Alle inzendingen over Netvlies

knik ik druk zwaarder door mijn voet en schiet dan even in het luchtledige enzovoort en telkens waait mij een harde wind de lange haren in het gezicht waarop ik met een vlug gebaar het haar weer oplicht en plaats achter het oor en ik fiets alsmaar rechtuit rechtdoor en door tot ik ben met mijn fiets niet meer dan een vaag vlekje op uw netvlies…

Ik droom mijn dromen met de streling van jouw beeltenis op mijn netvlies.…

het metrostation - al jaren op mijn netvlies die stervende duif…

Een treurende weduwe nam afscheid van haar man ook haar drie kinderen kwamen om en zij was er getuige van 'k Heb gehuild bij die foto die ik in de krant zag staan een heel gezin uit elkaar gerukt door een ongeluk hun aangedaan Hoe is zoiets te troosten ik vind er geen woorden voor die foto op mijn netvlies en toch, gaat het leven door…

Het kruis brandt op mijn ziel als kindervuistjes rammen, op trommels van verlangen op het netvlies van de wereld van een hunkerende God Dit licht waarvoor ik kniel om schaduw in te dammen en normen op te hangen aan de doornen van de mensheid in haar onomkeerbaar lot verzoent zich met het offer, wat genageld aan het hart de hemel waar moet…

Ik adem in, ik adem uit, ik weet dat de zee op het strand blijft aanspoelen, en dat bloemen zullen bloeien om weer te verwelken; ik weet dat de zon hoog aan de hemel verschijnt en uiteindelijk daalt maar onveranderlijk staat op mijn netvlies gebrand jouw gezicht dat met de mooiste open lach naar mij toe straalt.…

jouw bevroren blik laat ijsbloemen groeien op mijn netvlies…

Nare dingen zullen immer langer op het netvlies achterblijven dan de schaterlach.…

De bomen op de brug verbinden met uiteenlopende gevoelens wat zich niet spiegelen wil in verwijlen: een kruisbestuiving op het netvlies.…

gedicht of geopend op het netvlies of uit het oog plaats mij maar met uitgerukt hart want dit gedicht is het helemaal net niet…

langs de Vlaamsche kreek het luistert, het broeit, zachtjes naar de oppervlakte, hoe schoon is het blauwgras weer, wiegt de kleine ratelaar zich tussen de duizenden purperen orchissen blauwe schijn, blauwe nacht, blauwe rust de uren vertolken weer een voorbije dag kriekt de morgen, de witte morgen open blauw verdwijnt en groen op mijn netvlies…

de woorden zijn zoek, de rede ook schuldenaars gezocht en aangeklaagd wereldwijd analyses gedeeld beelden op netvlies gebrand geluiden zinderen na indringend schril maak het stil, maak het stil…

Zijn netvlies hield van ronde vormen - zo vond hij haar. Verliefd - het stoplicht springt driemaal op groen. Vlinders zweven en dalen als dauw aan haar voeten. Hij valt op blote benen zonder voetnoten. Twee geliefden onder een rode paraplu - het regent niet.…

Na de kap Van de berk Met hangtakken En pellend bast, Was het silhouet Tegen de lucht Nog lang zichtbaar Op het netvlies Van mijn geheugen.…

Geblinddoekt blijven ze nog op het netvlies kleven met één conclusie: Ze zijn liever dan lief...…

De spiegel van jouw doodsbeeld verankerd op mijn netvlies.…

een pyroclastische wolk blaast de spinnewebben uit mijn hart brandt jouw aanwezigheid diep in mijn netvlies en mijn ogen rollen in tranen van geluk…

Liggend op mijn fiets wolkenluchten polderland forten en weiland wilde bloemen de geur van nat gras op mijn netvlies en ik denk aan niets mijmer van geluk…

konden nare beelden maar vervagen ze staan voor eeuwig op het netvlies gebrand levenslang en haarscherp geprojecteerd herinneringen op de lopende band (dichtvorm: knotvers)…

jouw beeld nu nog helder op mijn netvlies gaat al vervagen hoelang nog gaat het duren hoor ik je vragen hoeveel uren voor ik jou voor altijd verlies want lief zo zal het gaan toch?…

De kleuren van mijn dromen spatten caleidoscopisch uit elkaar een sterrenregen blijft achter voor de dag en in het zonlicht vonkt het na zodat elk beeld dat zich vasthecht op mijn netvlies beklijft in herinnering…

ik vlij de zon op de brug van mijn handen en kijk met het oog van een wachter het wit in bollende zeilen en plooiranden van water dat walst op mijn netvlies in haar de zee wiens zog ik adem…

Slaap die ik Uit mijn ogen Wrijf, droom die Onuitwisbaar is - Beeld dat helder Op mijn netvlies staat Bestand dat ik Verwijd'ren wil Maar niet met Zich spotten laat Angstbeeld voor Alle dagen Dat ik leef…

Ik schrok me maandag rot van Theo Danes, Zijn foto heb ik op mijn netvlies staan. Ik zag hem in de Schouwburg bij de Zaan, Maar in het echt heeft Theo niet die kanis. Altijd gedacht dat je op hem kon bouwen, Maar Theo kan je ook al niet vertrouwen.…

waar wij de vrede vieren mogen wachten ergens over de horizon wanhopig kinderen en vrouwen op een boodschap van het front zien wij de tranen van de jeugd om het gemis of de herinnering van de vader die vechten moest weten wij van moeders met pijn die uit liefde doorgegeven leven meedogenloos vernietigd zagen horen wij het smartelijke krijten…

een weiland vliedt voorbij, het beeld ver- schuift een netvlies verder en ik vlieg mee in ganzenogen licht de vroege morgenschreeuw een weinig slaap, voor even in een ander leven…

Beelden doordringen op het netvlies van gesloten ogen. Donkere kleuren verbleken tot een vorm van verdriet. Tranen druppelen over wangen met sprongen. De pest is nu net dat ook de stilte valt nu voel ik me klote.…

Een blik, Verankerd op mijn netvlies. Een beeld, De herkenning van het onbekende. Een aanraking, Vastgelegd in gedachten. Ongrijpbaar, Als een mimespeler pakkend in het niets. Onaantastbaar, Als het lot dat wederkeert. Onontkoombaar, Verlangend.…

Zodat mijn gespelde liefde van inkt, het netvlies bemint, en de vorm van al je letters, mijn dichtershart verslindt.…

Als ik mijn gevoelens voor jou in woorden moet omschrijven dan weet ik wel waar ik moet beginnen maar gaandeweg met jouw beeld op mijn netvlies raak ik iedere keer weer van pure verliefdheid buiten zinnen.…