Alle inzendingen over Maskeert

Ze maskeert haar huilbuien, door het kleinsnijden van uien, wil geen mens laten zien, dat tranen van verdriet haar zwak maken misschien?…

Het invullen veelal ook het aanvullen van het leven van anderen maskeert doorgaans het voortbestaan van persoonlijk onvermogen zijn eigen leven in te richten!…

en een eenzame strijd maskeert. Uit de bundel: " Tussen foppen en falen " Pama…

Dorpsgevoel nèt buiten de stad in de muziektent speelt Thé Lau met band onweer heeft vannacht de lucht geklaard warme geslotenheid open gemaakt het is afgekoeld hier op straat feestgedruis maskeert een slecht moment ik geef me over aan de roes van de muziek en geniet van wat het leven mij biedt…

je, immer of ik wolken ben, transparant voor het oog, van nog minder dan een gezicht golven ruisen door elkaar heen, harder dan ooit tot ze het antwoord zijn geweest ik plaats -straks- op de tijdlijn terwijl de dag in stukken breekt wellicht ben ik het die niet meer kan vliegen of het verlangen nog langer in handen houd de wind maskeert…

de grijsheid terneergeslagen vluchten ogen naar onontgonnen gebieden waar alleen zij 't bestaan van weet daar waar ze nog ontluiken zullen vlinders in vol ornaat dansen en geuren in volle glorie je hart doen smelten zo maskeert zij de bittere waarheid die bladeren doet dwarrelen in alle kleurschakeringen, zodat tranen geen vrij spel…

er was geen ziekbed enkel de dood die hij nog had hij wist het graf met de narcisten die hij een spiegel gaf zijn testament verpakt in maanden zwijgen maskeert zijn voortdurend hijgen in de sobere melodie waarin woorden eindelijk hun diepte krijgen op de laatste tonen van een leven vol futuristische dromen hij heeft gebroken met…

Een hoefslag dempt zich langs de poorten langs fabrieken in de goot een bode van de groene zone demonstreert het broertje dood De dood maskeert de duizend gruwels keert zich in het giftig vel onmachtig popt het broertje vlinders die zich rijgen, wonderwel Wonderwel, een put van ziekte roert zich groen een zucht van griep het broertje…

I De blik maskeert de kijkers die hun leeftijd verraden door de wijze van spreken Daar waar de ogen spreken snoeren woorden de mond Zielloze termen en zinloos tijdverdrijf achter goede manieren De wijze bewaart zijn weten voor het juiste moment II Spreken als noodzaak is de verstilling zoeken in wat is In wat men…

Alleen uit onvruchtbare aarde, kiemt een donker zaad en baart een bitter kwaad, een verraad aan onszelf, en schaadt de afkomst van z’n schepper, onkruid verteld in woord en overdaad van een duister hart en maskeert het verval, om het hoofd te bieden aan al het geweld van orkanen, klemt zich vast aan het wezen van de innerlijke smart, dan herleeft…

Een gezicht voor een gezicht maskeert dan soms wie men liever kent. De kern van het compliment van het juiste moment. Die pluim voordat wezen dat naturel kan zijn. Dat verborgen omspant dat ook zonder gelukkig kan zijn.…

Ze zeggen dat rozen verwelken en dat bomen groeien Ook al zijn rozen het mooist wanneer ze bloeien Op een zomeravond bij een heldere blauwe lucht Die de werkelijkheid maskeert waar men voor vlucht Omdat we niet open staan voor gecompliceerde zaken Het is ons eigen om eerst te gaan voor makkelijke taken Maar als er geen zomer is genieten…

de zachtmoedige zon zinkt in haar slaapgedicht rozenbottel rood weerspiegelt in mijmerend water bloeiende biezen silhouetteren in tranend tegenlicht witte diezigheid maskeert het avant-gardistisch natuurtheater natuur geurt de avond vochtig en zwoel de bloemen hebben hun kelken gesloten kikkers roepzingen hun partners in de poel verdwenen…

Zwoel, hees, de Vlaming likt des Vlamings holtes. ’t Vlees rot, de wet maskeert de identiteit. Maar zie hoe fors de nijd de haat nog splijt! Eilaas! ’t Zicht moet nu snel onder het slijm: Dank, vrolijke vrienden, de pers komt op tijd. O Vlaanderen, o wonderschoon geheim!…

goed acteur in je ogen spiegelt leven je gebaren zijn heel groot van koningin tot goot je lijkt je ziel te geven je maakt je op met zorgen van een ander kleed je aan met jeugd je haar wordt minder maar het spelen blijft je grootste vreugd de zwier waarmee je danst verzacht de hardheid van de dagen de lach waarin jij je steeds hult maskeert…

acteur in je ogen spiegelt leven je gebaren zijn heel groot van koningin tot goot je lijkt je ziel te geven je maakt je op met zorgen van een ander kleedt je aan met jeugd je haar wordt minder maar het spelen blijft je grootste vreugd de zwier waarmee je danst verzacht de hardheid van de dagen, de lach waarin jij je steeds hult maskeert…

Ontwakend in de dageraad, dankzij het spinsel op mijn tijds-penselen met z’n valse streken waterverf, uitlopende beweging op het vergeelde doek van ongebleekte canvas maskeert het onbevangen lichaam, alles afgewogen, verlaat als laatste passagier een voortdenderende trein op een onbenoemd station met een te nauw…

De imitatie met het laagje goud maskeert veel onderhuids verdriet want in jouw hoofd gaat zoveel fout je speelt jezelf, maar bent het niet Anoniem, in een harde maatschappij vol haast en onbereikbaarheid daar geldt alleen nog jullie of wij en valt gevoel niet onder werktijd Je geeft trouw wat wordt verwacht een plichtpleger tot het laatste…

De carrousel verstikt in draden van de tijd, wat eeuwen leek verheelt zich in seconden en de lidtekens van gesloten wonden een eenzame strijd maskeert aan dwaze dromen gebonden.…

Zijn huid - door lijden omgeploegd tot leer - maskeert de golven van vertier die zijn benevelde geest overspoelen. Hij houdt zich schuil in de kelders van onverklaarbaar bewoonde lucht- kastelen. Druppel voor druppel kruipt zijn bloed waar het niet gaan kan, vindt hij dromen met de bekoring van gevallen vrouwen.…

Het masker dat we dragen verbergt ‘t ware zijn Maskeert de leugen en ellende en verdriet De angst en pijn daarachter ziet de wereld niet En houden we ons groot we zijn toch maar zo klein Geen mens mag van onze zorg en lijden weten Een ieder is koning op eigen terrein en huis Draagt onder mantel van weelde zijn eigen kruis En zou liefst elke…

In het woud van twijfel rijgt onzekerheid zich aaneen in het collectieve zwijgen, brengt stilte onder twijgen die zich nederig buigen in het lover, zilveren nerven die de werkelijkheid kleuren waarin de wereld zich herkent, synthese als een levende bewijs dat het weefsel slechts materie is, een handvol gedachten maskeert de wereld…

eigen marginaal gedrag vanuit het dogma of ideologie is voorgelegd, waarin de schaduwen van de macht ons consumerend karakter voedt, blokkeert het gehoor aan interpretatie van legenden, nivelleert de vrije wil in sagen , zo die bestaan, in de cultuur van differentiatie van talen die in de ‘couleur locale ‘ ontstaan, is dat triviaal of maskeert…