Alle inzendingen over Prangen

Er zit een vreemd verlangen In het woordje prangen. Het betekent in scheepvaarttaal, Gebruik je zeilen allemaal Om alle wind te vangen. Tot het je ambitie overstijgt En je de wind van voren krijgt.…

in het prangen wrijft het dringen het omhelzen open dat te knellend is, en drukt, en breekt een leegte aan waarin de ruimte zich ontvouwen wil, en zuchtend zich ontvouwt. zo herinnert zich het bloeien dagenlang het prangen nog in het licht dat nu in nachtblauw open flitst.…

Ik geloof dat het mijn onderkin was die het eerst wat uit ging hangen Mijn borsten zijn ook niet meer van die fiere staande prangen. Mijn billen voldoen niet aan de norm mooi en rond van vorm Mijn leeftijd is mij aan te zien Oh, was ik nog maar negentien.…

Als ’t prangen van de nood hevigst overstelpt, En alles ons vervolgt en woedend gaat verslinden, Dan is ook ’t uur naastbij dat God de bidder helpt; Maar verst, wanneer men ’t acht in mensenhand te vinden.…

dat stukje twijfel naast het weten die traan nog telkens naast de lach het niet kunnen bevatten toch ook glashelder soms struikelen naast de krachtige stap de melancholie naast de luchthartigheid - misschien mezelf wat minder prangen blijven vertrouwen blijven verlangen naar……

overal geschreven aan de mooiste limerick dichters dichtten hij slim slimmer ick gerijmd Bourtangse stangen prangen op d' gange 't dorp werd 't zat die Bourtangse rijmdwanghe dicht uit blik nieuwe kans als blend van Pickwick…

Ooit had ze borsten in haar bloesje prangen, (jawel het was een aardige bos hout) helaas de boel begon al gauw te hangen ondanks de diamanten en het goud. Die ontevreden rimpels in haar wangen; haar ogen zijn als klonten ijs zo koud. De opsmuk die ze om haar nek heeft hangen, maakt enkel maar haar vogelkoppie oud.…

o rouwgezel, gij loeit de schaduw van de aaibloem nog met tussendoor het prangen onzer loodplooien (ooien) (o in) (o n), gij hoogacht het leegpletsen in de klaproep der handen (nden) (n d) (e) en in de nijdnaad van het scheurschip, bij de glijzangen der zinkzuchtigen, hun behangsel week na week afvallende hun wegkrasvlees (asvlees) (aees…

Mijn schoenen prangen bij tijd en wijle, knellen, terwijl ik er enigszins onder lijdt. Maar dan ga ik nieuwe kopen en vervolg mijn weg met herinneringen, verlangens en weer hopen...…

Dan……zit ik echt gevangen Tussen alles wat van waarde en zo zeker is, En het bittere verlangen 'Ik weet het dus niet meer, de vragen blijven prangen'!…

En op de ogenblik dat hij de vlerk wijd open zijn vlucht reedt naar zijn koninkrijk in 't glanzend zonneschingen, gelijk een vere prangen hem verraderlike ringen. Almachtig stijgt hij in de lucht door zonneglans beschongen; maar pijnlik lekt hem de open borst 't venijn van vurige tongen.…

Met mijne jeugd zijn eveneens verdwenen De zangen van het zoetste minverlangen; De liefde ging daarom van mij niet henen: Zij blijft mij aan de warme boezem prangen.…

Liefde is het louterst, die van brandend prangen Noch bang begeren weet, - wier durend streven Is: lichtende gedachtenbeelden weven, Op liefdes zoet stramien uit strijd gevangen... Toch, soms, - als wolkenveren in heldre luchten, - Waart door mijn klaar gemoed een teder duchten, Dat mijn zó stil beminden leed geschiedt...…

Ik voel het leven in een vloed van zangen met wanhoopswieken om mij henenslaan, 'k voel 't wilde leven mij het harte prangen en rozedromen in dat hart vergaan. Arm kinderhart!…

Geen pantser beschut ons voor 's ongeluks prang, Als wat onzer Jonkheid de boezem omtoog: De traan, door de Droefheid ontlokt aan haar oog, Is zoeter dan 't lachj' op de rimplende wang.…

Ik voel mijn boezem prangen Door bange twijfelmoed- Doch rein is mijn verlangen, En mijn positie goed. Haar vader kent mijn ijver En duldt mijn nadering, Als veelbelovend schrijver En deugdzaam jongeling. Hoop doet mijn hart herleven En slaan met blijde slag: Mijn bellen, haar gegeven, Draagt zij nog iedere dag.…

o Vloeit dan, mijn Zangen, In 't midden van 't prangen Bij tranende wangen Van 't innig verlangen, Van innige vreugde De pijnen Verdwijnen Met dwaaheên der jeugd; Verdrietig Is 't nietig Van wijsheid en deugd; Naar 't hogere leven In Jezus te streven, Zie daar wat verheugt!…

o Vloeit dan, mijn Zangen, In 't midden van 't prangen Bij tranende wangen Van 't innig verlangen, Van innige vreugde De pijnen Verdwijnen Met dwaasheên der jeugd; Verdrietig Is 't nietig Van wijsheid en deugd; Naar 't hogere leven In Jezus te streven, Zie daar wat verheugt!…

Hoe stijf ze er prangen En dringen ze en drangen Al winterse winter voort. 0, dat is wel zeker, Dat nooit gouden beker Als zij bij het ogenblik hoort.…

Ruk los de ketens die mij prangen: Ach! Koel is ’t in uw arm, en op uw peluw, zacht. ‘k Heb lang de felle brand van ’t middaguur gedragen dat bloed en brein ontstak, en hijg naar ’t eenzaam graf. Ach, zij ’t gekromde lijf van ’t harde juk ontslagen, en neem me uw dorre hand het pak des levens af! Wat ’s leven? – Lijden. – Wat ’s genoegen!…

Prang aan de boezem Uw dienares; Dat 'k aan Uw lippen Kussend me less'! Zalig verrukken! Hemels genot! Kom, o, daal neder, Mijn God, mijn God!' IV En de galmen Der leste slagen Weg door de kalme Beemd gedragen, Zijn als een gillende Kreet van smart, Onttrillende... Aan 't gebroken hart!...…

Tegen Goddelozen, Heer, Die mij prangen in de smert, Mij verwoestend, wreed en zeer, Wee! gevoelloos sluiten 't hert. Trotsheid spuwt hun lastermond, Zij, omsinglen mij met haat, Heer, hun oge tracht ten grond Mij te stoten door verraad. Aan een leeuw is hij gelijk, Ene jongen leeuw, die loert Hongrend.…

Voorzeker, ’t is een dierbaar pand, Een lieve Maagdelijke hand Met lip en mond te prangen! En ’t kusjen is verrukkend zoet, Wanneer ge ’t stookvuur van uw gloed Op ’t tintlend oog moogt wreken; Of als men op een schone borst Een wederzijdse minnedorst Met kussen aan mag steken!…

En als ik wat belonket had de brand* van alle knechtjes*, uw zedetjes, uw ledetjes, uw fraai getooide vlechtjes, zo zoude ik streng met armen eng uw jente* lijfje prangen, tot ik daaruit kreeg, buit om buit, uw zieltje weer gevangen.…

Hij sleepte u in de wisse dood, Een slang die om uw hals bleef prangen, U worgende in haar valse schoot. Haar voetstap (schuw haar dartel huppelen!) Gaat hellende af naar d'ondergang: Haar haarlok moog van amber druppelen, De heldamp walmt haar op de wang.…

Ick woud' een prang' my setten voor de mont. Soo langh' als t'boos' volck voor my stont. 3. Dies sweeg ic stil end' was gants sonder spraec Ja sweeg oock van mijn rechte saeck. Maer myne smert' drong my int lest soo hert 4. Dat mijn ghemoet ontfuncket wert.…