Alle inzendingen over Schrik Werkelijkheid

heel even in het voorbijgaan zie ik in een etalage mijn spiegelbeeld... goddank heeft hij haast…

Met ochtendkoffie in het paviljoen Over de houten brug- versnelde passen Mijn ogen puilen vrijwel uit hun kassen Ik draai mijn hoofd, ik moet het gewoon doen Het is al herfst; het blad meer bruin dan groen De zon verbiedt nog dikke winterjassen Met ochtendkoffie in het paviljoen Over de houten brug- versnelde passen Een Arabier of Palestijn,…

Zo plotseling, opeens, bekom je ooit nog van de schrik?…

Meid, wat heb je ons doen schrikken lig je zomaar in het ziekenhuis prettig is toch heel wat anders maar voor je 't weet ben je weer thuis Zul je moeten leven met de regels die de artsen je vast mee zullen geven ik hoop dat je snel weer opknapt en opnieuw genieten mag van 't leven Ik hoop je snel te kunnen bezoeken en het kaartje is al…

Ze werd wakker van de stilte, oorverdovend was het geluid alsof er buiten haar niemand was Zachtjes schoof ze op, naar hem de afstand leek mijlen ver maar eindelijk was ze er! Zachtjes legde ze haar hand op zijn rug, heel teder, wachtend tot ze reactie kreeg. Hij bewoog, zij draaide terug naar d'r eigen plekje, opgelucht dat de stilte…

Ook al praatte ik met een paar vrienden, niemand wilde vertellen wat er werkelijk was. De klap was hard, toen ik wist wat er mis was. Spierwit werd ik, en emotioneel, niemand wist de echte reden. Ik gedroeg me als een volwassen tiener, maar iedereen had dat anders gezien. Niemand nam contact met me op, om uitleg te kunnen vragen.…

Sommige dagen laten je de werkelijkheid zien, andere niet. Sommige dagen doen je schrikken, andere niet. Sommige dagen zijn nachtmerries, andere niet. Elke dag is anders, en soms ook niet.…

ooit heb ik schrik gezien op je gespannen gezicht ogen opengesperd in confrontatie met wat niet kan niet waar was en nooit zou kunnen gebeuren behalve nu van irreëel naar werkelijkheid die jou fysiek in de greep had vastgenageld aan de grond zonder een woord te kunnen uitbrengen tot die hoge ijle schreeuw alle angst eruit…

weet je ze zei ik zit er niet mee ben wat blij met jou vent ons plotse vlinderen hoewel vanmiddag bij mijn dochter op de thee begon alles in mij te trillen leek wel jetlag hoe vertel ik jou-van-het terloops fluitje van een cent ooit gewoon mijn kinderen…

Soms schrik ik van de zin in jou. Maar jij knabbelt -onbespied- stukjes van mijn lichaam.…

ik schrik als ik leunend op zijn schoffel vader zie hij zwijgt voorgoed in brons tuurt nu in oude verten…

Het is eind februari schrikkeldag  Hoewel we daar normaal niet veel van merken Blijkt nu  dat we dan gratis moeten werken Daarom doen heel wat mensen hun beklag En ook uw vaste versjesschrijver baalt; 'Ik eis dat u mij woensdag doorbetaalt!' Bijna de helft van de Nederlandse werknemers is niet op de hoogte dat zij een dag gratis werken. …

als 'n sidderslang kruipt het gevoel van eindigheid langs mijn benen omhoog de schrik slaat me om m'n hart, en zou je willen beschermen voor wat komen gaat alle gevaren doen verdwijnen daar ik je nog lang niet missen kan hou ik je vast in gedachten zodat ik je voor altijd lieven kan…

kan mij niet schikken in tal van klein plaatsen ben bang om te schrikken wat doen we daaraan we werken in stappen eerst licht en dan zwaar trotseren de angsten proberen…het is waar het kopje moet denken dat het hart wel zal durven verse gerustheid te schenken zo claustrofobie bij de… lurven…

verweerd keelkloppingen stil worden natuurlijk herstel harmonisch spel vriend'lijk verbinden wonderen besproeien kiemen kruiden smaken geschillen overwinteren overwinnen Schrik opbaren ten grave geestrijk verzacht spring leven lichtvoetig op wacht ' t openbreken van noten Muzikaal herboren composities componeren tonen…

de diepe zucht gaf lucht ontspande de huid van je gezicht met lichte schrik werd je wakker als onderdeel van het protocol ontwaken ik zag je klimmen uit catacomben vol diepe rust naar een werkelijkheid waarop jij nog niet was voorbereid maar als eerste was er de lach de wereld weer zien gemaakt als laatste filmscène…

Buiten schijnt de zon en speelt de wind onschuldig met het groen ik zit hier dag na dag in een lokaal grijs en kil niets te doen zet het raam maar open en laat het zonlicht binnen lopen of vlieg ik weg op een wolk van veren over de daken over de bossen vlieg ik niemand die me ziet want in werkelijkheid ben ik daar niet ik schrik wakker…

ik schrik van die jongens van Achmed en Chalid elke morgen schrik ik weer wennen doet het niet ik schrik van die jongens maar ik ben niet bang elke morgen schrik ik weer van de krant in de gang 6:30 ontbijt dan maar 'k sta op met goede zin hierbij een woord van dank weer een dag met goed begin…

De schrik slaat je steeds weer om het hart. Maar elk jaar vind je toch steeds weer zo'n blauwe envelop op de deurmat. Je weet je moet betalen dat is jouw burgerplicht. Maar toch bij het openen volgt onwillekeurig die schrikreactie met een zuur gezicht. Je handen lijken te trillen en je wordt iets rood in het gezicht.…

Zware zuchten zweven zonder ziel en zwerven zachtjes zonder zien Vele verlangens vluchten vrezend en vliegen vol verloren vleugels Wegdrijvende wensen wenen wachtend en wankelen werkelijk woordeloos Hongerig hunkert het hart Naar blind beminnen Getekend groeiend in een mens…

Is de werkelijkheid een onomkeerbaar feit. Echter, de absolute werkelijkheid is: Er bestaat geen absolute werkelijkheid.…

Wat een vreemde geur in de stad, van olijven -- dus is het geen droom.…

de werkelijkheid druipt langs kale stammen soms lijkt het of ze terugvalt op de knoesten van de tijd ik wil er aan voorbij zien om hoog boven de kruinen het pluralisme te zien hangen in een vale grijze lucht pas dan zal ik erkennen dat ik alleen ben zoals wij allemaal…

Ieder mens ziet zijn eigen werkelijkheid want het oog is de camera van je ziel…

kent het leven vele kanten als ik praat over mijn en dijn blijken mijn woorden balken en de ogen van de ander, gedragen door splinters, toch nog blinde bollen onder een sterrenloze baldakijn in mijn rug gapen velen gaten soms met zout verweven ook ik ken het haten, pekelen en kneden onder mijn hand is en wordt nog veel geleden de werkelijkheid…

gedragen door wortels van ervarend verjaren die het heden maar ook verleden; mijn levensweg steeds beter doen verklaren minder gebonden of misleid door dromerig verlangen verlost van de drang die de voortplanting berijdt de waarde ligt steeds meer in het gezicht van het einde dwingt zelfs het huidig ademen als werkelijkheid…

, bedolven werkelijkheid laat me vleugellam achter je moet vergeten, er niet meer aan denken om de werkelijkheid te kunnen bewaren, zei een wijze vrouw.…

Keert de stilte om me heen terug en krimpt alles buiten mij? En mijn innerlijk telkens ook, hebben alle mensen dit gemeen? Het moet een verslavende vrijheid zijn die ons verblindt, maar ik zal geen angst kennen, oh nee! "Wat goed is, is immers ook goed voor mij!" roep ik uit om mezelf te kalmeren De schemering laat romantiek achter…

hoe droog waren mijn lippen toen ik, ten langen leste, dorstig van stoffige wijsheid proefde tandenknarsend viel mijn wereldbeeld in duigen toegedekt met droge blaren zocht opnieuw, gelijk de mens is, een andere schim * ik was van mijn schepping getuige en kon wederom de horizon verklaren…

Zou jij mijn god willen zijn neem dan van mij weg alles wat absoluut is wees nabij in mijn zijn zoals ik ben zuiver mij uit in wie ik zal zijn of als blijkt dat jij een schepping bent van mij dan zal ik de kunstenaar zijn die onvoorwaardelijk lief heeft wat tot leven kwam…