Alle inzendingen over Spelen Bomengeruis Samenzijn

De kout vol sterke broederschap vertrouwt zich toe aan edel genot, geboren uit rust bij spel en spijs: sterke eenvoud.…

Speeltuin spelen samenzijn vergeten de glijbaan door het leven de zandbak om met vriendjes te spelen de schommel om alles even te vergeten helemaal in de speeltuin…

De ziel der dingen lijkt binnen te dringen Met bomengeruis... Hoort ge die vogel daar buiten niet fluiten Zijn liedeke klein? Lieve wil nu nog de ruiten niet sluiten Voor wonderen fijn... 1910…

heb de dood geplukt hij stierf lachend in het kleuren van de nacht nog hoor ik de melodie van ons levenslange samenzijn hij zou mij schaken als ik het leven niet wilde verlaten mijn spel heeft hem de das omgedaan zijn koning is voor schut gegaan ik speelde zwart matte hem af en heerste over het wit van de nacht…

Samenzijn gewoon even… Een kort moment Gewoon om te zien Of je veranderd bent Samen zijn heel even maar Zal ik je nog herkennen? Gewoon een minuutje of tien Te kort om weer aan je te wennen Dan zal ik weer gaan En leven we ons eigen leven Een kort intermezzo Samen zijn gewoon even….…

Je adem kust me voor je lippen Je warmte streelt me voor je me raakt. De verwachting naar meer zindert. Maar ik ben geduldig ongeduldig Ik weet, er wordt in deze spaarzame uren een parel tijd geregen aan onze dunne samendraad.…

Wij schouwen in 't verstilde samenzijn de oermaat van 't heelal, sereen en rein. Vergeten is het schrijnen van de wonden, weggevoerd de doem van schuld en zonde. In streling, streling, mild en teer is heling, geen pijn, geen verleden meer. Traag openen zich beloften, rood en rond; een vleug van weemoed beroert je mond.…

samenzijn door geschreven woorden verholen emoties stil geuit laten verhalen zichzelf beleven het onvoorziene is levensecht…

Zal met ons samenzijn ook je warmte verdwijnen Zal de kilte van je ogen de stilte onderlijnen Zal de mist duister hangen over de weg die wij reden Of zal je mond nog lachen om mij en ons verleden Zal met ons samenzijn ook de verbondenheid vervagen Zal je langzaam vergeten wat we ooit in elkaars ogen zagen Tot geen gedachte nog een…

Het samenzijn was zo intens als ik er weer aan denk kan ik alleen maar gissen want veel gevoelens zal ik missen het leek alsof de wereld schudde de bliksem zich verdeelde mijn huid tintelde de hoogste sferen stoven op mij af en in die opwinding ontstond de tunnel der verleiding met als eindpunt ontlading in de warmte van omarming…

Je blote huid glanst Dauw van het gras Markeert het aardse Waar je lag Een lege plek Je raakt me aan Woorden kleden me uit Het maanlicht op mijn huid Glanzende stralen Slaan dof kapot op de aarde Ik verlang Hunker naar de middenweg Een lege plek op aarde Een vloeiende beweging van de maandag Samen verenigd…

leg je hand op mijn schouder trek het deken weg laat me door de kou heengaan maar leg je hand op mijn schouder leg je hand op mijn schouder trek het deken weg laat me naar de einder gaan maar leg je hand op mijn schouder alleen maar met jouw hand op mijn schouder ------------------- uit: 'Hawwa', 2003.…

snel Hou eens stil, ik moet het leren Geef eens hier, dat zwaar geschut Tot nu toe is het iets met peren Eigenlijk een beetje butt´ Na minuten in het donker Wordt het wat Vind jij het het leuk Dat gehannes met mijn jonker Samen liggend in een deuk Trots roep ik: ´Dit is fantastisch Zie je nou Je kunt het wel´ Het is fantastisch om te spelen…

plaats het kader waar ik sta fixerend mijn gelijste kijk met ingeblikte kijker in een lengende houdbaarheid van een gezamenlijk hier en nu kluister zo het vensterzicht van een vereeuwigd ogenblik raamgenoot te zijn meedelend in het mijne als ware ik met ander…

Het eerste dozijn In het samenzijn.…

ik zoek de liefde, zij is ze leeft in mijn adem, mijn zucht, in een opgedroogde traan je raakt me aan, zo nu en dan in het wezen van mijn bestaan zij kent geen woorden noch gebaren met de hand ik droom in de echo van de nabije oorden doch immer aan de buitenrand van een verbeelde werkelijkheid in het wezen van mijn bestaan het is zeker…

we dragen deze zomerlente in onze handen, zaaien begrip waar liefde is gedoofd en spelen het spel met woorden en zinloze gedachten…

Had ze gezegd wees boom ik ware boom geweest Had ze gezegd wees braaf ik ware braaf geweest Ze vroeg wees trouw maar ik ben nooit trouw geweest nu is ze weg en vraagt niets meer ik ben nog nooit zo trouw geweest…

moest virtueel auditie doen kwam binnen met een knuffel en de zoen in een entree vol zelfvertrouwen dacht de hoofdrol te gaan spelen maar in de choreografie konden wij voor groot publiek onze emoties nimmer samen delen danste de sterren van de hemel met jou was je godvergeten trouw in ons voortdurend samenzijn achter zoveel coulissen…

luister ik naar getjilp fluit het de geneugten van mens en dier de overgang van samenzijn Het raakt me niet. De slotakkoorden spelen het einde is nabij als ik mijn armen uitstrekt raast het zwart voorbij Het water kabbelt verder de zon schijnt in een plas alles zal verdwijnen De kringloop van wat was.…

Marcheer naar herberg, dranklokaal of kroeg Het kan nog even door, het is nog vroeg Doe rustig aan, verzamel navelpluis Het hele leven spelen wij een spel Ja, deze waarheid geldt dus ook voor ú mens We zijn geen Homo Sapiens maar Lúdens In ieder samenzijn huist een duel De strijd wordt op een tafeltje gestreden De noeste hersenen die kraken…

voelt als een domp maar ook wij weten dat dit samenzijn nooit meer wordt vergeten…

hoe kan ik spelen met beelden als ik je niet meer voel als je vertrokken bent, je warme lijf mijn koude nog niet kent ik dwaal en roep de schaduwen van samenzijn waaruit de ziel vedwenen is je straalde waar ik nu in duister tast je zon bleek slechts te gast de verte is met jou gevuld, ik weet de plaats waar jij vandaag je…

Het is het jaar van de bloemenkinderen, spelend in de tuin van beloftevol samenzijn. Zij laten zich niet in hun spel hinderen en gaan pas huiswaarts in de maneschijn.…

Dat bord ligt daar in stukken weer een aandenken kapot ons samenzijn tot op het bot verrot maar de angst voor het niet-samenzijn heeft bij ons de overhand wij zwijgen alles weg maar het is een waanzin waarin we zijn beland ons huis brokkelt af het tekent ons bestaan ik laat het begaan.…

Bij kaarsverlichting samenzijn hartstochtelijk ..de afscheidskus koel. [Senryu]…

in het afstand nemen voelde ik je pijn je bloesemde in samenzijn bedwelmend was je geur je rook naar zomer in zacht tasten voelde ik een duim die streelde zomaar zonder te belasten handen drukten weer gevoel in het speelse krachten meten het huid op huid contact wilde ongezien weer onze liefde weten jij ben de blauwe regen in de zon…

als de muziek weer als vanouds gaat spelen het is geen herbeleven maar een diepe emotie die in samen het met elkaar leven weer nieuw bloed heeft gegeven…

In het stille bos klinkt de verre snelweg zacht als bomengeruis. We gaan door het bos, komen op een oud landgoed: hier zie je echt woùd.…

Nog niet zolang geleden Besloot ik een plan te smeden. Ik bezocht daartoe een smid Met de vraag hoe je een plan verhit En hoe dat het best in te kleden. Hij zei er is maar een receptuur Smeed het met inwendig vuur.…