Alle inzendingen over LAKEIEN

Hierbij solliciteer ik als lakei Het lijkt me heerlijk om voor u te buigen En héél de Koninginnedag te juichen Echt Majesteit, dit is dé baan voor mij Ik kan ook heel hard rennen achter koetsen Maar zilver, nee.…

De stalmeester, lakeien, zwarte paarden Vandaag met glazen koets, ja ook een pracht Flagrant vertoon van status, rijkdom, macht Dat alles heeft veel voeten in de aarde Ligt deze poppenkast zwaar op uw maag? Bij mij gewoonlijk ook, maar niet vandaag!…

ze de jongedame bezag sprak kwiek uit haar portiek oh jij lieve kleine Babet mijn lakeien zijn al bezet ik hou ze draadloos verbonden honds als de honden ja-knik-en-ik-buig hete aardappel vóór de huig de palfrenier doet de poets van mijn Gouden Koets als witte los verbander elke Prinsjesdag een ander…

Die woorden stammen niet uit deze tijd: Lakeien, Prinsjesdag en Ridderzaal Saluutschot, koets en Staten-Generaal Kortom, een bar oudbakken plechtigheid Soms zijn we niet modern, zelfs zeer behouden Ook nieuwe politiek blijft stug de oude…

Overal blazen 200 watt schalmeien chromen accenten gespierde lakeien pitspoezen lekker die horen erbij we meten de luchttrillingen boven het asfalt in mei het is waarheid en ik vind het cool lacht mijn kind dat de wereld om andere redenen bemint en het macro van denken nog niet heeft geleerd kon ik stemmen dan tegen ondanks mijn verweer…

Ze kunnen zonder kathedralen zonder fluwelen troon of spitse toren geen tromgeroffel of cymbalen ze worden majestueus geboren Geen valkenhof of dansende nar ze doen het zonder de lakeien geen rijtuig doch een boerenkar ruilen oprijlaan voor de kasseien Ze schrijven in distels en het dode hout onleesbare gedachten in glanzend goud…

Kom erbij zei de bij; De koningin tegen haar lakeien. Bijzonder is, dat wij met onze honing de mens kunnen verblijden. Alle werkbijen en hun koningin richten menig raat met hun honing in. Weersgesteldheid kent de mens, maar ook de bij tijdens zijn honingzoet vermeien. De natuur kent onze wens.…

Dit is zo’n dag waarop elke last lichter lijkt de schaduwen streeploos de bomen geen anoniem wuivend getakte maar beleefd knikkende lakeien de vrouwen geen haastige passanten maar frivole omkijksters met gloeiende wangen Alles leeft en spreekt me aan de lakeien vousvoyeren, de gloeiwangen tutoyeren Dit is mijn ban, mijn toverlamp mijn haremvolste…

Als een elegante lakei opende ik de deur voor hem en hij wipte vol dankbaarheid naar de pracht van een zingende leeuwerik.…

De prins had gerekend op een groots banket gasten van heinde en verre genodigd lakeien in livrei tafels gedekt zelfs de tafelschikking niet vergeten want je kon maar nooit weten of nee toch niet hij vergat met de prinses te praten op de avond van het feest glom hij van alle gasten het meest maar al wie er kwam geen prinses om hem te kussen…

Langs de paden van Sprookjesbos loopt een lakei zoekend rond draagt een sierlijk kussen waar een klein bolletje op ligt kijkt naar een mooie plaats uit waar hij het neer zal leggen met opgelucht gemoed is de knecht zijn lichte last kwijt hier komt een wonderschoon meisje in een hemelbed te liggen bovenop een stapel matrassen…

De koning wankelt langs de bergkloof Hij grijnst de tanden bloot In de waan van zijn krom geloof In de afgrond lonkt het schroot Doof blijft hij als de troon kraakt Bijziend als lakeien op listen broeden En een kraai, de onheilsbode, waakt Zijn zwart verenkleed doet de val vermoeden Van een kantelend rijk Het kon niet anders dan zo gebeuren…

snoof weer witzilver uit jouw kleine doosje barokte muziek voor nu en heel even in ons stukje leven we dansten genoten mystiek warmden ons aan de zaal en lakeien in een eeuwenoud slot reverensde de dames in doekjes en blik prefereerde noblesse in koele opschik en je was trés bien niesde en schraapte mijn keel maar jouw…

Voel de sereniteit tussen de nevels Waar de heide in rust wordt geëtaleerd Jeneverbessen als mysterieuze lakeien Het landschap gedachten confisqueert Laat de nevels maar spelen Waarin jij je rust mag delen Vergeet er wat je vergeten mag De stilte die je las en zag De herfst speelt in fijnmazige raggen Waar de dauw met heidestruiken speelt…

. _____________________________________ 't Is niet voor niets dat hij de huichelaar Pinokkio genoemd heeft als zijn voorbeeld De grijns die ons tien jaar zo heeft verveeld 't Is vreemd maar blijkbaar voor Dick zelf toch waar Gelukkig staat hij boven de partijen Als supervisor van GW's lakeien…

Een schaduw van wie daar gaat, ingepakt in stijve kleren glijden over straat, het hoofd in livrei verbonden, stram als een lakei, tuin en schutting allebei, laten zich verdwijnen onder mutsen door de sneeuw gehaakt, over een ijzig pad heeft ook zijn stil verlies gehad, tussen donkeren muren hangt de dag in hengsels van bevroren regen…

stille kelders waar om leven werd gevochten vastgekluisterd aan de muren die hun zonden in zwarte schimmels spochtten toortste in verlichten bracht wat sprankjes hoop die de dood voor even nog deed zwichten in de balzaal was de open haard nog aan we dronken wat en dansten om het leven te plaveien weer het stof van de lakeien…

ik heb de pracht en praal gezien van de gekroonde hoofden de luister en élégance waarmee zij zich in het openbaar bewogen levend in een protocol dat met geld en macht in stand wordt gehouden hofdames en lakeien als persoonlijke getrouwen gebonden aan blauw bloed maar heb ook de stamboeken gelezen waarmee het adellijk vee tot grotere…

In niets beduidende gesprekjes gevangen Van je; hij zei en zij zei Rollen gespeeld naar eigen onverlangen De wijze, de luisteraar en de lakei Deels alle rollen huizen diep in de ziel Vragen uiten zich naar boven Wie wil ik zijn, wie wil ik zijn Er huist zich steeds meer onvermogen Onvermogen om mij zelf te zijn Maar wie ben ik?…

De oprijlaan is dicht beplant met beuken En twee lakeien staan bij de entree Een hovenier besproeit de bloemenzee Zijn Maître zwaait de scepter in de keuken De dienstmaagd dekt de tafel vrij van kreuken Zijn butler regisseert strak het diner Een strijkje speelt sonates van Fauré Om ’t copieus geheel nog op te leuken Doch als des morgens…

(met dank aan Willem Kloos) ik ben een God in ’t diepst van mijn gedachten het Haagse luchtruim is mijn hoge troon ik wijk niet voor de dreiging en de hoon van hen die mij vervloeken en verachten Oost-Indisch doof ben ik voor jammerklachten een stad aan zee, ik ben een autochtoon u bent lakei en veegt mijn straatje schoon mijn schrikbewind…

zij was thuis bij de gewone mens geen hofdames en lakeien ook luxe ontbrak wat er wel was had warmte en een groot hart samen bouwen aan gezelligheid wie het moeilijk had kon zijn problemen kwijt warme handen waren heel dichtbij juist jouw open blik zag ongemerkt heel veel averij jouw creatief vermogen was uitgerust…

minder dan de Zon heeft hem gezonden in een lusthof, achter porseleinen gevels stolt hij in een vadsige pose Gezant van God en één met zijn rijk hij lijkt onschendbaar een protserige haan die lonkt naar de schilder de kwast meet zijn geheven kin en zet hem klem in een lijst gevlochten ranken van klatergoud met een knik spoort hij een lakei…

Als de vorst z’n kroon afzet, voor een schaduw van wie daar gaat, ingepakt in stijve kleren voorzichtig over straat, het hoofd in livrei verbonden, stram als een lakei, onder witte mutsen door de sneeuw gehaakt over de tuin en schutting allebei, laten zich verdwijnen over glibberige paden heeft ook zijn stil verlies gekend tussen…

Waan ik mij in de groeve van belegen mijmeringen, begeef ik mij uiteindelijk op glad ijs, labyrint van goed ogende bedoelingen alle moed te plaveien, verstild het zwijgen in tumult van middelmatigheid, ben als doel het beloofde dichtersparadijs alweer ver voorbijgeschoten alles vermeden met het krijt van schone schijn, als dicht-lakei…

Dijkstra glijdt en springt en zweeft en danst en draait, geniet en swingt, ze schrijft op ’t ijs bevroren poëzie En Juliana kijkt en zij beseft die dame is de echte koningin: ‘Lakei, bestel direct een ridderkruis!’ De struise schaatsster die ’t al overtreft, elkeen die Sjoukje ziet, houdt adem in, de koning en de koningin incluis…

Was het een kasteel met lakeien, met kanonnen op de hoeken van de muren, met zwanen slanke zwanen in een vijver achter ons kasteel? Ik zie ons nog op die avond, elkaar omarmend, silhouetten onder een volle maan. Wat betekent afscheid nemen? Kon ik het maar, afscheid nemen. Zei je maar: blijf, blijf bij mij.…

Vanzelfsprekendheden, vermomd als kleine lakeien, helpen zonder oordeel onze zaken in het zadel! Zie ons kicken op het vertrouwde, onze aloude hulpstukken... Niets is zorgelozer dan praktische genade.…

Je leeft pas in een Sterrenstatus met eigen lakeien, kijkers en appers, tot sensationelen jou naar Daewoo dragen... en je mag rondracen als Virus - adembenemend!…

Nu rusten de uitgesloofde lakeien als zwarte stipjes op een overvolle notenbalk. Nog één keer tonen ze hun rosse strikjes en steken dan trots hun V-staart omhoog, klaar voor de start naar het verre Zuiden. Hun laatste tweet aan de toog met 'twit- twit-twiet-geluiden'.…