Alle inzendingen over Vissers

Vissers zijn geen watjes zeker geen eitjes vissers op zee en vissers op het vasteland Rob Visser van Amersfoort van 'de aanslag' nu op IJburg, bevestigt het beroep en de naam zeg maar de roeping voor Amsterdam als dominee Net als zijn broer Hans Visser van de Pauluskerk en 'perron 0' nu met emeritaat mijn geestelijk leider te…

De hengels evenwijdig naar het water gebogen door spiegeling van licht overtogen is hun evenbeeld gedompeld in een vlak, maar rimpeling trekt het nooit strak. Vereenzelvigd met de punt van de hengels willen ze stil leven, van de wal losgedreven, op zo maar een dag verzonken in het gras, aan het patroon van wolken overgeleverd.…

Een traan voor onze vriendschap die zo liefdevol begon Een traan die prachtig schittert in de laatste najaarszon Niet wetend hoe 't lopen zou heb ik 'm opgespaard Nu ligt hij als een parel op een ongestuurde kaart Die traan die spreekt, die traan geeft moed, die traan die is oprecht Die traan vertaalt mijn hart en uit dat ik voor je…

Jeetje, wat gebeurt er? Iets moois, iets lekkers..voor mij Mijn gezin... Jij... Ik kleur binnen de lijntjes, altijd. Nu sla ik af en toe een bladzijde om En kleur ik een mooi hartje Heel voorzichtig, binnen de lijntjes…

Zich verliezen in het water is voor de vis van levensbelang Zich verliezen aan het water probeert de visser levenslang De vis zeilt gracieus door het water De visser zit glad versteend aan de kant Kennen zij vroeger, vandaag of later vraag hij zich af nu en dan De visser wordt een beetje vis Het wemelende, murmelende water kabbelt zijn…

onder wolken vogels varen onder golven vliegen vissen maar daartussen rust de visser golven worden hoge wolken wolken worden hoge golven maar intussen rust de visser ---------------------------------------------- uit: 'Van de afgrond en de luchtmens', 1978.…

onder wolken vogels varen onder golven vliegen vissen maar daartussen rust de visser golven worden hoge wolken wolken worden hoge golven maar intussen rust de visser -------------------------------------------------------------------- uit 'Verzamelde Gedichten' van Lucebert (1924-1994)…

Hij laat zijn dobber dansen, werpt alle schroom van zich af want hij is een echte liefhebber. Dromen doet hij zijn vissersleven lang, diffuus nog de contouren in scharlaken van de vooruitgeworpen schaduw langs zijn vermetele recordvangst.. Hij weet het is een kwestie van tijd om de talmende schemering te bedwingen met zijn scherpe haak.…

Het schip ligt hoog en droog op het zand ik voel Zijn hand je gaat van loef dat is je troef de plaat is zijn plaats van Griendvisser naar Engelsmanschipper de zee op drift immer van keer naar keer als ik kijk twee kilometer ver dan keer jij weer het schip in het vizier daar ga jij als een strandplevier…

drijvend op het water met niets dan de golven zacht wiegend het smalle hout gespannen lijn doorklieft het blauw duikt onder geduld beloond zilver spartelt vandaag genoeg te eten…

dobberende rust bij het kanaal in Oegstgeest visser werpt zijn blik…

De visser tuurt naar gifwolken boven de sloot weer niks gevangen…

Visser aan kant luistert mee.…

Met onbeholpen mond riep de visser het water tot zich. Nooit meer draait de wind in zijn veel te grote oliepak.…

Bij het vallen van een gedoemde stad verliet een visser het geweld het vuur zal spuwen iedereen gaat voor 't snelle geld De visser zit aan de waterkant zacht ruist het riet een joint in z'n hand en niemand die klaagt of 'm ziet Een of andere dode zangeres zingt op de radio een lied je moet eerst vangen voor je iets vindt en niemand…

de laatste happen keileem van de binnenzee zij moest verdwijnen de vlaggen van de botters wapperen halfstok vissers zonder zee…

Een visser en vlieger uit Vorden zien vissen en vliegen bij horden. Een vlieg of een vis, die gevangen is, is zo een bromvlieg of bakvis geworden.…

Scherp tekent de schollevaar zich af tegen de strakke lucht De visser in het bootje kijkt omhoog en zucht Voor zijn neus zal het zich ontvouwen: Hoe de scholver vol vertrouwen in het diepe water tast en weer opduikt met een snoekbaars aan de maat, de visser met zijn lege net en nutteloze dobber onverrichter zake laat Het lijkt hem dat…

dacht die visser ook ik had hetzelfde gedaan Wat is dat toch?…

Als de schemer was gevallen en het licht onvindbaar de kinderen van het dorp lagen te dromen van de morgen, dan waren de vissers langzaam uit het zicht van de haven verdwenen. Afwezig in de avondrust waarin ons dorp reeds was beland, kon je hun peddels horen ploeteren in het water van de Maas ver van het land.…

In de kist lag hij stil op zijn rug, zijn mond een klein beetje open juist zoals ze hem hadden gevonden, languit op de kade, hengel in groen foudraal naast zich, dobbers en snoer, emmertje leeg, het blikje met maden in zaagsel nog dicht, twee elastiekjes eromheen. Binnen zaten ze allemaal bij elkaar, een vroeg om zijn vissershoedje, een ander…

Eeuwig verdriet probeer Ik onder ogen te zien, Niet weg te duwen, Maar een plaats te geven Waar ik bij moet kunnen Als ik het niet langer Harden kan - zo wil ik Jouw verlies, kind, beschouwen - Aanschouw ik het beeld dat ik Zo hartverscheurend lief had - Ik merk dat het schouwen Alleen al een afstand schept Tot mijn diepste verdriet…

Zoals de stroom niet op zal houden doorgaat dag en nacht Zo is het leven zal het leven zijn Het komt uit de mond van 'n visser daarmee is 't: visserslatijn.…

Het kwam net voor de deadline voor elkaar ’t Was spannend maar de deal is er gekomen Men toonde zich er zeer mee ingenomen Al klinkt er her en der wel commentaar De Nederlandse vissers zijn ontzet Die vissen collectief straks achter ’t net…

twee Amerikaanse vissers op hun speedboot hebben het voor de wereld goed verkloot na het vangen van een kleine haai sleepten ze hem ongeoorloofd naar de kaai aan wel tweehonderd per uur… recht naar zijn dood!…

Het eerste vaatje is aan land verschenen De vaderlandse nieuwe is er weer Gevist uit de Noordzee door deze keer Hoofdzakelijk de Noren en de Denen De nieuwe staten der EU staan in de rij Voor het vinden van het eerste kievitsei…

vergaan er zal geen steen van blijven staan" de vissers lachten haalden hun schouders op de vloek kwam uit toen hield het op Reiderwolde leed een strop water stroomde ondermijnde muren vielen om het dorp kwijnde verdronken zijnde dikke laag slib er boven op…

gesloten als een oester deed zij niet van zich spreken wachtend op de visser smachtend naar een teken opdat haar hart, een parel, juist zou worden bezeten bang te worden beschadigd bang te worden vergeten (met dank aan “lizzy” voor haar “oester”)…

water leeft het beweegt is niet stil gaat verder stroomafwaarts weerspiegelt wolkenlucht oeverrand de visser emoties vloeien voort getijden eb en vloed zo lijkt het voor immer tijdloos…

wie moeilijk te vangen blijkt wordt door de niet-vissers gerespecteerd om zijn eerlijk gedacht en ijzeren wil, daarentegen wordt hij achterna gezeten door gulzige, op buit beluste hengelaars, pretentie en hoogmoed verweten een niet te vangen gril.…