Alle inzendingen over Uiteengereten

Ik voel me als niemand Ik voel me niets Uiteengereten Zoals een hopeloze schaduw Vol pijn Zoals een hulpeloze schim Zo leeg…

rauw verdriet puntige scherven kerven krassen in mijn ziel als uitgedroogde aarde uiteengereten door de zon smachtend naar water is het te droog? is het te laat?…

Het duister van de nacht intense pijn in mijn hart mijn ziel uiteengereten allesoverweldigend wanhoop donker en diep eindeloze spiraal een bestaan zo donker is de nacht hart zo diep tergend door mijn ziel…

nog smeult het vuur en warmt de as van gisteren in rood uiteengereten ligt het oudjaar op de trottoirs verspreid heb de handen weer geschud zoenen vol beloften weg gegeven op misschien een keerpunt van mijn leven de bloem die jouw stem mij beloofde ik zag de kleuren bloeien in je ogen heb ik voorzichtig aangenomen ver na twaalf zijn…

Weggerukt, Verscheurd, Uiteengereten Alles wat eens was Liefde, puur, Zuiver goud Vertrouwen, Voelen, Dat iemand van je houd Onverwacht, Weggerukt, Verscheurd, Uiteengereten, Alles wat eens was Geen liefde meer, Je hart kapot, Je ziel uiteengescheurd Niet bevatten, Niet begrijpen Hoe dit alles is gebeurd Jaren later nog…

tenen krommen in stukgeschopte schoenen zoeken een uitweg dwars door versleten zolen scheve tongen wrijven dunne huid in stukken ingesnoerd door veters -te hooggespannen- ogen hebben glans verloren ongeringd rafelen ze de bijna uiteengereten flarden bij elkaar ongepast barsten vellen in blaren uit…

nog een paar woorden en dan zal ik gaan naar ver, verre herfstlanden omdat de tuin hier niet vriest zonder winter en het wit onberoerd blijft liggen in mijn hoofd zoals het oud linnen dat nooit tot wasdom is gekomen immer zwijgt in noord, noordenwind tot in de kleinste hoeken van kwetsbaarheid, uiteengereten door de…

verwacht blauwe lucht maar niets is minder waar als schillen lijken zij me te omgeven worden minder rafelig compacter in bescherming van het leven wil het ruimtelijk perspectief bereiken door steeds hogere dimensies te raken maar de kern blijft over ontsnappingen waken zo zweef ik tussen vrijheid en gebondenheid om door het bestaan uiteengereten…

steeds dwarrelt nieuws als blaadjes naar de grond gekleurd en half beschreven triggeren zij ons geweten vaak niet te lezen door geweld uiteengereten plak het bloed van mensen aan daders zonder leven zelden zijn de kanten zonnig in de dag van het seizoen want het echte nieuws kan daar niets mee doen pas als het kind is uitgespeeld…

Daar ligt de merel uiteengereten op het asfalt - veren verwaaien bij elk voertuig dat hem platter rijdt dan plat. En de rijders zien, noch willen weten wat de lente aan moois te bieden had.…

In de pas, buikjes vooruit De Nederlandse veteranen Nooit gevochten Nooit uiteengereten kameraden Nooit gevangene in gore kampen Als het spannend wordt bellen we de minister op Sneuvelen is ten strengste verboden want dat geeft thuis ruis Srebrenica telde 8000 doden Op een podiummetje staat de Koning Rijk gedecoreerd groet hij zijn…

Hoe vaak nog wordt een hart uiteengereten door de diepste donkerste smart? Waarom, waarom klinkt het in menig hart: vragen waar we nooit een antwoord op zullen weten het leed, de pijn zal het voor altijd mee moeten dragen. Gevoelens voorgoed uiteengereten... Mijn vaderhart huilt hoe vaak nog...? Mijn vaderhart huilt...…

Verkaveld onder ‘t lage wolkendek tot in de verste uithoek ingemeten door paal en perk uiteengereten: de delta Hier ligt becijferd en beschreven in meters, aren en hectaren met hypotheken die ‘t perceel bezwaren: het eigendom.…

In mijn wezen ligt een gapend gat, uiteengereten door desillusie en lot; een leegte die zwarter is dan zwart en mijn weerloos levenslicht pot.…

Ieder woord wordt uiteengereten door het zwarte gat van de waanzin in mijn ogen Iedere gedachte wordt begraven door de dode aarde van mijn uitgeputte geest. Iedere kracht wordt ontmand door de doelloosheid van mijn weerloos streven. Iedere troost wordt gepijnigd door de hopeloosheid van mijn wezenloos leven.…

Een ridder reed eens door een woud Hij was moe en had het koud Er spookten lijken door zijn hoofd Wier leven hij eens had beroofd Verbijsterd bleef hij stokstijf staan Door schoonheid zichtbaar aangedaan Want hoor, daar zong een nachtegaal een herinnering… een vergeten taal Het oude lijf werd prompt vergeten De spoken floeps uiteengereten…

Een uiteengereten maatschappij Waar tolerantie, vrijheden worden aangevallen En geweld zowat elke dag door onze tv komt knallen Het is zo wreed Ik word er moedeloos van Slachtoffer na slachtoffer Door terreur in de ban Niemand pakt ons onze vrijheden af Wat denken ze wel, ze zijn zo laf Dat ze in de hel belanden Als hun verdiende straf…

je er niet verdacht op bent zijn het niet op hol geslagen cellen dan is het wel een bumperklever of een mes op tafel bij een dolgedraaide afgewezene we zitten er mee in onze maag want van vakantie wil hij niet weten die taaie onkwetsbare Hein vooral als hij jong leven neemt is hij onsympathiek toeslaand in een wieg of op een school nest uiteengereten…

in zijn hoofd weerklinkt nog het geluid van haar naderen dat geklepper harer sandalen als los geslagen leren luiken tegen een winderige muur die nacht staat gegrift in zijn uiteengereten hart met haar kwam immers ook de geur mede van hem wiens zijde zij verkoos boven zijn gewillige lende zijn naam doet er niet toe heeft het nooit gedaan…

Het bloed, schrille kinderkreten, lichamen uiteengereten. Hoe kun je dat verwoorden, hoe kun je het vergeten? Hij geeft ze wat te drinken, presenteert zwijgend een sigaret. Ze gaan pas laat naar bed.…

de sloop waart in de wijk nog staan er naoorlogse karkassen uit de snelle nieuwbouw toentertijd wat ooit een warm en intiem thuis is geweest wordt nu zonder enig mededogen uiteengereten gedoemd om te vergeten nog resten sporen op geverfde muren en behang zij openbaren stukjes leven uit verstreken jaren hun wereld was niet bang…

Nadat ze jaren lang Gepaard een kuis en Vreedzaam leven leidden, Hier in dit groene land Waar ze zingend Elke nieuwe dag Bezongen in Gezamenlijk geluk, Is plots een zwarte Wolk voor de eindeloze Zon geschoven - De glanzende groennek Zit verdoofd zijn vrouw Te zoeken, hier aan De rand van de sloot Waar ze samen zo gelukkig…

linden in het park en luisteren naar de wind die in de bomen zingt mild is de najaarszon en van ’t puurste goud of de zomer niet scheiden wil, nog even draalt om zijn bloemen en bladerdracht weg te geven… uiteindelijk wint toch de herfst met storm en regen en vallen ze vlug de blaren, die moe gehangen hij neemt bloemenkelken mee dor en uiteengereten…