Alle inzendingen over Paria in onmacht

Al kan ik nergens heen en staat mijn lot getekend in de sterren, gevangen van kindsbeen af, een onzichtbare kracht blijft mijn gang versperren, iedere beweging is verdacht en elke uitval wordt gestopt. Binnen een seconde ligt het zwaard mij op de keel. Voordat mijn ik zich vrij ontpopt is heel de wereld in een harde schaal ontaard. Ik dool, onthand…

In de ogen van vele mensen ben ik maar weinig waard en ik word gemeden als de pest, als een leproos. Toch voel ik dat God van mij houdt en dat doet mij alle onrecht verdragen. Geheime mensen waarderen mij wel. Mijn interne verdriet is mateloos en slechts weinigen kennen de oorzaak, die ook hen verwoest. Gebrek aan liefde is een reden…

Tranen rolden vanmorgen: “Stel dat het Uw kinderen zijn.” Ja, stel dat het mijn kinderen zijn. Grote bruine ogen, die verbaasd de wereld in zien. In wat voor wereld worden ze geboren, heen en weer gesmeten. Hen wordt niets gevraagd. Beslissingen van mensen zonder honger. Gierig om elk stukje brood. Vondel beschreef het al: “Wat kan de…

Als een hond in een kegelspel loop ik de zonnige arena in niets vermoedend welk onheil mij te wachten staat groen, zon, licht, bloemen geuren van dauw op het gras dit is niet meer ... enkel een stoffige leegte luide klanken, harde lansen, gekleurde doeken wentelen zich om Zoveel ongrijpbaars maakt dit onzinnig spel tot een schouwspel…

(Een hoop ijdelheid) Virtuoos doch afgeleid toont zijn kunsten achteloos Onderdaan der ijdelheid Roem en rijkdom- gekkigheid Om den brode nodeloos Lust als broze paria Publica hysteria Aanbidden van gebrekkigheid…

Vandaag gaat Wilders naar de Schilderswijk De Hagenaar lijkt, door de Sharia Aldaar in eigen wijk een paria Daarop heeft Geert zijn eigen Wilderskijk Het schijnt dat in die buurt zoveel niet speelt Maar Geert is, dankzij Allah, weer in beeld…

Vandaag gaat Wilders naar de Schilderswijk De Hagenaar lijkt, door de Sharia Aldaar in eigen wijk een paria Daarop heeft Geert zijn eigen Wilderskijk Het schijnt dat in die buurt zoveel niet speelt Maar Geert is, dankzij Allah, weer in beeld…

Ze doen Europa beven Gelukzoekers uit Afrika Gemeden hier als paria Door valse hoop gedreven Kansloos zijn ze en toch Wint de drang van zelfbedrog Al mislukken negen tochten Om de tiende wordt gevochten EU hou het humaan Pak de smokkelhavens aan Schiet alle boten lek Niet ná maar vóór vertrek…

pigment ontnomen evenals je onschuld sinds 'n worgengel aan je bed verscheen angst realiteit werd toen je zus is vermoord in het zwart van de nacht bleef de hemel sterrenloos overdag verstoten uitgekotst paria totdat de avond valt het donker vreest brandende zon verzengt de huid het gat in de ziel lijkt onheelbaar…

Onmacht is graag willen, maar helaas niet kunnen. Onmacht is wel kunnen, maar echt niet willen. Onmachtig zijn die mensen, die de vrede willen dienen. Die voor hun eigen gelijk, echt niet vechten willen. Hun eigenwijze ongelijk, moedig durven zien.…

er was eens een dametje Kraaygraag die zong liefst de aria in 't duin met vogels uit Den Haag 's morgens zette zij met hoge stem in hield aan tot avondrood kreeg blos op haar wang van goede zin zo ging het jaar in jaar uit alle dagen men zag haar als paria alleen duinfluiters floten zonder vragen ook Karel Konijn werd er tureluurs van…

Van je bed, trein en boterham, alles zit vast. Wat zijn we anders dan een specht in de bast. Welk mens is anders. Ontworsteld de structuur. Leeft van eigen waarde, authentiek en puur. We zitten vast, onder de plak van het leven. Weg. De wijde verbeelding in. Gaan zonder te beven. Er is geen vluchtweg, het lijkt vanaf de eerste dag te laat…

Onder golven bedolven in het kolkende water in onmacht getracht niet te denken aan later steeds buigend en zuigend en eindeloos diep afschrikkend verstikkend en doof toen ik riep.…

De boodschap was zo verteld en zo verklaard Het werd gebracht kalm, rustig en bedaard Een schouderklop en een hand Daar stopte het medische verstand. Een half jaar! Wanhoop, verbijstering en tranen Emoties zonder banen berusting, ongeloof en opstand Allemaal kregen ze de overhand Een half jaar! Denken, doen en praten Dit wil ik doen en…

Ooit goudgeel wuivend korenveld verminkt door woeste voren de golven wreed onderbroken ...de harmonie verloren Ondoordacht vertrapte toekomst bedekt met stervende aren vertwijfeld brodeloos zijn ...het niet kunnen verklaren…

onmacht in de strijd het gevecht met jezelf verwoest wordt een leven verscheurt door pijn waar angst sluipt in nachtelijk dwalen het zoeken naar waarom de vraag, nog hoelang en jij luistert naar stilte het snikken gesmoord angstvallig wakend dat niemand het hoort…

Ik zoek niet meer, naar het zin van het leven, maar naar waarden, die het draaglijk maken en mij kunnen verzoenen met mijn onmacht.…

Als ogen waken spreekt de taal en veegt tranen uit het zicht jouw gevecht verlaat de tweebaansweg finaal verloren wanneer stappen niet verder lopen en ook jij de muur niet meer ontwijkt zal ik steen voor steen onze taal opbouwen welke ooit geschreven is…

Zo murw geslagen maar zonder stok of wapen alleen maar duldend.…

de gretige eter van angst en twijfel smullend van onmacht zit zich na een kort dieet vraatzuchtig vol te proppen…

ik lig te ver van bomen af om het roerloze spreken te bezitten het heeft ook geen zin om eerder dan woorden de wind te bevelen of de blauwe plekken in de lucht die langzaam wegtrekken als halsgesnoerde lichtjes wat uit kruinen valt zijn jaren, samen gewaaid rondom een mond; dichtgestopt met schedels en afgestorven bloesems…

ik voel het, maar jij, zo passief, je wijkt opnieuw ik zou jou uit willen schelden, ja goddeloos vervloeken, ik zou je huid willen schuren, je willen slaan, omdat je zo stil, zo passief, zonder mening of heftig protest dit verborgen ontluisterend, geluidloos leven leeft ik haat je, om jouw onmacht, ik heb je lief, om je onmacht, ik pijnig…

Hels is zelfs het helste als er treden rijzen uit de diepte maar de metselaar knecht blijkt te zijn van duivelshanden die poreuze stenen bakten en de trap omhoog toch na is…

Hoe kan ik nog zeggen denken en schrijven wat ik voel en denk en hoor als ik iedereen kwets. Grootsheidswaanzin is dat totaal kapot je voelen van alles de schuld en totaal stronfvervelend Wie respecteert men nog op deze aardbol? De Oerknal of het heel gevoelig in vrede ontslapen en weer opgaan in de natuur. Is er iemand die daarbij kan…

Onmacht als de woorden niet goed worden aangevoeld voel nu pijn diep van binnen om die ene goed bedoelde zin.…

Je draagt een watermerk achter je uitneembaar oog van echtheid is geen sprake droevig om te zien hoe het andere zich kan vermaken oog om oog hand om hand.…

nog vliegt het kille witte als een doffe klap ondanks de duif is stilgelegd los en vast van schreiend aangemeten moederplicht doch zij verheft uit godverlaten zwakte welke wereldmoeder ook zo voelde toen haar zoon verging het gesloten ogenkind zijn geliefde en hun kroost het volk tast door de mist hoe sterk de band…

Langzaam liep hij weg, in de stromende regen. De dikke druppen, voelden hem als een zegen. Niemand zag zijn tranen, of zijn pijnlijk gezicht. Niemand stelde vragen, geen antwoorden verplicht. Het afscheid viel hem zwaar, zwaarder dan hij dacht. De gevoelens voor haar, hadden nog veel macht. Zijn hart zei hem te stoppen, zijn verstand…

bij een onheilstijding het gevoel van machteloosheid hier helpen geen vuisten zelfs geen geavanceerde wapens als verweer... dit gegeven ten voeten uit en die ledigheid van binnen maakt alles zó nutteloos met gebonden handen en stevig dichtgetapete mond aan de overvloedige dis van het leven dat is wat het is...…

Toch ben ik in leven gebleven ook al drukte jij mij naar beneden, want ik wist: het geluk komt toe aan wie heeft geleden.…