Alle inzendingen over Ontroostbaar

langzaam voel ik hoe hete vochtige tranen zich een weg zoeken via mijn wangen naar beneden onder aan mijn kin blijven de druppels hangen aarzelend, of ze wel of niet zullen vallen eenmaal gekozen vallen ze met grote snelheid tegen de vloer te pletter onafgebroken loopt het vocht uit mijn neus om zich langzaam te vermengen met het zoute…

Na dierbaar komt ontroostbaar En daarna een diep gat Waar weinig al teveel is Een handeling snel zat Als waarden zijn vervallen En normen niet bestaan Gevoel bestaat uit leegte Waar wanhoop toe zal slaan Als moed is opgeven En niets van nut nog ziet Spreek je dan nog wel van leven Als je wegteert van verdriet…

door turquoise blauw omarmd is 't leven nauwelijks troostend daar dierbaren worden vermist laatste woorden vol liefde werden in aller ijl verzonden in de hoop gehoord te worden braaf bleef men daar waar men verteld was te blijven de ondergang van een schoolreis…

Een vrouw gemaakt uit een rib van een man Een vrouw ontroostbaar en rukt een rib uit haar lichaam Nu is de eeuwige vlam uit van die man waar die vrouw zoveel van houdt…

Soms ben je ontroostbaar en doet het pijn om ergens niet bij te mogen zijn. Je moet het je een plekje geven, maar dat valt zeker niet mee.…

Één donderdag is jaarlijks weer Een zondag is aan ons geleerd Op Hemelvaartsdag teruggekeerd Naar ver dichtbij is onze Heer In wolkenwit omzoomd met blauw Verdween Hij langzaam uit het zicht Werd Zelf zo leek het zonnelicht Hij nam de schrik in ogenschouw Van achterblijvers, triest, betraand Verbaasd, geschrokken, sprakeloos Geloofden…

murw geslagen staar je in het niets adem je de kilte terwijl stilte je omarmt wordt die lieflijk als een deken om je heen gedrapeerd blijven ogen nog lang ontroostbaar…

ik maak niet het verschil als ik je in mijn armen houd leed wortelt zich soms te diep in de mensenziel je bent ontroostbaar je bent niet alleen ik ben met je stil zie ik naar je om zo goed als ik kan…

is het gehuil dat onmiddellijk haar moedergevoel raakt 't brengt haar terug naar toen de hare ontroostbaar leek ze loopt toe, en wiegt het onbekende kind totdat het sust ~*~…

een droom neemt haar mee naar het jonge kind dat ze weer is ze ziet het bloed in de sneeuw hoe soldaten haar kalfje doden voelt hoe moeder haar omhelst de oude vrouw huilt als het ontroostbare kind dat ze eens was…

Als onze sporters zijn tekortgeschoten Dan zitten ze ontroostbaar in de put. Ze voelen zich naar eigen zeggen kut En zwaar verneukt en uitermate kloten. Steeds blijkt dat door verliezers in de sport Meteen ook het fatsoen verloren wordt.…

gisteren werden we nog omarmd door zonnestralen onvoorwaardelijk liefgehad door hem die ons voor altijd beschermen zou vandaag rollen regendruppels langs de ramen lijkt de hemel ontroostbaar daar deze belofte bruut werd verbroken nu blijft het voor altijd stil…

het was de kinderschreeuw vol angst en dood die galmde langs de tunnelwanden de wereld met een ijselijk bericht ontsloot en rondzong in bedroefde ouderhanden nog net voor eeuwig op de plaat gezet in wintersport en kinderpret zij zijn niet meer in een ontroostbaar zeer…

De eenzame aan een tafel in een kamer in een slapeloze ruimte waar de stilte spookt en de kaalheid van de winter een slaap overheerst met woorden van ontroostbare eeuwigheid.…

ontroostbaar zijn geknakte zielen die doelloos rondzwemmen in een poel van rouw stemmen echoën na vlijmscherpe tongen kerfden diepe wonden op hun ziel zij die wanhopig opzoek waren naar ontkenning van verlangend naar bevrijding zij kozen hun (eigen)weg…

Dan is hij ontroostbaar. Dan moet hij verder leven. Moederloos alleen.…

De schemer valt, de mens kijkt sip, men is ontroostbaar. Weer een dag voorbij zonder een druppel regen.…

Je staat daar ontroostbaar na zo'n moment en je voelt je of je verlaten bent er was iets moois dat is beëindigd dat constant je gedachten pijnigt. Maar dan opeens glijdt zacht en warm om je schouders heen een arm die je troost biedt en voelen doet dat je toch ook weer verder moet.…

de meest lugubere samenloop van omstandigheden keerde alles zich tegen het leven en betekende een noodlottig ongeluk de dood Even als in een flits zat niets in het leven mee alles keerde zich tegen het leven Geen reddende engel slechts de dood onherkenbaar en rakelings snel veroorzaakte het smartelijk heengaan en immens ontroostbaar…

ik leef moeiljk en maak me altijd zorgen over gisteren vandaag en morgen zei je je moet je niet zo laten gaan je moet er niet aan denken je moet er boven staan zeiden ze wat weten jullie van ontroostbaar verdriet en pijn het niet meer weten wat te doen of hoe te zijn vroeg je onze auto is kapot dat is echt niet fijn onze…

Hoe ik ontroostbaar blijf in deze zomertijd met de violetblauwe vlekken aan de hemel aangetast door weemoed die me overvalt als een te grote afstand als mijn verbrande kindervoeten zeldzaam als je bovenlip met de bevroren mondhoek als een potloodtekening word je langzaam zichtbaar met de dubbele vleugels met de ivoren schouder jij…

Luister naar de geërodeerde slag van het ontroostbare hart. Omzwachtel het keer op keer met troostrijke woorden. Verdriet is een ding met stekels.…

voorzichtig noemt ze zacht zijn naam fluistert ze, wacht op mij kom dan, even dichterbij even maar heel langzaam vlieg je terug langs haar leven fladdert in haar haar aait zacht haar rug even maar kus je haar zachter dan ooit en laat haar achter ontroostbaar………..…

verloren verdrietig een tijdje ontroostbaar eigen keus het was klaar ons samen zijn is nu verleden ondanks alles doet het pijn zal jij voor altijd mijn 'ware' zijn cultuurconflicten hielden aan dus liet ik je los met brandend hart vrij om te gaan. alle sporen zal ik wissen ter bescherming mij niet weer te vergissen.…

Mooi de zomerweg En verscholen tussen Vele bomen Een verpleeghuis Woonbestemming voor Vergeetouderen Leerplaats voor jonge mensen In`t smetteloos wit Confrontaties met aftakeling Geur van diepe wonden De dood Ontroostbare familie En toch moeten Goedkoop Jong In`t smetteloos wit.…

De muziek is zo ontroostbaar melancholiek. Sussen wil ik het, strelen, zacht. Overstromende tederheid wast het landschap schoon. 't Is springtij vannacht, vanwege die maan: Ondoorgrondelijkheid waar ik daar wil gaan. De zee en de rivier, zij stromen in mij. Is haar diepte mijn diepte?…

Latifa ontroostbaar en vol ongeloof: waarom Heer, waarom heeft u de deur van zijn leven dichtgedaan? Hij was pas twee- en dertig…

In het vissersdorp aan de zeekust beeld met toekomst alleen intens verlangen naar gezonde dromen ‘t uitzicht van jouw ogen alleen, ontroostbaar alleen in eenzame gloriepijn ’t heldere spoor gevonden oude voetstappen uitgewist als jij een winterdag schildert zonder pijnlijke herinneringen.…

De cello huilt de glazen van de avond breken de cello huilt onophoudelijk zoals regen huilen kan of de wind de cello is ontroostbaar en huilt om verborgen gevoelens om verre stranden om magnolia om alles wat mooi is en onbereikbaar om de dode vogel in mijn hand huilt de cello het hart wordt gewurgd door zilveren snaren.…

onverwacht hoorde ik de nacht gewillig, boven alles uit getuigen dat de dag mij drie zonen zou baren ik was onwetend en keek omlaag naar m’ n zwellende meisjesbuik en de donkere vlekken die ik als zwarte vlinders verborgen hield achter een dode stem; ontroostbaar in ieder sussend woord van onschuld…