Alle inzendingen over Van Basten

opgaand in een boom vertak ik bast tegen bast en verkleur tot groen…

in zijn blote bast is de tamme kastanje om op te vreten…

mijn tijd mijn waarheid het is herfst ach zij heeft gewoon haar naam in mijn bast gekerft…

takken reiken naar wortels houden vast stam rekt zich spanning op de bast…

losjes gespannen hangt lui tussen twee basten gebruind mijn lichaam…

losjes gespannen hangt lui tussen twee basten gebruind het lichaam [senryu]…

Na de kap Van de berk Met hangtakken En pellend bast, Was het silhouet Tegen de lucht Nog lang zichtbaar Op het netvlies Van mijn geheugen.…

Ook wel eens het gevoel alleen nog te leven uit de bast zoals een uitgeholde wilg Met in de molm van zijn vergane binnenkant een al bijna bloeiende vlier. Zo te bestaan bij een sloot in de gedachte van een verbaasde wandelaar en voorbij razende treinen met reizigers die je geduldig in de rij zien staan.…

als ’t zonlicht zich weerkaatst op de bast van de bomen in meeste wezenlijke manier van zijn op vlinderjacht gaat vervliet voor mij de horizon…

Ze passeert de boom een oude eik met in zijn bast twee namen die van hem en die van haar uit de tijd van ooit toen ze nog in liefde durfde te geloven gaf ze hem een hart…

Regen verdicht mijn zicht en haar kilte omwortelt mijn gemoed Ik verhout tot alleen mezelf en wacht achter verharde bast op lente…

Van Basten wil weer humor op het veld. Dus als je slechts tegen een bal kunt trappen En nooit een leuke voetbalmop kunt tappen Dan word je door hem niet meer opgesteld. En als we dan verliezen met tien-nul Dan lachen de supporters toch nog gul.…

zij schilt woorden kerft de bast stilte valt in zwart verwrongen klanken drijven kleurloos af onbeschrijflijk is de leegte van het wit dat overblijft…

de boom vertelde haar van eeuwenoude verhalen ze keek ze las ze begreep dat zijn stam een oude was ze bewonderde zijn groeien het fluisteren begon toen zij zich tegen zijn oude bast aan vlijde…

ik eerst de weg naar haar roots moeten volgen om dan via osmotische oases langzaam omhoog te geraken in een steeds soepelere bast waar wind en hemel spelen met vrijheid als gast…

in het leven heeft hij weinig te wensen maar soms hoor ik zijn takken zuchten om de ene naam in zijn bast gekerfd…

een plataan schilfert stuk naakte bast blootgelegd kwetsbare groeipijn oud vel valt in stukken af maakt plaats voor nieuw omhulsel…

Marco van Basten Frits Criens Van Basten, Marco, is een echte heer Die hecht aan Hollands tactische traditie De jonge leider, barstens vol ambitie Zet langzaam weer een winnend elftal neer Hij duldt op zijn terrein geen oppositie Heeft lak aan roem en namen van weleer Zoekt juist met jong talent de ommekeer En geeft de pers zo handenvol…

Reeds juicht Oranjes voetballegioen: Het ongeslagen elftal van Van Basten Dat zelfs de sterke Tsjechen overklaste Wordt straks in Duitsland wereldkampioen. Dat moet een makkie zijn naar hun idee, Want Macedonië doet daar niet mee.…

daar sta je dan in ijzig natte klei diep gezogen tussen harde blote basten uitgekleed koud dakloos in rij je blauw te wachten op winter en zijn gasten…

ik rij bomen rijden mee stam na stam bonkend hortend stotend schampend basten gierend sapstromen overkokend stomend sissend diep door rood…

als ik leven was zou ik poreus wezen met fijne draadjes aan de bast geplakt die laat zien dat de mens diep is gezakt omdat ze niet over mij willen lezen als boom sta ik onduidelijk op papier begrijpen ze niet dat ik ook lucht geeft en een spin soms op mijn noeste bast weeft al interesseert dat de mens geen zier mijn bladeren laat ik zo maar…

Muurvast, in m'n gevoel, als een boom met een bast, leven zonder doel. Alleen zuurstof produceren, en zorgen voor nageslacht, dat kan me alleen niet deren, ik had heel wat anders van het leven verwacht...…

onwrikbaar kerf jij al je gelijk in jouw levensboom hars drupt als tranen langs de bast, droogt op tot grillige sporen het contact met helend vergeven raak je kwijt…

in tegenlicht een bladerloze berk een levende ets waar de sapstroom stokt en takken niet meer wringen het licht licht ook de kleinste twijgjes uit met schitterdruppels op de vochtige bast sporen van een late mier…

Ze staan er nature morte onbewogen keikoppig kijkend lijk de dood hun bast doorkerfd lijkt wel schroot ze staan er nature morte onverdroten een landschap met wilgenkoppen aan een sloot…

Uitgegroeid door de jaren heen laat hun bast de sporen zien holte als stille getuige de ruimte kan niet wijder zijn leven en dood trokken aan de tijd voorbij beknopt wat is geweest de stille boom…

daar sta je dan in ijzig natte klei diep gezogen tussen harde blote basten uitgekleed koud dakloos in rij je blauw te wachten op winter en zijn gasten ©MM2009…

ik sta met mijn voeten diep in de grond jij waait voorbij in wolken en buien omgord met getekende bast verzamel ik kracht om jou te bereiken ontluiken mijn knoppen aan lentetwijgen jij bent de zon aan een heldere hemel mijn wortels kennen jouw bron…

Mijn vrouw is een boom in een park waar we samen vroeger wel kwamen Mijn linkerhand rust op haar bast en voelt haar trillen van de pijn als mijn rechterhand er een hart in krast met twee verkeerde namen…