouw hart houdt het mijne vast Onze zoete lippen proeven elkaar het bed ontvangt ons met open armen onze ogen hebben overal oren naar vooral om elkaar op te warmen We voegen de daad bij het woord een samenspel van verlangen en lust pure hartstocht zoals het hoort uren later ben ik uitgeblust…

In sereniteit stromen tranen om het afscheid van verdriet vast-geankerd in het pijn lichaam geïnspireerd door beeldend verleden waarin gesproken woorden onbeduidende uitgebluste lege hulsels bleken..!…

Ze zijn nu uitgeblust, moe van het geloven.…

Alles ging in kannen en kruiken het klare water klare wijn Alles wat geschonken wat gedronken vocht, vloeibaar De kruik als het ranke lijf van een vrouw Nu is daar: de fles, het drinkpak de bidon, het rietje waaruit je lurkt Het waren kannen en kruiken waarin alles te gebruiken, te bewaren.…

De kruik kleedt je uit in het helderste wit. Je hals van email, je schouder die schatert van licht. Sluit je de ogen, je haar wordt een wier. Vind ik een vorm voor water dat loopt? Het wuift en wacht, een onweer op zee, je oogleden blijven gesloten.…

Met het gevoel van eindeloze eeuwigheid nooit meer dorst liet ik mijn kruik staan!…

een vrouw haalde dag'lijks water had twee kruiken aan haar juk eén was puntgaaf en stevig straalde kracht uit en geluk de ander lekte de helft per dag deed trouwe dienst maar was wel stuk de vrouw schepte steeds de kruiken vol en bracht ze stroomopwaarts naar haar hut op een dag had de gebarsten kruik een gesprek met de waterdrager-vrouw…

Drager van de kruik, stel mijn bevindingen op schrift…

Het zoete beleg, was niet te versmaden, druppels aan de kin bewezen, dat smaakpapillen aan het werk waren, kwijlend liet ‘t zich vervolgens raden, dat ‘t ondanks de leeftijd, wijzer was, een slab te dragen!…

Vrijdagavond gangbang op de parenclub een file van fallussen steigerend en kwijlend wachtend op het moment dat zij zich met horten stotend storten in vlees dat hen opneemt en verlost velen komen niemand blijft.…

Wat ik voel ben ik vergeten eigenlijk heb ik het nooit geweten de wil alles van het lichaam te verlangen zit in mijn hoofd gevangen meedogenloos opgejaagd te veel van het lichaam gevraagd nu moet ik opnieuw beginnen begrijpen hoe het zit van binnen…

Als paddenstoelen verbonden door een lichaam van onzichtbare draden blaffen honden in de nacht het obsceen kwijlende, schurftige monster van het eigen huis veranderend in een onaantastbaar plechtig lid van een grotere gemeenschap ------------------------ uit: Tirade 200…

Lichtreus van de nacht Verandert in witte dwerg Uitgebluste ster…

blootvoets dag in dag uit week in week uit zeven kruiken…

van vezels zich nestelde Om de herinnering niet te verzuren Ze weefden in hun romp een muziek Met klinkende slag en gezangen Rauw in zichzelf en voor hen uniek De echo van trillingen nam mij gevangen Hier leerde ik de stad te beminnen Een stad met eigenaardige gebruiken Ook al zijn de getouwen gestorven Voor eeuwig zijn wij een volk van kruiken…

Deze moeder wil zijn als een kruik Als je pijn hebt in je buik Als je ‘t koud hebt in je rug Door veel tillen of alles te vlug Koude voeten die maar koud blijven Zij wil je verwarmen, je lieve lijven Maar nog meer wil ze warmen je hart Als verdriet ligt of smart Denk aan de kruik dan En maak er gebruik van Misschien denk je dan een klein…

kannen en kruiken op de stoffige zolder boordevol heimwee met wat bevende vingers streelt zij haar eerste popje…

de nieuwe verdieping tot ook die de top bereikt en de uitgebluste hoekstenen weer wachten op de sloop.…

er komt een tijd van rust zulks is zo goed als zeker de hoop is slechts nog een verschil te zien met uitgeblust…

Als de liefde Is uitgekust En het felle Verlangen uitgeblust Dan blijft wat Nog over is De essentie Van het bestaan Van hem voor haar - Brede borst, Spinnenjager, Een man…

schrijven, dat is wat ik wil misschien wel over heksen of toverkollen, aardknollen en trollen, over bezemstelen vliegende schotels en kopjes zonder oor blauw gras en groene jongens inktappels in een mand blauwe tanden van de wolf die kwijlend mekkerende geiten bestempelt tot avondmaal zeven kippen en een kokhalzende haan…

Een grasmaaimachine uit Vleuten, gewend in de winter te teuten, kwam haast niet tot rust en zei, uitgeblust: ‘Echt overal voel ik nu scheuten.’…

Zij stond naast hem met ogen onbegrijpend het is niet waar dit is het leven niet een uitgebluste kaars volledig opgebrand zij stond naast hem zij streelde hem het is toch waar!…

Bollend schraal is het koren kalend rijp het fruit kersen zijn niet te pruimen afgemat het veld uitgeblust de bongerd geprefabriceerde natuur!…

hij wil haar uit haar tent lokken maar het is nog véel te koud ze bibbert in haar slaapzak met kruik als lijfsbehoud ze krijgt toch medelijden dus noodt ze hem naar binnen waar zij nu met zijn tweetjes een sneeubalwals beminnen .…