75 resultaten.
bx – b = x
hartenkreet
2.0 met 4 stemmen 359 'Ik mis nu een beetje,' zei bruin,
want hij was na een ingreep een ruin.…
Kwetsbaar (tanka 7)
netgedicht
4.2 met 16 stemmen 229 In de ruïne
van je gebroken leven
groeide een klaproos.
Ze bekroonde het gevoel
van jouw kwetsbare broos zijn.…
ook mooi...
netgedicht
2.2 met 5 stemmen 359 de 'Yorkshire dales'
om precies te zijn Bolton Abbey
de ruïne van 'Priory Augustinian'
een schilderijtje aan de river Wharfe
over de 'stepping stones' naar de
andere oever en dan een foto maken…
Aangeboord
netgedicht
3.8 met 4 stemmen 83 sluiers van weerstand
zijn geleidelijk verscheurd
opgebouwde muren
verbrokkeld tot ruïne
mijn ziel dwingt mij
te graven naar de bron
van mijn oorsprong
waar inspiratie vloeit…
Woorden
netgedicht
4.5 met 4 stemmen 143 wellicht geduld
afwachtend
om toe te slaan
soms
fijnzinnig als zijde
vaak als bliksemschicht
met volle kracht
dondert erkenning
niet smeken is superieur
omheiningen breken
het woord staat en troont
soms ten spijt
teruggeroepen
maar de ruïne blijft…
Generatie omgang
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 77 Vanuit lege ruïne
klinkt het toonloos
zonder gestalte naar overzij
waar volle huizen
luxe riante villa’s
geen antwoord bieden
stromen woorden
door wind gedreven
die in oude tijden
harten warmden
en nu in koude vlagen
slechts tonen het verval.…
..
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 129 'Mij zul je dan niet rond zien struinen
bij deze winderige ruine.
Ik zit, als het hier sneeuwt en vriest,
mooi in Venetie of in Triest,
en, wat ook aardig is, daarginter
komen wél trema's uit de printer.
(uit: Goed voor hart en bloedvaten)…
goed te pas
hartenkreet
4.0 met 1 stemmen 173 ik sta hier in de duinen
die in wolkenlucht verstuiven
windvlagen die wuiven
met handpalmen van gras
zie de manen van ruinen
langs briesende paarden
die niet meer bedaarden
toen het éénmaal zo ver was
zij nemen de benen
het strand op naar zee
langs het water gaat het in rengalop
goed te pas ga ik er even helemaal in mee…
Verslaafd
hartenkreet
4.4 met 5 stemmen 643 Als je ziel zichzelf verkoopt
een autonome handel,
je kijkend naar je eigen fort
langzaam een ruïne wordt
Als een origami
donkergrijs je beeld vervouwt,
je dodelijk verveeld
huilend van je moeder steelt
Allergisch voor je schaduw,
maar verslaafd aan de zon
badend in het zweet
ontsnapt een laatste kreet:
Help,
help,
Ik ben geen junk…
Huwelijkstragedie
hartenkreet
4.0 met 1 stemmen 312 Aan een stille weg verscholen
staat een ruïne met holle kamers,
vervallen in de tijd,
waar op regen en stormdagen
de geesten nog dolen
die gierend huilen
van wrok, verdriet en spijt.…
Het Gevecht
hartenkreet
3.6 met 27 stemmen 3.899 Wachter van de ruïne poort.
In de schaduw van de zon.
Gezakt door onvoorzichtigheid.
Gevlogen in de lucht.
Met gekrijs gevallen.
Beschoten en vernederd.
Verjaagd en verkracht.
Wachtend op een ander oordeel.
In de vervluchtende tijd.
Als een zaadje in de grond.
Beroofd van het eigen ik.…
Ruïne verstilling
netgedicht
4.2 met 21 stemmen 471 Hoe rijk zijn de woorden
door namen benoemd
verankerd aan gestolen momenten
voorbijvliedend, verloren in tijd
Want in de ruïne van 't verleden
tussen brokkelend steen
bloeit een witte wilde roos
zo puur in 't heden
met mossig donkergroen daaromheen.…
Het hoeft niet meer ...
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 92 Altzheimer sloopte mijn allerliefste lief
en liet een ruïne achter in mijn leven.
Na het moment dat zij hopeloos stierf,
was zonder haar het mij om het even,
of alles verder ging waar en wanneer,
het hoefde voor mij allemaal niet meer.
Toen, na jaren duidsterdonker verdriet,
deed jij plotsklaps het licht weer aan.…
luchtbel
netgedicht
2.4 met 18 stemmen 1.967 Traag verkruimelt het wolkendek
Tranen slijpen mijn wangen,
Een kale ruïne in de schedel geplant.
Vellen vallen van het lichaam.
De planeet mag oplossen in bonte bubbels.
Grijze dagen, zoet verdriet.…
Schuilruïne
netgedicht
2.8 met 4 stemmen 76 doen
op gewone dagen, eten
en niet verdrietig zijn
Aansterken, mezelf restaureren
de namen van mijn ziektes
niet meer nodig hebben
Alleen mijn neus is gezond
zet me in mijn eigen stank
ruikt waar het naar toe gaat
Duiven koeren klaaglijker
kauwen krassen in mij
Missy draait om me heen
De stad is vol leven
raast voorbij aan de ruïne…
de sterfelijkheid houdt aan
gedicht
3.1 met 24 stemmen 11.996 zich weervindt in dit haast vervleesde
voortdurend kortstondige zelvige grondstuk, lijf
lijk als weefsel, ik zijnde, wijn wikkend, zeker
de nachten zijn war en onzeker, verdichten zich
waar men in zit, men erft zich alleen
het steeds weer voorbije, zo tast men zijn omtrek -
-----------------------------------------
uit: 'het bezit van een ruïne…
de ladder danst
hartenkreet
3.3 met 3 stemmen 361 een late hond sterft blaffend weg
in de aanhef van de zomernacht
langsheen de bogaard lijnt de heg
de manden waarin ’t plukfruit wacht
wielen knarsend in het grind
wekken zongebruinde krachten
eens de knecht de paarden bindt
verlaadt men stil de zomervrachten
het duister valt als kar en ruinen
tot stilstand komen bij de poort
swijlst dansen…
God's creatie, en de mens
netgedicht
2.3 met 6 stemmen 122 Een gedachte vervlogen
door een illusie bedrogen
de wazige schets van een verwrongen wereld
en alles gelogen
De knop van de liefde
die pas bloeit wanneer harmonie groeit
en het onkruid, verstikt door ellende,
doodbloedt
in de ruïne van het leven
door het verleden getekend,
gezegend in de bron van al het leven
omringd door de bloei…
Flagrant
netgedicht
4.2 met 4 stemmen 164 zonsondergang is van de
vileine hand van de Meester
'Zonsondergang bij Montmajour' is
in tijd van woede gecreëerd
Net als dagelijks de zon aan
het eind van de dag
Gelijk in alle oceanen
leven gaat, maar niet de zeester
wordt dus Van Goghs werk gewaardeerd
Kleine, verwrongen eiken op een
rotsachtige heidevlakte
Met op de achtergrond ruïne…
Tweewereldenbestaan
netgedicht
5.0 met 22 stemmen 51 ik zag haar
uit de ruïne
ontsnappen met
een middeleeuwse
steenlawine
dicht op haar hielen
hoorde
hysterische
paniek in haar stem
zag de intense chaos
in haar geest vliegensvlug
om zich heen grijpen
nog is zij heel
beneden gekomen
want het enige
dat ik vond was
haar warmte op een
grote ronde steen
die rustplaats
was uit zijn…
Té zuinig?
hartenkreet
4.0 met 7 stemmen 1.364 Kastélen bouwen, vergéét het maar,
ruíne's blijven over,
in deze welvárende, zich aan de
afspraak houdende staat!
Toé nou, men. Balkenende, wanneer
stópt u nou met deze niet ná te komen
afspraken, kortom met deze Ellende?…
De overkant
gedicht
3.0 met 308 stemmen 47.164 Door het raam zie ik
een vrouw haar kind slaan
de man komt thuis en slaat
zijn vrouw
ik sta en kijk
Ze zijn nu bij de buren
een veldslag huisraad
vliegt door ruiten
ik sta en kijk
Het huis vat vlam
en ook het huis ernaast
er liggen doden in de tuin
ik sta en kijk
Kinderkreten sterven weg
de overkant is een ruïne
uit een puinhoop…
dat huis
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 97 kwaad
dat huis waar ik geschreeuwd heb
in de wanhoop van wat leegte zeggen wil
en waar geborgenheid tussen alle witte wanden
zacht vervloeide tot een massa warme
handen rond mijn lijf
dat huis verlaat ik, ik laat het
voor een ander
ik wens de stille zegens aan die
ander toe
het huis dat op mij wacht
verzacht in ieder opzicht de ruïne…
De monumenten 4
gedicht
3.1 met 12 stemmen 7.011 Gebouwen zijn aandoenlijk als ruïne,
Hun ziel ligt bloot. Paleizen, kerken, banken,
Geen sterveling die weet waartoe ze dienen.
Je hoort dus overal de luide klanken
Van tuba en trompet en mandoline
En ziet er mensen langs de straten trekken
Met feestgetoeter en plezier voor tienen.
Dit is een stad van louter lachebekken.…
De herinneraar
netgedicht
4.2 met 6 stemmen 460 ik rust in m’n stoel
tegenover de staande klok
die m’n tijd wegtikt
verzadigd van het verleden
gebukt onder druk -
van talrijke herinneringen
stormt in een stil
moment 't ganse verleden
het bewuste binnen
bladerend door mijn leven -
sleurt het onbewuste
mij mee langs de ruïne van
ongeheelde wonden
verborgen en verworden tot…
Kringloop
netgedicht
2.3 met 3 stemmen 370 Beeldenstorm en kaalslag laten geen spoor van loof en look
vruchten passeren het darmkanaal, worden tot een amorfe brei
in een bodem van afbraak broeit gebladerte als warme rook
een schijnzalig schimmel bedekt de ruïne van aardse barbarij
er borrelt een gistend mengsel in de onderbuik van bedorven jaren
doch in de vochtige kelder blijft de glinstering…
De monumenten 2
gedicht
3.7 met 17 stemmen 12.177 Elk huis vervalt er doodkalm tot ruïne.
Elk mens kan er vrijuit op straat verrekken.
Elk monument zakt ongestoord ineen
En op een zomaar wandelende dame
Stort zich de pest. Dáár ligt haar grote teen.
Het is een echte stad, en geen reclame.
-----------------------------------
uit: 'Gesloten circuit', 1982.…
het klooster
hartenkreet
4.0 met 3 stemmen 186 keurig klooster,
later, veel later
ruige ruïne
eenzame pater
heilige ramen
goddelijk licht
akkers en weiden
vruchtbaar gezicht
losse planken
scheef op de brug
“eenvoudig leven”
stond op de rug
dik was het boek
muffig de zaal
vreemde geluiden
vloerkleden kaal
verbrokkelde toren
stinkende gracht
uitgesleten treden
nostalgische…
Zwarte vogel
netgedicht
2.4 met 7 stemmen 87 Ik stond erbij, ik heb de stoet
zien gaan
we keken, bogen en applaudisseerden
voor 't langgerekte lint van limousines
die dag werd de A2 een
Herebaan
een indrukwekkend lange
marche funèbre
Nog maanden later vond men
in de vlakte
in de ruïne van de zwarte vogel
wat relikwieën in het veld des doods
als laatste teken, doch geen…
na de gouden uren (voor Paul)
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 231 in een witgeschilderde bus
achter geblindeerde ramen
wordt hij binnengereden
hij kijkt me aan
ik kijk terug
en zie zijn geschokte kop
ik schraap mijn keel
zijn metalen kunstbenen
zuchten en slurpen
alles zucht en slurpt
in de ruïne
hij aait de hond
en tast naar emotie
hij verween in een
zoekgeraakt dossier
zonder benen treedt…