Alle inzendingen over Maneschijn

Dwalend Maneschijn Dansend over wateren Vliegend door de nacht Gedachtestromen Rustend in de Maneschijn Naakt onder sterren…

maneschijn in het bos bovenzinnelijk geur van mos liefde smaakt warm rozenrood water verenigt geef me bloot Ik tril stil Van zoet gevaar handen bedwelmen in warm gebaar mooie momenten troosten, helen vochtig kussen laat me je strelen…

loop heen en weer kan het water dan niets alleen? dacht de man die zijn jaren bij de sluis doorstond door zijn eb en vloed te tellen alléén de maan maakt mijn zure nachten zoet wees vol alsjeblieft aan halve heb ik niets anders loop ik er nog liever naar toe…

De zon der nacht kwam uit de bergen klimmen, En zoomt met zilver de afgedoolde wolken: Het water wentelt ze in zijn blanke kolken, En doet ze in kabbelende rimpels glimmen; Door 't glanzend bergwoud dolen doffe schimmen, Die, slank en trillend, bos en berg bevolken... De stilte alleen kan al die rust vertolken: De nacht houdt de' adem in; de…

In haar slaap kreunt zij zacht ik kan het niet als taal verstaan Zij draait zich traag om en warmt haar koude voeten tegen mij aan De maan is rond en vol door het raam de maan denkt niet over het bestaan zij is oud en weet al millennia lang hoe snel mensen komen en rapper gaan…

De enige straatlamp die nog brandde is nu stuk niemand weet ervan hoe en niemand draagt schuld hoe het ook zij hij geeft geen licht meer hij is nu stuk maar wat een geluk de maan verlicht de straat nu doet dit mooier dan voorheen zo lijkt het mensen lachen luider in de maneschijn verliefden voelen hun hart nog sneller kloppen baby's…

Alexander Peters gedicht: Maneschijn. Vocals en muziek Edwin Bosch Mooi gedaan: Edwin Bosch! Mooi geschreven Alexander!…

Ja, kijk, ik geef het ruiterlijk toe dat jij mijn verstokte hart ontsloot, waar ik geen bruggen meer kon vinden, daar lanceerde jij een speedboot. Ik ben verankerd in jouw kleurrijke sprookjesland, een sabeltandtijger op de deurmat van het verzwegen paradijs. De schotsen, die ik ben, versmolten pardoes. Jouw stem verbrak de aardse kettingen…

O nacht, o nacht, o schone nacht! Langzaam zonk in rode pracht de eedle zonne en smolt in ’t glimmen en het blaken van de kimmen, smolt… en al met eens was ’t nacht, en al met eens was ’t nacht. Koninginne van de nacht in de onbewolkte hemel zwemt de mane in ’t blij gewemel van haar pinklende erewacht. D’hemel waar de mane lacht wederspiegelt…

moeilijke tijden zijn zegeningen in vermomming. Het maakt niet uit hoeveel pijn het doet!…

Wazig zijn mijn ogen. Beangstigend zijn mijn dromen. Verwarrend zijn mijn woorden. Mijn geduld is op en ik kan niet meer vechten tegen het onweerlegbare Het rechte pad vinden in de wirwar van mijn denken. Kronkelend zonder de rechte lijn te vinden. Hete tranen uit blinde ogen. Gekromde rug door pijn, het prikt tot in mijn hart.…

Ik ruik de zomer Droom van bloedrode kleuren Maneschijn bedriegt…

Rozengeur en maneschijn Zo zou het moeten zijn Maar dit is slechts een droom En die houdt me in toom Ik wilde je alles geven M’n hart, m’n ziel, m’n hele leven Het doet me verdriet Want zelfs dat aanvaardde je niet Zeg me wat ik moet doen Om mijn leven Meer betekenis voor je te geven Lieveling, geef me een zoen Zeg me wie ik moet zijn…

zo roestig de rozen zo rouwig gerief zo molmig het maanlicht zo heb ik u lief…

In de heldere maneschijn is het heerlijk samen zijn genietend van de avondrust de drukte van de dag geblust beiden in gedachten verzonken en in liefde verdronken hand in hand zittend bij elkaar als een jong verliefd paar terugdenkend aan wat de dag ons heeft gegeven in het woelige dagelijkse leven.…

Lees dit gedicht maar niet. Het geeft meer aandacht aan een haar uit uw neus dan aan een liefdevolle schone die u al duizend keer hebt bekeken. Lees dit gedicht maar niet. Het zou maar afbreuk doen aan uw omhaal van woorden, uitweidingen en opsommingen door de eruditie van uw mooie ogen. Lees dit gedicht maar niet. Er gebeuren zoveel rampen…

Al is het niet meer zo dat we overlopen van hartstochtelijkheid, we zijn de liefde voor elkaar nog bij lange na niet kwijt. We lachen samen, soms slap, soms gewoon, we huilen samen, ook dat is doodgewoon. We zijn geen mensen die zich met een kluitje in het riet laten sturen, Maar ik zeg je, onze relatie mag eeuwig duren! En…

Ik ben als een spons Zuig alles op Alles dat gebeurt Kom ik aan de beurt Ik verdrink aan wat verkeerd gaat Een bui die ik niet zag aankomen Gekibbel tussen de kinderen Zo erg dat ik in tranen verdrink. Stilaan ben ik aan het verzuipen In de vergetelheid zou ik willen kruipen Maar ik hou alles stevig vast Het is een zwaar pak last…

Je lippen klaar die soms spreken zonder mededogen maar zo vol van maneschijn, ben jij het nog niet gewaar. Je pakt woorden in om te kunnen zogen waar mijn oog welliswaar op viel. Maar het is je ziel ja jouw ziel... Een kamer en suite een piano prevelt Ludwigs Maneschijn.…

Jullie, zilveren glitters en maneschijn Als paarlencollier op zwart satijn.…

Wacht maar, voel haar verloren in je zijn waar hart en ziel zich verbinden in zilver en maneschijn.…

Onder het bladerdak Tijdens de maneschijn Staken twee makkers Hun wilde geraas Piet gaat akkoord met zijn Ondergeschiktenrol Voortaan krijgt Piet Weer de roe van zijn baas…

wie hier heeft gewoond kan beamen dat tussen deze muren en helder schone ramen een dag langer leek te duren dan vierentwintig uren rozengeur en maneschijn alleen bestond bij onze buren…

Van maneschijn is nog geen sprake we wandelen samen door een rozentuin de geur en kleur als wonderbaarlijk Hier neem je niet de benen noch de wijk Hier blijf je dralen dwalen door een hof Hof van Heden.…

van uw sterrenstof zie ik stralen Verblindend maneschijn en hemellichamen Helaas kan uw schoonheid niet onsterflijk zijn Doch zal naar ik hoop dit lied vertalen En na jaren nog steeds uw glans beamen Herinnerend uw sprankeling als zoete wijn.…

Je ziel is wondermooi ik zie het in je ogen in zonlicht, maneschijn je woorden en je handen de kosmos zelf bracht jou bij mij er is geen antwoord zelfs geen vraag het is zoals het is dus blijf nog even als het kan je warmte voelt zo goed…

Een Keizer in het antieke Rome Heeft een Vestaalse schaars geklede Maagd Onlangs laat na het middaguur behaagd Maar had haar liever nog bij nacht genómen Nadat hij Venus had geconsulteerd Heeft hij de Maagd bij maneschijn geconsumeerd…

Woorden als oorden waar gevoelens huizen in lege omhulsels van welsprekendheid Dichterlijk wonen wil toch niet zeggen dat de liefde daardoor dieper wordt want zeggen rode rozen en heldere maneschijn werkelijk meer dan: 'k wil voor altijd bij je zijn…

Maneschijn barmhartig zacht daalt opnieuw neer verspreidt al zijn pracht verbaast me telkens weer Een hemel zeer vereerd dit schouwspel te dragen wat mijn hart nu begeert straalt antwoord op mijn vragen…

rozenblaadjes ontsluiten mijn gedachten op kleuren van passie in rood en paars geschilderd ik dans in gedachten van hot naar her rozenblaadjes op elk hoofdkussen totdat het kaarslicht langzaam dooft in de maneschijn diep in de nacht…