Alle inzendingen over Overmoed

overmoed wat dat ook is, wordt vaak gemeten langs de meetlat van de ander ik heb dat nooit geweten totdat ik iemand zag die zei ik ben je medestander een wereld ging voor mij open en sloot mijn ogen stillekes, buiten zicht moest ik een traantje drogen…

Overmoed is over de grenzen van waar je als mens in het leven kan staan. Toch lijkt het leuk jezelf iets meer toe te wensen. Te doen of je op een betere manier in het leven kan bestaan. Overmoed is zo'n ondeugd die je vreugde geeft zolang het goed met je gaat.…

Voel mij een huis van watten wachtend op de grote regens van het jaar en de eerste voorjaarsstormen Het hart klopt pijnlijk in de borst trilt als een mobiel op de heup Er is geen bericht van haar, die ik niet meer kon dragen Wat heb ik dan misdaan, was ik te gelukkig met haar? Zagen de goden ons misprijzend aan en waren zij jaloers…

Gebaren als taal en teken stiller dan fluisteren is nog zachter spreken. Het liefst zou ik willen zijn beter dan ik ben.…

Ik ging laatst vol vertrouwen naar de hoeren omdat ik dacht ~het lukt me nog een keer de pik gestrekt te krijgen om wat toeren te gaan volbrengen met mijn jongeheer.~ Wel wetend, om zo’n dame te ontroeren moet je als ouwe lul zwaar in de weer. Maar desondanks ging ik toch naar de hoeren omdat ik dacht ~het lukt me nog een keer.~ De libido…

Ik bouwde een huis van steen met één deur en geen ramen een huis van enkel muren waar niemand binnen kon gluren. Ik bouwde een huis van hout met kieren tussen planken zonder meubels of bed zelfs geen ruwe banken. Ik bouwde een huis van glas waar doorheen zon kon schijnen daarvoor een zonneterras men zei dat ’t overbodig was. Toen heb…

tussen kaarsen in warme gloed en tuilen in overvloed zeg ik u met enige overmoed ik lig hier goed…

Wat is dat toch, die overmoedigheid, het menen dat je staat in eigen kracht; dat niets van wat je in de toekomst wacht je neer kan halen, dat je nooit nog schreit... Je denkt: ik kan de hemel wel bestormen en niemand die me tegenhoudt, geen lot dat me kan tarten, nergens ooit nog spot.…

De Titanic oogst mateloos liefdeblijk, waarbij krioelende stemmen klinken, aan lof en overmoedige woorden rijk. "Zelfs God kan dit schip niet laten zinken," wordt gezegd van Hem, die heel het aardrijk mag verheffen, in het niet doen verzinken."…

de macht en kracht overmoed beperkt…

er is een engel die mijn kind hoedt die zo vaak in zijn overmoed het leven zo roekeloos lijd misschien is het juist omdat hij zo om het leven geeft dat die engel zo dicht bij hem leeft.…

Er is een engel die mijn kind hoedt Die zo vaak in zijn overmoed het leven zo roekeloos leidt Misschien is het juist omdat hij zo om het leven geeft dat die engel zo dicht bij hem leeft.…

in je ogen verandering, verwachting, overmoed en twijfel. Liefde voor je lief verbonden door dit kind   allebei ouder nu, samen een nieuwe rol in levens avontuur.…

Ik pluk je uit de boom stop je in mijn rugzak sleep met slingerbenen overmoedig geworden verloren weldaad achter mij aan waar het muntje pas valt aan het eind van het gelopen pad…

Alweer gewonnen en voorlopig door Oranjevolgers worden overmoedig Ze roemen Onze Jongens overvloedig En het getoeter pijnigt mijn gehoor Al zal nog het gezond verstand teloorgaan Voor mij mag deze waanzin weken doorgaan…

Diens drieste overmoed is niet te stoppen. Maar als een kat die negen levens heeft weet je toch nooit of hij het overleeft.…

in winterstilte adem je wolkjes je speelse overmoed ruimt plaats voor terughoudendheid -bewaar mijn lach- fluister je me toe alsof mijn schaduwen nog licht zullen zien zonder jou Lily May Parker…

Op een kei een meeuw een glimmend reusachtig ei vlakbij is de zee al meteen take off een overmoedig zwenken een borend gekrijs een schuimende zee een scheren op vier winden vermetele duik…

Van wie ik ooit hield in jeugdige dromen vol overmoed en energie Je woorden ademen vrijheid maar ook heden vol verleden nostalgie zonder toekomst Laat me maar dromen dromen zijn sterker dan elke dood…

Wanneer je schrijft en dicht met overmoed, dán slaat de bliksem in je pen*, voorgoed.…

Ook dwaze dromen moeten het ontgelden In amors overmoed en 's mensen hybris Waar liefdes schijnbeweging vaak diffuus is En ook geleerden ons niets echts vertelden De ratio keert in tot ironie Als onvoltooide Schubertsymfonie…

Vouw het einde van de wereld wat op en leun, Leun overmoedig over de rand van vlezig geluk Laat krijtwitte vingertoppen glijden over het water van de eeuwigheid Doop Ik waad wel Hoor, het gezoem van de tijd Word maar warm…

en zei dingen in je overmoed.…

Verbazingwekkend hoe diep die sonde moet zijn gedaald of zou zij in al hun hybris uiteengespat zijn afgedwaald of onwrikbaar vastgeklonken in het eeuwoud roestig wrak waar de duivel hen kwam halen om hen te straffen voor hun dwaling en hun onpeilbaar goddeloze waanzin en hun overmoed?…

Ik had zoveel jeugd bij te benen, angst stuwde op in mijn bloed, kreeg snelheid, werd overmoed. De wind hield zijn honden geketend. Haas is een hartslag op lopers, een springveer door hoepels van licht. Ik liep. Ik zag niet de strik.…

Het zomert al een beetje. Een dag in november een grote stralende zon heel veel zingende vogels. Het gevoel een jurkje aan te kunnen trekken, een heel bloot jurkje en te flaneren tussen meneren met dikke jassen aktetassen vol met winterboterhammen en winterpaperassen. Ook het stiekem tonen soms ineens van achterstevens. ------…

.' In overmoed heb ik met laten zien. Ik lig in de greppel om mijn domheid te lachen, het lukt me niet overeind te komen. De voorbijgangers blijven, als ze tijd hebben, grinnikend staan; zij prikken met stokken in mijn flank. 'Spannend lange nagels heb jij!…

ik zag kou in duizenden kristallen dwarrelend vallen waar stilte vroeger raasde wagen zich nu alleen nog maar patsers op de weg die glinsterend hun lachende bravoure spiegelen de gladde toer fataal afgebroken in uitglijden met val naar bloedrood dat sneeuw in overvloed doet smelten het leven snel laat verwelken langs…

Overmoed waarvoor ik gestraft werd zelfs door de goden vergeten die rare gedaante die loopt met gebogen hoofd in gesprek met asfalt en grond stoeptegels en afval soms valt mee steen te zijn soms valt tegen want,ziet u die berg in onderwereld ben ik ook.…

Strelingen die mij raakten op mijn gezicht ogen die zoveel vroegen warmte die straalde in al mijn vertrouwen vertrok ik overmoedig in de kou. Loslaten is een kunst ook het beste soms nu voel ik slechts de warmte het bloed dat stroomt nachten die dromen maar wat ik mis de strelingen die mij raken.…