Alle inzendingen over Opgedroogde

zichzelf is niet te temmen, gebrand in het eelt van elke hand om zich in zijn eenzame pad te keren tegen de ideologieën van de door de goden geteisterd land, waagde het zich tegen blinde macht te weren al sinds jaar en dag, zag het gistend vat van onmacht, kon het onrecht niet bezweren, hoop bleef over om uit dat weinig van de opgedroogde…

Hoewel begrip eigenlijk heden ten dage vaak ver is te zoeken laat het zich vandaag nauwelijks meer vinden 'k Respecteer mensen die geloven Geenszins zal 'k ooit snappen waarom mensen elkaar adem gunnen terwijl de oogst verschroeit en de laatste waterput 's opgedroogd 't Antwoord ligt verscholen op of misschien tussen wolken…

De ijspegel smelt langzaam in mijn handen woorden die geschreven zijn zullen nooit de toekomst halen als met tranen opgedroogd voor ik het wist.…

opgedroogd zijn al zijn dromen verslaafd is hij en stijf en moe onder het loze dak vleit hij zich neer de donkere hemel dekt hem toe…

Levenslust ontbreekt, Een glimlach is daar, Als een masker, Niet gezien willen worden, Rust, Een verzilte huid verraadt, Een opgedroogd verdriet, De tijd niet gekomen, Om te baden in geluk, Bekeken in tranen, Is deze bedwongen ziel, Een spiegel bedrogen, Dapper bekeken, Rust, Strategisch strijden, De dorheid verdwijnt, Zorgen weggespoeld…

Een glinsterend meer zij heeft stralend gehoopt op een oase in de woestijn dichtbij en teer haar toeverlaat blijkt enkel een fata morgana te zijn wijkt naar ver zwarte tranen huilt haar diep zuchtende ziel.…

daal af langs stenen die nooit zon hebben gezien waarvan de kleuren eeuwenlang verdronken zijn totdat de bron wegviel er vloeit geen water meer dat barsten vult het ongeduld van dorst bestrijdt pas op de bodem zie ik dat de wel is opgedroogd in waternood moet wiggelroeden naar de nieuwe loop haar richting geeft mij hoop…

ik haal zonnestralen uit elkaar en stapel dan de kleuren tot een regenboog laat buien botsen donder wolkt nog zwarter dan de bliksem schicht daaronder zit ik droog ik leer de wetten van het licht uit het natuurlijk evenwicht totdat de regenboog is opgedroogd de rafels van de bui zijn weggeschoren door de wind in het blauwe van de…

De blik in haar ogen de warmte in haar stem de half opgedroogde babykwijltjes op haar troostschouder van zwarte wollen trui vertellen me mijn zus is moeder…

ik wil alleen nog maar huilen tot alle rivieren, waarin mijn tranen stromen, zijn opgedroogd en ik het zout proef van de pijn van het gemis en alleen zijn van de breuk in mijn hart…

in een woordeloos verdriet zijn de tranen opgedroogd tot een woordeloos geheim de jaren vervagen alsof ze niet waren in de nevel van een mistig niets slechts de moeite verwoordt het verdriet van verloren vanzelfsprekendheid…

afscheid is als ballast een rugzak met de zwaartekracht van een zwerfkei elke stap is herinnering de tranen echter zijn opgedroogd in de nerven van je gelaat als verzamelplaatsen van het eeuwig zout in open wonden…

ik sla de dekens op open de gordijnen en vind de grijsheid op de stoep het had aanzienlijk wat bezems gekost om deze uit m'n leven te vegen gisteren was alles kleurrijk opgedroogd maar ben vannacht toch weer ondergesneeuwd…

het dekbed opgevuld doorgestikt met pijnnaden en opgedroogde tranen je hangt het elke morgen uit het dakloze raam om door te luchten met frisse wind de beklemmende lucht hangt als een ijzige koude winternacht…

Tranen van gisteren zijn vandaag nog niet opgedroogd. De blijdschap om de verworven vrijheid blijft vaak in nevelen gehuld zodat de tranen van gisteren blijven stromen totdat er weer een reden tot echte blijdschap is.…

Toen de nieuwe vriendin van Vader slechts twee rondjes had gezwommen Verschoof Mamom geërgerd de kom zodat deze viel in duizend stukjes glas En stierf zij naar adem snakkend in een opgedroogde plas…

naar binnen gevouwen verpulverd opgedroogd bloed schaamteloos en machteloos je mist de glans en gloed Zo sta je daar iedere maand mij lachend aan te staren gulzig maar verkrampt zodat ook hij Na het ijzige verlangen Dwergachtig verlamt…

Jij, Ik, Zo vaak onbegrepen Door mij, door jou Vinden elkaar hooguit nog In de regels van een gedicht - Jij gunt mij de wijn in mijn ogen, Om te laten stromen wat er In de diepte is, Alleen gun ik het mezelf Nog niet, ze is al opgedroogd Voor ze voor jou zichtbaar is…

Toch blijven tranen stromen als de bron het hart gekwetst bloedend is opgedroogd De ruimte van hoop die er eens was gevuld door duisternis poel van verdriet Want bitter is de eenzaamheid De liefde die er was zal nooit meer zijn Ik raap de scherven geluk dat eens was kapotgemaakt…

Toch blijven tranen stromen Als de bron Het hart gekwetst bloedend Is opgedroogd de ruimte van hoop die er eens was gevuld door duisternis poel van verdriet want bitter is de eenzaamheid de liefde die er was zal nooit meer zijn ik raap de scherven geluk dat eens was kapotgemaakt…

Nu de regen eindelijk echt valt alles samen eindeloos het komt terug bij vlagen in ogen even mooi en nooit opgedroogd Keer op keer draaien de sterren in de hemel rond klots kledder klad…

Als de tranen van rouw zijn opgedroogd is er weer plaats voor een lach. Herinneringen opgesloten in het brein vechten zich naar buiten Als de tranen zijn gedroogd hoor je weer vogels fluiten.…

Opgedroogd en weggegleden in de stroom van de tijd. Wat is gebleven? Een enkele traan, vergoten in het donker van de nacht. Een vleugje hoop op een weerzien, misschien. Dat is, wat er is. Dat ik je mis...…

Ik voel de stilte in mijn lijf al bijna ben ik koud en stijf de levensboom is uitgebloeid Het sap haast opgedroogd rimpels wijzen op mijn oude dag Ik drink nog snel een laatste teug Mijn glas dat ik nog heffen mag Het is nu bijna leeg…

Een droge huid of schuurpapieren handen Of opgedroogde passie; geen probleem Maar heel veel boeken, dat is te extreem Als dáár de fik in gaat, dat wil wel branden! NS volgt deze regels op een draf En schaft meteen papieren kaartjes af…

Ze zit hier zonder woorden Met tranen die zijn opgedroogd Zonder dat ze ooit gehuild zijn haar gevoel is nu VERMOORD…

Een oorverdovende leegte Overmeestert mij Het gemis Schreeuwt het uit, Zonder geluid Ik ben in de greep van Een verlamd gevoel, Verweesd verdriet Ik voel me als een verlaten huis Overwoekerd door Onkruid In de verte staat een oude fontein Daarrond cirkels van opgedroogd water…

Onze vingers bloedden, nagels scheurden, sneden zich een weg door het puin van ons menselijk gemak; konden niet bevroedden dat de bron van leven reeds lang was opgedroogd.…

uit die gewoonte groeien woorden tot een acceptabel vers zo vers als het brood van morgen morgen wanneer de inkt is opgedroogd zal de dichter wellicht zijn vers willen vertolken…

je zwaaide in gebaar de rest bleef hangen vol verlangen in opgedroogd verdriet ik wist dat je daar liep op laatste benen nu ga je er vandoor traceer slechts enkel spoor maar laat de planten groeien die ons in bloei ooit konden boeien…