Alle inzendingen over Ontwapenend

ik zag voor het eerst diepte in de verte van haar blik ontmoette haar even was er een kier kijk mij hier leek zij te zeggen een open gebaar met zuchtende slik pas nu dringt het tot mij door, hier keek een kind even uit de wind weg van een dwingend koor; was zij wel ooit bemind tot het moment, hiervoor hoe zij dat ervoer kan ik…

op voor mijn diepste zieleroerselen ontroerend ontwapenend echt relativeren zij mijn bestaan...…

Ontwapenend is enkel mijn vriendin.…

De UCK beloofde bij verdrag Haar wapens aan de NAVO af te dragen En wel drieduizend stuks in dertig dagen, Dus pakweg honderd wapens elke dag. En doorgerekend is dat ongeveer Per NAVO-militair driekwart geweer.…

De lijnen, haast onzichtbaar voor de lens, de spanning van het lid een knip-oog te verliezen. De nagel, onbewogen met het licht erin geslopen ik zou je willen houden maar mijn tanden knarsen weer. De schaduw, achter de toppen vingers en het klappen van de zweep ik wil niet meer maar de verslaving trekt van leer.…

Met blijdschap vertelde hij in een gesprek Dat hij zich van de diensplicht had verlost En nu bekleedt hij daar de hoogste post De verkeerde man op de verkeerde plek? Aangezien niemand zijn uitspraken slikt Is hij voor de strijdkrachten….ongeschikt! …In een interview in Vrij Nederland vertelde Minister van Defensie van Middelkoop “blij” te…

Zo treed ik Je tegemoet Die mij zo graag Met woorden kwelt, Hopend mij voorgoed Te kunnen raken Daar waar ik het Meest kwetsbaar ben, En ik die slechts Bewapend met met Woorden van liefde En verdraagzaamheid, Jou verdragen kan, Die jou het leven Gunt zoals jij mij Het mijne vooral Misgunt en mij hooguit Gedogen wil…

sorry, excuseerde zich de winter ik dacht dat het al lente was? het kan nu wel wat minder ondanks groei van het gewas de zon schaamde zich dood gaf te vroeg zijn warmte af en geeft zichzelf vrijaf mensen kleden zich te bloot regen vindt de grond te droog het wordt tijd voor wat gespetter dus de wolken hier omhoog dijen uit naar iets gezetter…

Met één lach maak jij van mijn nacht zomaar de dag pluk jij voor mij de sterren van de hemel wat ik ook bedenk ik ken geen mooier geschenk.…

Niet Bush, maar Miss World bleek bij machte de as van het kwaad te ontkrachten de macht van weleer heeft geen oorlogstuig meer, aangezien ze ontwapenend lachte.…

Voortaan mag niemand ontwapenen tot de tanden. --------------------------- uit: 'Witte adel', 1991.…

Hij hield - 't leek getover - geen wapen meer over, doordat ze ontwapenend lachte.…

door de ogen van die dichter zie ik weer even een kind woorden vloeien ogen boeien de lippen juichen het spel van spellen wordt ontwapenend en luid bemind…

Woede die in Mij groeide Na wat me In mijn jeugd Was aangedaan, Die tot de tanden Toe mij wapende Tegen het ondraaglijke Van dit bestaan, Kracht die vrijkwam Toen ik leerde Mijn ik te ontwapenen - Overlevingsdrift Die gepaard gaat Met vreugdetranen…

Ontwapening de wereld is mijn deelgenoot, geen vluchtig vertier, maar een eeuwige kompaan, mijn mentor en minnares, stressvol en ontspannend. Mijn podium…

op het lege veld spitst de grijze honkvaste haas zijn oren nu de sneeuw smelt worden de doden zichtbaar we pendelen tussen ontwapenende lenteanemonen en ondergronds verzet…

Ja, Maxima is ook naïef gebleken: die heeft alleen ontwapenend gekeken.’…

je leek hier wel te rusten in een droom van zacht satijn tot straaltjes zon je kusten het moest weer ochtend zijn ontwakend zijn je ogen knipperend tegen 't licht ontwapenend hun vermogen te verleiden tot dit gedicht…

En weer is het het toeval dat mij op het juist moment Onverwacht en zomaar aan een wandelaar verbindt Een vrouw die ongevraagd en uit zichzelf haar lot vertelt Ontwapenende medereizigster in mijn coupé Een geval van Magic Time - voor mij echt ongekend…

De NAVO, vijfenzeventig jaar oud Bedoeld voor een stabiel en veilig Westen Ooit waren er grootschalige protesten Maar nu vindt men ontwapening toch fout Eén zorg: blijft Donald Trump straks binnenboord Wanneer hij Ruttes steenkoolengels hoort…

in naar jou kijken voel ik de koude langzaam wijken ontwapenend in gebaar veel kleine hints een flits van lentekind je adem lacht geen wolkjes meer ogen sprankelen warmer weer de eerste stappen op het fleurig pad toen wit eindelijk gesmolten was…

glimlachend wendde zij zich af weer had ze in de spiegel gekeken zichzelf vergeleken met toen naar een oordeel werd niet gevraagd en toch ontdekte zij voordeelpunten als reactie op die lach ja haar sterkste troef ontwapenend bij inzet en afrekening nog zwaaide spiegel de lach terug in afscheid met koesterende aai…

bewapen je met woorden met woorden ferm en fijn omring ze met akkoorden laat het geklonken zijn bewapen je met zinnen met zinnen zoet en zacht die symfonie zal winnen die geeft de regels kracht bewapen je met talen met taal in kleur en klank die wijs zal vrede halen bij donker en bij blank…

Je liep daar naast mij in je gouden jack. Ik liep je nog te leren kennen, jij moest nog aan de oorlog wennen die ik nog niet had afgelegd. Wij gingen tegendraads de mensen tegemoet die als een kalme waterval vanaf de hoge bruggen kwamen. Het was de allereerste stoet die ik ooit zag waarin de namen van allen waren uitgewist en waarin…

Als ik sprak en keek met je, naar jou, dan kon ik kan ik jou ontwapenen sterk en heerlijk zoals jij je nooit liet kennen. Dankzij mijn binding met liefde en haar vele vormen van uitstraling geef ik aan jou door hoe heerlijk het leven kan zijn, dat je nooit kende!…

Zie het ontwapenend kind dat bloemen zorgvuldig plukt een waar stukje geluk als ze de allermooiste vindt. Bekoorlijk is zij in 't licht van haar schoonheid niet bewust straalt ze vol levenslust een glimlach op haar gezicht.…

ik ben zo moe maar als ik je zie ontbrandt mijn vlam dan kom ik weer voor de zoveelste keer en heftiger dan ooit jij maakt me stuk in eindeloos geluk van doorgaan tot het einde ik raap de scherven van mijn beeld in het ontwakend licht van zon jij kijkt ontwapenend ik wankel nog maar heb weer zicht rondom…

Jouw ogen staren In de mijne Jouw lach Trekt mondhoeken omhoog Jouw blik Zo eerlijk Onbevangen Alsof de wereld nooit bewoog Zo zou jij Altijd moeten blijven Zo zou het Eeuwig moeten zijn Stol dit moment Blijf het bewaren Een ritueel Zo groots en teder Zo ontwapenend Zo fijn…

Een oude indianenvader het ontwapenende grijs in zijn hart speelt een kind tot aan de dood eigenwijs hoe oud is zijn gezicht taai door tijd getekend als de dood ons naar bloemenvelden brengt het prille van lente door rouw wordt doordrenkt een oude indianenvader in het sterfbed van de stad in zijn hart speelt de dood een bloemrijk…

probeer je met m’n ogen te omarmen jij probeert mij met je borsten op te warmen je pupillen verwijden wie ben ik om je gespreide benen te omzeilen heb erbarmen heb erbarmen ik val niet of juist wel te benijden en dan dan verliezen en verdwalen we voor eeuwig in ons beiden jij en ik zomaar door die ene die alleszeggende alles ontwapenende…