Alle inzendingen over Lantaarns

Op straat glinsteren de plassen in het avondlicht, worden extra beschenen door de lantaarns die werpen ook hun licht, op die waterpartijen. Mensen spoedden zich naar huis, haard en centrale verwarming en natuurlijk naar gezin.…

Lantaarnpaal, een lichtbaken, gemaakt van glas en staal. Zij richt haar stralen op de hoek van iedere straat. Waar wordt gezwegen, gehuild en gepraat. Nee, zonder lantaarnpaal is alles maar donker en kaal. Met haar prachtig gebogen nek als een zwaan, weet zij in weer of wind glorieus te blijven staan. Een netwerk van licht en kunstmatige zonneschijn…

Vannacht ging de mooiste lantaarn weer aan Haar naam is al eeuwenlang: Volle Maan Zij schenkt ons één dag haar meest volle licht En vouwt daarna langzaamaan weer dicht Een klein stukje licht wordt nu per nacht ontstolen Het is er nog wel, maar heel goed verscholen Totdat die donkerste nacht er weer is Die nacht voelt haar licht als een…

Met mijn knalrode lantaarn trok ik stoer door het moeras op zoek naar rappaparen diep verscholen in het gras De maan stond bleek en afgerond toen het hard begon te waaien mijn lantaarn viel -in een keer stond het moeras in lichterlaaie Rappaparen, rappaparen zoek ze niet in het moeras en zeker niet met een lantaarn want rappaparen zijn…

Zie haar daar zitten Nabij een rode lantaarn Een gevallen vrouw…

Het licht van dansende lantaarns maakt rare schimmige figuren op de kille grijze muren van de nacht. Ik hoor en voel het heftig bonken van mijn hart in de spelonken. Ben nieuwsgierig en onrustig; adem zacht.…

Ze zag hoe men de lantaarn aanstak en ze was boos. Ten slotte was meesteres drie ook al wel veertig jaar en Dat maakte haar ook toch maar een oude doos. Sing -Lian moest nog leren dat Meester Chen al zijn vrouwen moest eren. Dat ging gewoon zo in die tijd. Het gevecht om de rode lantaarn werd een voortdurende strijd.…

de leegte vult mij de zon hoog de mensen blij niet weten wat komen gaat het is echt het is laat de lantaarn schijnt maar de boom praat…

Er waande wat door stegen In regen Op kinderkopjes glimmend In de nacht Alles word lichter naarmate De lantaarn nog schijnt Alles is anders Maar toch rijd De tijd tikt takt met gemak De jaren weg…

In de mist is trage een os met een ossewagen stappend naast de mist nooit mist zijn maat de os van de ossewagen Uit de mist in de mist met de hortende wagen dut de wagenvoerder zich niet vast in een spoorloze slaap Achter aan de wagen drijft lantaarnlicht een geringe wig van klaarte in de donkerdiepstraat…

Schoon d'avond valt en tussen de beide grijze gevelrijen het donker zwaar hangt als een klos en overdadig ontsteekt geen hand het licht aan de lantaarnen Zo wentelt plots aan d'ogen u het wonder van een vreemde stad de grijze huizen van u dees' anders zo bekende stede De zonnestralen sloegen hard aan d'aarde over dag en uit het vuur van…

zeggen dat je bang bent, zeg het maar niemand luistert de bomen ruisen en en de reiger wacht onverbeterlijk boven op een lantaarn en ik denk en ik denk aan een volle maan zeg dat niet zou zij zeggen: denk aan mij…

Met zekerheid geladen, dat ook de laatste trein is voortgegaan zonder een antwoord uit te laden heeft geen lantaarn meer blinde moed te schijnen hoe het verder moet en duistert verder morgen heen het huis blijft stil en koud alleen.…

Lantaarns verwarmen de kilte van de nacht en laten de tramrails blauwachtig glanzen Bespijkerde riemen omgorden het rood de klinkers hebben haar pumps allang geschaafd En als de nacht haar keel vastgrijpt braakt zij haar weerstand tegen de winkelpui…

Ze stond bij de lantaarn, roerloos, voorzichtig om zich heen kijkend. Nog even, niet bewegen, hopelijk niet gezien, niet betrapt worden. Uit de schaduw kwam hij, zag haar en bood haar een sigaret aan. Even een uitwisseling, verder geen contact, woorden overbodig.…

Dat tere lichtgroen dat oplicht onder het zwakke schijnsel van de lantaarn in het eerste morgenlicht Een waas van knoppen staand op knappen Dat tere lichtgroen dat oplicht onder het eerste morgenlicht van de jonge lente Vasthouden De tijd stilzetten…

de zwerfjongere komt thuis de straat en zwerft hij gaat en komt weer thuis de straat meedogenloos schijnt de lantaarn haar licht op zijn gezicht koud en stil de straat waarvoor hij gaat en is gezwicht voor spijt te laat…

Dromen In weerspiegelingen van de gracht waarin twijfel wacht zij wel of niet zal komen tegenwerking gaat er door vergetelheid schoorvoetend water in het licht van een lantaarn een handbeweging welke ooit een beeld achterliet blijdschap naar verdriet van eindige tijd.…

nog weet ik de lantaarn met zijn schemergeel licht dat langzaam omlaag dwarrelde in vlaagjes mist onze stemmen dempten tot een lief gefluister waarin warme genegenheid kon groeien in halfduister ogen straalden in een heldere avondlach toen je zei ja je mag…

pril licht schuurt speels met schaduw over stenen zelfs de lantaarn al gebogen in de nacht toont ook nu bescheiden op het toneel van de opkomende zon de rust van de ochtend is voelbaar aanwezig mijn eerste as smeult nog na als wierook van vroege aarde…

In ‘n lantaarn op ‘t balkon brand een kaars elke avond weer ‘t liedje gaat erover immers? Maar soms, wordt ze vergeten dan zeggen we de andere dag: er brand een kaars op ‘t balkon, De gehele nacht!…

De lantaarns branden in een lange rij. De schaduw van de bomen glijdt door de wind, over de straatstenen. Ik sluit het raam en ga me te ruste begeven. De dag is weer voorbij.....…

in het gele licht van een lantaarn een grove gestalte een vrouw onzeker op dit onmogelijke uur ik verdoemde haar omdat ik wist dat zij die mij ooit zou baren nu al ongelukkig was een hard gezicht het maakte me bang want wat had ze mij te bieden ?…

Ik lig stil op bed Ik heb de lampen uit Ik geniet van de stilte Een lantaarn schijnt door mijn ruit Soms is het heerlijk om niets te horen Te baden in stilte Denkend aan mooie dingen Warmte in plaats van kilte Ik loop naar buiten En rook een sigaret Heerlijk toch die stilte Nu maar weer naar bed…

Soms lichten ze even op, heel ver als lantaarns in de mist. Maar ach, ik weet, te vaak heeft de egoïst het van mij overgenomen. Al heeft hij de houdbaarheid van wensen en dromen zelden of nooit betwist.…

Vanuit mijn slaap droom ik traag het zachte gele licht van de lantaarn die het prille groen omsluiert tegen donkerblauwe transparante lucht over de kasseien Terrasse du café le soir Arles zucht intens geluk en ademt zwevend als ook nog bloemen gaan ontluiken…

ver van het wereldse lawaai loopt de jongen met bel en lantaarn naast de priester door de donkere velden naar een stervende vrouw voor de laatste sacramenten de roep van een kraanvogel breekt door de duisternis rites de passage vergeten beelden in zwart en wit het leven de kunst van schaduw en licht…

de straat wordt afgestruind door morgensterren die van de avond ochtend maken met volbepakte fietsen lantaarns in hun hand om juist bij volle maan hun buit te zoeken zij zijn totaal onschuldig ze jagen niet op wild er valt geen schot de oude dingen worden op hun plaats gezet. ----------------------------…

onder een lantaarn een aansteker aansteken en opgaan in licht tien keer rondlopen langs de utrechtse veer haar hart staat open de paarse vogel heeft haar paarse tasje even vergeten dieprood mijn gezicht frambozen van de buurvrouw hangen voor mijn neus de kinderstemmen na schooltijd in het hofje worden één stem…

Met een lantaarn zonder licht en voeding de koude duisternis van de wereld doorvorsen vol wachtend vertrouwen steeds de onaardse witte kapel zien wier kleine fonkelramen een straal van Goddelijke glans zenden naar je lege vragende handlamp die dit geschenk nooit kan bezitten maar altijd in zich houdt en verder geeft.…