Netgedichten

netgedicht (nr. 48.220):

De wereld is van klei.

Ze kneedt de klei, in de ogen
van verwondering, omlijst door
een ranke schoonheid, kracht
gepolijst door magische handen.

Geroerd door water uit de schaal
van broosheid, de vorm gestileerd
tussen schuld en goedgelovigheid,
in de creatieve verwachting te mogen
zwerven door haar onschendbaarheid.

Het licht laat dolen door de toekomst
van het heelal, ze ontleent de eenvoud
aan de betrekkelijkheid en los van
zelfgenoegzaamheid,.

Ze steelt het vuur uit vruchtbare grond
voorbij de norm en middelmaat, ze heelt
de aarde tot onbewerkt gebied, doceert het
medicijn waarmee de liefde wordt verrijkt.

Ze reikt de kunst met uitgestoken hand,
oneindig verder dan men ziet, ze baart de
vrijheid uit sober materiaal en vormt
haar ziel, iets anders kent ze niet,

Want haar wereld is gemaakt van leem, waarin
mijn wortels zijn geplant.