Alle inzendingen over Pygmalion

In een zwarte spiegeling zie ik haar marmeren huid, koud en kil en stel me voor hoe deze, beroerd door zijn vingers, warm en kneedbaar zou worden. Hoe hij haar kloppende adertjes onder zijn vingertoppen zou voelen wanneer hij haar streelde. Hoe haar lippen, rood van glas langzaam zouden smelten en hem terug zouden kussen en zij, met blozende…

"Hoe overrompelend zinnen verduisterend harten veroverend is haar charisma hoe zinsbegoochelend rede verblindend handen uitnodigend haar welvende huid charmant haar mimiek elegant, magnifiek de magnetische uitstraling van motoriek!"... ...met ogen geloken had haar hart gesproken, werd de stilte doorbroken door 't geluid van…

(ik wou dat ik haar troosten kon, dat ik Pygmalion was.)…

je hoeft je zelf niet per se te vergelijken met de beeldhouwer die 's nachts tegen de klippen op het schip van zijn geheime wonderschone woordenmuze in de dageraad die raad geeft en jou in veilige haven loodst waar woorden schuilen in je daden maar soms ook ontoereikend zijn soms blind soms doof voor wat ontstaat in schoonheid van de…

Al vrees ik dat Pygmalion zou schreien Bij 't zien van een paar ouwemannendijen Met blaasbalgkuiten als twee totempalen Is daar wel inspiratie uit te halen?…

Als in de zeventiende eeuw De schepen naar de Oost vertrokken Werden de zeelui geitenbokken Die paren wilden en hun schreeuw Werd half gesmoord tegen de borst Van haar, de 'Dame de Voyage' Een stoffen pop, zij was een rage Die heel wat lieden heeft getorst Pygmalion had één van hout Parijs had rubberexemplaren Daarmee was het geweldig…

de schrijfplank Oostindische inkt Wil hij de regenboog gaan imiteren In bleu royal zachtgeel en karmozijn Doemt langzaamaan een silhouet, amorf Van honingbijen zoemend rond hun korf Turquoise indigo aquamarijn Dan kleurt het tafereel in ambergroen En een dame blanche, gedoopt in chocolade Wordt sepia, een zomerfloriade Die hij, Pygmalion…

Ik heb je lichaam gevormd, naar het beeld van mijn dromen, uit kneedbaar ivoor; ik wou dat jouw bloed stromen zou, je perfecte lijnen door mijn handen, verwarmd, geliefd en vertrouwd, - zelfs als ze vervagen in bedenkelijke mist, konden glijden. Maar de tranen van de Heliaden zinken in het diepe besef van zelfmedelijden, overdrijvend…

Niets hadden zij te bieden, zij verrieden een ieder die zijn hart openstellen wilde; hun gedragingen en daden zonder rekening te houden met wijze raden of gevolgen; en allen voldeden tenminste aan één der vrouwbeelden door Semonides beschreven. Morpheus zou verschijnen, mijn verleden onder de rots in de beek van eigen bloed bijzonder raak…