Alle inzendingen over Onbewerkte

Of zullen we achter onze dijken in hoogmoed verdrinken en stinkt die eigen-roem, blijft dan de aarde plat, een onbewerkte planeet waarover de zon zijn oordeel nog vellen moet, welke god vergeten oord is dat, waarvan niemand de benaming weet?…

Leeg en onaangetast Nog steeds onbewerkt De toekomst nog onvast Zonder kleur gemerkt Onschuldig zonder wonden Raakt de kuisheid niet meer rein Maar ik heb nu gevonden Dat schuld ook mooi kan zijn De kleur is niet meer daar Door mijn hand weggeboend Nog een exemplaar Door mijn pen ontgroend…

de grond is omgewoeld de keien zijn gebleven de aarde lijkt weer vruchtbaar voor het zaad van eens geweten het onkruid van herrinnering schiet op in onbewerkte bodem zij kent geen onderhoud, haar wildgroei is het niet vergeten ik heb mijn bloem de zon en maan gegeven haar kleur verbijstert het heelal ze neemt de tijd voor eeuwig leven…

de grond is omgewoeld maar de keien zijn gebleven aarde lijkt weer vruchtbaar voor het zaad van eens geweten ook onkruid van herinnering schiet op in onbewerkte bodem het kent nog geen verbijstering jaagt alles tegen het harnas in ik heb mijn bloem de zon en maan gegeven haar kleur verbijstert het heelal ze neemt de tijd voor eeuwig…

zwerven door het weiland of het onbewerkte veld op zoek naar paardenbloemen want daar kosten ze geen geld velen zien dit als onkruid maar niets is minder waar want hun helende krachten zijn voor mens en dier kostbaar door stress en te goed leven ligt uw maag of lever in een knoop hou dan de dokter weg van huis en maak van paardenbloemen…

al in het subtielste begin van contact keken haar kijkers universeel apart nog fletsten de eerste kleuren maar de intensiteit verbaasde al snel het oogopslaggebeuren zij legden een fotografische plaat op een onbewerkte plaats van het grote herinneringsbloc uniek door onvergelijkbaarheid oogde die blik in een charmant volwassen…

ik rol de losse draden maar op kluwens het gebeuren in de eigen kleuren bij elkaar ook zijn er lapjes stof ten dele onbewerkt gerafeld en nog lang niet klaar ik zoek naar een patroon in het mozaïek van maanden probeer toch alles af te ronden van het voorbije jaar op het palet van kleuren opent zich de nieuwe tijd geen patroon nog…

Ze zullen breken op een onbewerkte tafel en de woorden koud uitbraken. Wanneer rauwe woorden niet meer te genezen zijn, geef me dan een stenen hart. Het zal kreunen op het harde hout en mijn ziel voor eeuwig vrijlaten. Wanneer mijn gierende ziel niet meer te verachten valt, geef me dan een stenen gelaat.…

Een onbewerkte geluidsinstallatie toont voor mij die kleine details wat bij jou kon leven tot frustratie. Jij blijft de kunst van omgangskunde. Dialogen die jij met mensen aanging om de juiste toon te kunnen spiegelen waardoor jij het resultaat terug ontving.…

water uit een schaal van broosheid, verglaasd tot krachtig metaal, versteende onschuld, de vorm ontstijgt het verstand van de mens in het porseleinen werk, te zweven in haar breekbaarheid, om het licht een andere norm te willen geven, en de betrekkelijkheid te delen, om het vuur uit de aarde te willen stelen, de tijd verstrijkt in een onbewerkt…

Ik heb mijn basten afgepeld, verwondde vel over mijn benen, hoe kwetsbaar ongekorven hout in de jaarringen geteld door botte bijl en beitel geschonden, onbewerkte in ruwe staat, wat terugslaat naar onbedekte schenen, verwijst naar oude wonden.…

Je hebt mijn basten afgepeld het verwondde het vel over mijn benen hoe kwetsbaar ongekorven hout in mijn jaarringen verteld door eigen bijl en schaaf geschonden in onbewerkte en ruwe staat, wat terugslaat naar eigen schenen en verwijst naar oude wonden.…

Ik zal je met licht bedekken, in de onbewerkte aarde. Laat het langzaam over je gesloten ogen wiegen, om op beschutte plaats te kunnen huilen in door tijd vermolmde schuilhut, mochten we daar ooit komen door begrip en empathie gestut.…

Ze steelt het vuur uit vruchtbare grond voorbij de norm en middelmaat, heelt de aarde in onbewerkt gebied, waarmee met meesterhand de liefde is geijkt. Ze reikt de kunst met uitgestoken hand, oneindig verder dan men ziet, ze baart de vrijheid uit de simpele klei, een nieuwe vorm ontstijgt haar ziel, iets anders kent ze niet.…

Beneden lijkt alles onbewogen in de nog onbewerkte grond, evenwicht in een verzwegen landschap, broosheid tekent halo’s rond de zonneogen, die aan het licht willen ontsnappen, met deze aanhouder wint de grond aan eigen dankbaarheid, dat kind met haar oneindige dromen zijn onze tolk waarop de tijd zich opricht, waarvoor het prikkeldraad…

Ze steelt het vuur uit vruchtbare grond voorbij de norm en middelmaat, ze heelt de aarde tot onbewerkt gebied, doceert het medicijn waarmee de liefde wordt verrijkt.…

De akkers liggen nog onbewerkt stil te wachten waterprachten dijen nog uit ver buiten hun oevers. In de palmen van mijn handen wacht de toekomst de strenge winter is echter vergeten ons land aan te doen.…

van onze tekst, ook verbaal in zachte en tevens harde kern waarin ik mij herken, als ziener naar het lot, ontvankelijk van een gewortelde daad, als het in goede aarde valt zoek de sporen in een verklaring naar die oorsprong als pril begin van oorzaak en gevolg, vertolkt in causale feiten van instinct, goed of slecht gezind, maar door onbewerkte…

Alles om mij heen beweegt in de onbewerkte grond, onevenwichtig verhaal in een verzwegen landschap, broosheid tekent halo’s rond kinds zonneogen, die net als ik aan het felste licht steeds weer moeten wennen, alleen de aanhouder bouwt op een twijfelachtige zekerheid, het blijft een zware strijd, door ethiek geslecht kern van niet…

Bovendien: zomertragiek in de hooioppers van jaren oud op de onbewerkte velden tussen de spookdorpen van de Krajina. Ach zomers. Al die zomers, een buitenstaander blijf ik. Geef mij maar mei.…