Alle inzendingen over Onuitgesproken

Mislukt blijft de nacht achter, Onuitgesproken.…

licht en ongrijpbaar zijn de ongesproken woorden enkel uitgeademde lucht, geen klank gedachten in een lege tekstballon stil zonder de droom te verbreken radiografisch kijken naar onderhuidse wonden met gewone ogen niet waar te nemen toch elke keer diep bewogen door het fronsen van je voorhoofd begrip is een vreemde taal doch eentje die…

gezwegen woorden verzamelen zich achter kleurloze lippen…

ik zie jou nu staan, daar aan de overkant en kijk hulpeloos toe hoe jij wegdrijft met een zee van onuitgesproken tranen nu, tussen ons in...…

er zijn woorden opgesloten binnen in, geen zinnige zin is goed genoeg voor een begin bij het eerste woord valt alles om, te lang gewikt, gewogen gezwegen met mededogen ongeremd opstandig zijn ze het eind is zoek vanuit elke invalshoek ongehoord doof en veilig, geloven in heilig, volgorde en verband altijd resterend in gezond verstand…

Soms borrelen woorden zomaar op Puur vanuit het hart uit eigen goedheid Je opent je mond al om toe te geven Als je plots pijn voelt ergens binnenin En alles… alles komt weer naar boven… De zon die je net nog verwarmde Verdwijnt voor je eigen getuigende ogen Geen zicht… En de aarde die net nog vrolijk draaide Stort in onder jouw trillende…

Haar negerend wast hij zijn handen Grof misbruikt ligt zij na te branden Verminkt besmeurt zo gevoelde zij Zijn passieve lust wederom voorbij Mat ziet zij hem in de beslagen spiegel Ziet zijn hardheid en kreunt van genot Haar borsten pijnlijk hard en gespannen Voelt haar dijen vol intens verlangen En als zij dan gelaten zijn slip aanreikt…

Woorden, onuitgesproken Over en weer Verlangen, onrust Wanneer meer? Wie ben jij? Is dit hoe? Vragen, teer Onrustig verlangen Over, dan toch weer Onuitgesproken woorden Wanneer?…

vandaag geen woorden voor het licht laat het gloren onuitgesproken en ook geen woorden voor mijn lief laat haar liever nog wat dromen nu zij nog roerloos naast me ligt in het pure wazige ochtendlicht mijn zinnen nog zachter dan zacht ten volle met haar versmolten…

de nachtzwaluw en de taal hielden hun winterslaap vogel en woorden hulden zich in een stilzwijgen dat alles zei…

onder je kleren de verborgen littekens geëtste sporen van verdrongen leed telde iemand de slagen die jouw rug raakten een bitter zwijgen de tastbare geseling onder je kleren…

Haar laatste gedachten, onuitgesproken in de stilte van de nacht. Dwalend doorheen de sterren. Meestromend met het water van de zee. Zich neerleggend op het zachte zand. Onuitgesproken woorden, verzegeld in een afscheidsbrief.…

Zonlicht zeeft door de ramen een zachte bries strijkt langs je slapen Zo wonderlijk helder deze stilte in de diepte van de dood Een naamloos verlangen vloeit samen met bittere tederheid Om wat niet gekomen is…

Kunnen we zwijgzaam de stilte bewaren in een illusie van het geheim behoren de woorden geen woorden te zijn onuitgesproken doen woorden geen pijn. Laten we geen woorden gebruiken in verbeeldende zin fictieve betekenissen zijn zo min. Zullen we smartelijk de woorden opbergen in ons boek van ballast onuitgesproken woorden geven geen last.…

Onuitgesproken woorden vol boosheid en verdriet waar blijft die grote bevrijding want vergeten kan ik het niet…

heel veel woorden onuitgesproken van hart tot hart van oog tot oog worden stilletjes gedragen op de vleugels van de wind…

mijn pose voor jou verspreekt zich in verlangen ik voel me zachter kijk door me heen en ervaar onuitgesproken liefde…

Zo zacht die streling De lichtste aanraking onuitgesproken teder en ik vlij me neder Ik heb je nooit maar steeds meer lief…

Ik ween om woorden die onuitgesproken bleven Om al, wat ik verzweeg - en gij niet weet. ---------------------------------------------- uit: Laatste verzen (1923)…

Een liefdevolle boodschap, onuitgesproken, In een veld dat ons voor altijd in stilte verbindt.…

Slaapdronken tuurt hij naar me, stuurstug voor zich uit, wat schemerig vaag, dromerig stil, zonder enig geluid, zijn blik recht in de mijne, onmiskenbaar mijn dubbelganger. De ogen peilen treuriger, zijn dunne haren lijken wat langer, ook grijzer om de slapen, als een krans om het kale hoofd, zijn stoppelbaard, de zware neus, het gelaat uitgesloofd…

op de gulden middenweg terug naar de bron raap ik geluidloos vergeten woorden die onuitgesproken bleven noch door jou of mij ik had je liever lief…

dwalend kwam ik hier dacht een plekje te vinden voor mijn onuitgesproken relaas helaas moet het hierbij blijven ik groet u met een hoofse knik u mag zichzelve blijven maar ik ben ik…

Het heldere licht Schijnt kwetsbaar Op je wankele gezicht Onuitspreekbaar Is het stille verdriet Wat eronder ligt Onuitgesproken Bijna gebroken En niemand, die het ziet…

Als woorden konden zeggen wat ligt besloten in mijn ziel zou ik ze vrijheid kunnen schenken alvorens de nacht viel. En als de stilte kon verklaren waarom mijn geest zo spreekt kon zij mij liefde helpen vinden alvorens mijn hart breekt. En als de liefde kon verklaren waarom zij grillig is doch puur zou de ziel rust kunnen vinden…

Ik kijk En ik wacht Je ziet me niet Onuitgesproken gevoelens Voor jou alleen Dromen In stilte Woorden, stervend in de lucht Dan Mijn blik Vangt de jouwe Iets verbindt ons Even...…

De stilte, vormt de woorden, onuitgesproken, maar wel gehoord. De stilte, bevestigd de realiteit, onzichtbaar, maar wel aanwezig. De stilte, dringt tot me door, duidelijk voelbaar, ik ben er stil van...…

elk woord van mij is er een te veel dus daarom niet gesproken maar onuitgesproken eenzaam en alleen.…

Je droomt mijn dromen samen in een heldere nacht laten we gaan naar een andere wereld een wereld die op ons wacht Liefde wat niet voor ons is bedoeld maar de regels maken ons vals de geheimen gaan ten onder niks halen wij nog op ons hals Onze gedachten, onuitgesproken vertaald in het lijf'lijke smacht zwoele blikken, tedere woorden door…

ik heb als kind met zuchtjes wind mijn leven al beschermd waaide mee in het driften van zand langs een herfstig strand verzamelde luwte voor een poos als vorst zijn snijden tot lijden koos toch moest ik later kleur bekennen om mijn bescherming daarop in te stellen ik harnaste een onuitgesproken jeugd waarin ik gezichtsloos loog…