Alle inzendingen over Strak

Als ik straks oud ben, ziek en zwak en pijn verjaagt de slaap Als onrust neemt van mij bezit doe dan wat onvermijdelijk is en laat me gaan, een laatste goede daad Beslis voor mij en wees niet bang Past eigenliefde bij de vriendschap die ik gaf of uitstel tot het beter past bij een verloren strijd Ik ben niet bang tijdens de laatste gang…

als ijs straks gaat smelten vormt water voedingsbodem voor nieuw leven als verdriet straks in tranen wordt geuit als louteringsproces leidt dit tot nieuwe levenskansen…

ik zie straks het straks maar later wordt dat anders dan is straks geweest…

ik voel het idee opborrelen de woorden wellen op ach ja, straks ik schrijf ze straks wel op maar straks is weg voor de zoveelste keer ik kan mezelf wel voor de kop slaan maar dat helpt de woorden niet terug straks misschien komen ze straks terug…

Straks als wij zullen slapen en onze ogen dicht zijn gevallen zullen ergens in de wereld honderden geweerschoten knallen straks als wij zullen slapen en niks om ons heen meer horen zullen er vele mensen sterven en wordt er nieuw leven geboren straks als wij zullen slapen en niets van dit alles bemerken zijn er overal op de wereld mensen…

Het draaiwerk - naar vermogen - te strak werd opgedraaid, de verlichte wijzerplaat de draaikolk beschrijft waar we ons bevinden en alleen de liefde zich geruisloos door de tijd heenslaat..…

Daarnet dacht ik, ja maar straks moet nog komen dat is weldra nu, misschien schrijf ik straks en wordt het nu. Maar eigenlijk lezen en leven we altijd het verleden. Telkens te laat, alles gaat voorbij zo ook het heden.…

Ik zal raden naar het straks, het verder weg, en ergens in het midden de reden van dit bestaan.…

wanneer 'het straks' nu zal zijn kan niemand zeker weten het einde is niet zonder pijn dat wordt het soms wel verweten 'het straks' is vast niet strak omlijnd niets lijkt bekend daarover wel spreekt men zachtjes en verfijnd 'men rust' - ik vind dát wel wat pover straks komen wij elkaar nog tegen daarboven, want je weet maar nooit…

zij zwaait haar kind uit op de weg die het moet gaan straks zal zij hier staan…

Straks zullen we moeder achterlaten straks ligt ze in een zorg-tehuis straks zal ik menig traantje laten Straks geen moeder meer in huis... Straks vervalt haar huis in stilte Straks de gordijnen half dicht Straks zegt zij 'k wil jullie ontlasten Straks denk ik: 'k verzaak mijn plicht...…

Esthetische chirurgie Volgens velen heeft ouder worden zijn charme het vreet echter van aangezicht tot diep in de darmen gestaag woekert afbraak en verschrompeling voort wat eens jong elastisch mooi en strak weer gegeven hangt slapjes heeft slechts de functie verder te leven toch blijft de mens zich verzetten en wil de tijd keren verzamelde…

wat komt en komen gaat stille stand is gezichtsbedrog is stille doorgang alles b'weegt men wordt bewogen wat men woog is een bevinding voor later blaad'rend in stamboeken de verhalen die in aantocht zijn nu al zijn verteld straks als alle dagen zondag zijn er geen verhaal meer is…

alsof tijd en plaats niet echt bestaan doden nog altijd leven niet ouder zijn geworden in je dromen straks…

Zij hopen dat jij straks de wereld kent. Zie je de sterren en voel je de wind? Iedereen hoopt dat jij wel iets vindt. Iets dat verstopt is, dat niemand kan zien, Enkel wie jong is die vindt het misschien. Heeft het te maken met wat je graag wil?…

En morgen is straks! Ik wil heel, heel veel ..... Straks…

onbegrepen kou leeft binnen haar verstarring een warmer hart beeft de kleuren van dit leven bekleden mijn buitenkant…

Als ik er straks niet meer zou zijn, kan je nog altijd met me praten. In een witte, opgeruimde kamer zal ik nog steeds voor je bestaan. Ik fluister lieve woorden in je nek en in je oor, zodat je hoogstwaarschijnlijk denkt dat ik al tot de engelen hoor. Geen woord van angst of deernis, mijn zwart cynisme ben ik kwijt.…

't Is vrijdagmorgen 22/11 Ik ben helaas mijn snelsonnet vergeten Dat laat ik u bij deze even weten Ik vind het dom al zeg ik het hier zelf Nu moet ik op de valreep iets verzinnen Tot straks: ik moet nu echt eens gaan beginnen.…

blad straks de krant het is zes uur Binnenkomen Eén judaspenningblad beweegt de lantarens zijn uit hete koffie radio 2 'Si, Jerôme' 'tot straks, na het nieuws' ik haal de krant van de mat laat de dag binnenkomen…

Verliefd als de jonge(n)man die 'k Eigenlijk weer wil zijn Zwijgend kijk ik naar jou Zie schoonheid en hoe deze Zich ontwikkelt Door bedachtzame streken Van een zacht penseel Die glijdt over strak gespannen Doek Tot ons geboren, poëtisch Liefdesspel…

Met spanning wordt gekeken Naar het formeren in Den Haag Een papa-dag en meer is gebleken Het hele circus duurt al weken Gelukkig leidt Edith met strakke hand Een vrouw brengt structuur bij heren van Nederland…

Straks sluit ik de witte Japanse panelen voor mijn raam. Alles gaat dicht. Dan is het weer nacht. ------------------------------------ uit: "Rozen verwelken, bloemen" Uitgeverij WEL, Bergen op Zoom (december 2006)…

Op jacht naar een olympische trofee Pakt men de zwemsters in als verse worsten. Luchtdicht verpakt hun afgeplatte borsten, In Rio is geen zwemster met cup D. Die borsten zijn net als dit rijm hééél plat, Maar het glijdt wel veel sneller door het bad.…

het was of ik het zwart bruine rotsblok hoorde spreken in het aanwakkeren van een ijskoude wind er werd ons geen uitzicht op warmte gegeven in het donker ogende gat dat als opening sprak in strak staccato geselde wind het gesteente waar de vegetatie het liet afweten zonder enige vorm van houvast nog sluipen restanten over…

tussen je warm bloeiende bloemen vond ik soms de prijs die wij betalen voor doorzichtigheid waar leven sprankelt in balans is kou de andere kant van het altijd groen tropische land er bestaan geen ruikers ijsbloemen geplukt uit permafrost soms schildert strenge vorst buiten ze strak op onze ruiten samengaan belemmert groei…

Niet ieder lied zal straks gezongen zijn; er blijven droefheid, leed en pijn en heel veel vragen, angst en zorgen, maar bij het krieken van de morgen klinkt toch heel zacht een nieuw refrein. Laat het voor jou ook Pasen zijn en weet je hart bij Hem geborgen.…

op hoge hakken en strakke borsten kwam je mijn gedicht binnen de loop van mijn vers veranderde mijn zintuigen in balsem van fluweel woorden veranderden tussen mijn lippen je had grootse plannen maar ik werd wakker in hijgdruppels…

op Franse ramen bleef jij tegen mij praten en ik luisterde de oude pendule aan de muur tikte zijn seconden strak omlijnd zijn het momenten uit je leven van heden en verleden waar stilte zwijgt in alle talen bied poëzie troost uit licht en schaduw waarover je niet schrijven kan het blijft zich hullen in nevels van stilzwijgen……

Zij ging ook takken zetten in een vaas wij namen samen de lift 't was straks Pasen en gaan die bloeien vroeg ik haar nou ja die gaan wortels schieten zei ze en dan plant ik ze in de tuin ach zo zei ik en lachte haar even aan de een denkt aan bloemen en de ander aan wortels de tuin speelde in haar hoofd ik las het op haar gelaat…