Alle inzendingen over Languit

Twee jonge paarden liggen languit op hun flank hun buiken blinken…

Heerlijk, languit in het gras Tussen bloemen en madeliefjes Heerlijk languit, zonder jas Overdenk ik mijn memoires... Zacht verwaait de wind mijn haren Zoemt een bijtje door de lucht Heerlijk energie vergaren Heerlijk in de buitenlucht...…

als kussen vanuit de hemel vallen sneeuwvlokken op onze gesloten ogen kust sneeuw onze woorden ongesproken de ban ongebroken sneeuwblind zijn wij…

Ik verveel me, ik lig languit in het gras en ik verveel me Ik denk aan hoe het was languit liggend in het gras en ik verveel me Die tijd met jou, geen smart, geen pijn nu lig ik languit in het gras en ik verveel me Wat jij toen allemaal met me dee en ik met jou dat was pas fijn, wij met zijn twee maar het mocht helaas niet lang…

aanlokkelijk lief languit naakt in de spiegel onweerstaanbaar.…

Terwijl op brieven en in kranten het jaar achttienhonderddrieëntwintig zwart prijkt op helder wit of vage champagnekleur ligt de beroemde Beethoven dove schrijver van toonkunst onder bomen op klanken der toekomst te wachten geen geluid bereikt zijn oor boven hem zwerft de zefier luchtige kronen van pijnen wuiven licht en bemoedigend zware…

Een gierigaard uit Purmerend Kwam deerniswekkend aan zijn end Hij ging bij hem thuis Languit in de kluis En viel daar toen dood op een cent…

leven creëren languit stromen.…

Languit op de vloer tussen kreukels zie ik mijzelf languit aan ophanglussen tegen de wanden sterven. Stel dat je hier nu was. Dadelijk hield ik je vast tot je, precies, gedegen, dood tot vertrek zou bewegen.…

languit rust de dood op banken in het park harkt de zon wat oude bladeren er zit een gele tussen rood en ik zie een abri wachten…

het is de lucht de geur en klank van wat uit takken barst op dit uur moet ik naar buiten laat mijn ziel uit als een jonge hond languit in bed mag de nacht zichzelf verdromen in de ochtendstond…

Fluister ik je mooie woorden in Luister jij naar de zin Die languit achter je oorschelp ligt Krijg jij een blos Zoals avonden vroeg na zonovergoten dagen.…

Nu denk u wellicht, Die viel languit over het licht, Dat zelf ook weleens is uitgevallen. In dit licht stelde ik zelf vast, Dat men hierover nog in het duister tast.…

Deskundigen vermoeden dat misschien Als de processierups niet wordt gestopt Hij zich tot een probleemgeval ontpopt Maar ik heb lang geen vlinder meer gezien Mijn eigen rups, die languit ligt te pitten Wacht tot er vlinders in mijn buik gaan zitten…

ik lig languit sneeuw te zijn in sneeuw met in mijn rug de broze adem van de aarde ben overvlokt door kristallijne klanken en keer terug naar mijn begin mijn kern mijn stof ik diep in winter winter diep in mij…

het wuift het waait ongemaaid stuift het niezend en proestend briezend en hoestend inhalerende pollen ondergronds de mollen languit het gras eenvoud van gewas het verslaat de tijd dit groene tapijt…

Het kwik zal hier tot grote hoogten stijgen, Dus volg ik trouw het hitteprotocol: Veel drinken, zonnebril, een parasol, Ik lig languit, zodat ik niet moet hijgen. Maar in gedachten dans ik de merengue, Genietend aan de ‘Costa del Flessingue’.…

De allerdomste jongen van de klas Lag languit in de bank en snurkte luid, Maar later legde hij zijn leraar uit Waarom hij diep in slaap gevallen was: “Omdat uw lessen uiterst leerzaam zijn Maakte ik gauw meer ruimte in mijn brein.”…

Jij donkerblauwe kater kijkt mij meewarig aan ook 's nachts nog als ik languit lig te slapen. Kom van je plek ga achter muizen aan zodat ik onbespied de moed bijeen kan rapen om vastgeroeste vleugels uit te slaan.…

schuin valt de avond door de dreef het scheve licht gooit de bomen languit in het zuchtend gras een schaduwbos van langgerekte hoge stammen daartussen schreeuwerig nooit voldane vogels in de kruinen lacht de zon al kopergroen.…

Het seizoen is weer begonnen, We liggen ‘s avonds languit op de bank, Te kijken naar een talkshow, met wat drank, Vol bruut geweld en schietende kanonnen. Maar kennelijk is wat met name leeft, Wie van de twee de meeste kijkers heeft.…

dans op zonnestralen spuug de middag uit ga wat schaduw halen gooi die maar languit beleg de avond zwart alleen vuur zal licht ontketenen je boeien afdoen in een opening naar mij zal ik nu of nooit de nacht doorhalen en jou erbij?…

er zal heel wat PK voor aangewend Mijn stam aan mootjes mijn takken tot snippers Ja, ik was 'n ouwe vent met het uitzicht op natuur gewend Nu lig ik languit.... op m'n eigen kluit te wachten..... op 'de slachter'.…

Languit gestrekt over vragen, zo zij onaangenaam blijven zouden. Door het woud aan twijfels heen bereikte ik het zeggen, mijn lief: ‘de antwoorden heb je al’.…

Op een zwoele zomernacht bezocht ik haar languit lag ze in het gras ik was jong en onbedreven moest drinken haar meegebrachte brouwsels opdat ik niet meer op zou staan dan sloeg ze me ik ging gehavend heen en steeds maar weer terug zocht haar in het gras maar nooit vond ik niet eens een schim van haar…

als ik een poes was dan lag ik nu te spinnen dan liep ik nu niet in een plas maar lag ik lekker binnen nu sjouw ik af en aan met was met bed- en ander linnen als ik een poes was dan lag ik nu te spinnen ik maai het gras verjaag de spinnen maar wil de zon beminnen languit op een terras als ik een poes was dan lag ik nu te spinnen…

kom je terug vroeg zij haar zwarte haar languit opzij slank stond zij aan de trap en keek als zocht zij mij ik kom terug zei ik prachig leek zij mij ik liep de trap op draaide mij niet om het deed wat pijn klokvaste vlucht de trap op waarom dacht ik vroeg zij beeldschoon dit mij…

Ach hoe verdacht lekker languit in bed en dat ik die wekker niet hoef te zetten vannacht morgen niet met die pijpen va de onder- en bovenbroek hoef te worstelen, geen mensenvlees en tanden meer hoef te borstelen, geen griezelige roem en geen angstig nieuw boek!…

in het spoor van mijn pen schrijf ik voorovergebogen de woorden die opgaan in de opluistering van poëzie voorspellend alle grenzen voorbij het belichaamt mijn geheugen in trance klom het uit de baarmoeder het viel languit neer het huis werd voller en voller er was geen weg terug geen einde, geen samenhang alleen een alfabetisch hoofd…

Avonden duren langer nachten maakt hij kort slaap doet sneller zijn entree doch als de ochtend gloort wordt het problematisch om kwinkelerend op te staan de middagdip zemelt tussendoor zijn oogleden dat leidt tot knikkebollen languit neemt de zitbank hem kerend naar de vooravond nou, dan weet je ’t wel.…