Alle inzendingen over Waar huiver huist

De paarse moet van jouw zin beukt tegenzin in mijn ziel Tranen druipen door duister naar duivelse herinnering Vuige knuisten rammen ruig schuim op mijn smoel waar huiver huist…

Huiver niet Nu woorden zwijgen en bloemen zullen spreken Huiver niet Ook al zie je door de schaduw de waarheid en de schoonheid niet Huiver niet Mocht aarde je bedekken Huiver niet Als je denkt dat er niemand is die je ziet Huiver niet Want schoonheid is vergankelijk Huiver liever niet Ware schoonheid schuilt in ons verdriet Dus huiver niet…

Vandaag waarlijk veel gras gevreten Heden zo spijtig, wel een must. Men mag alles slikken en bovenop nog pikken Ons land wordt nooit meer wat het was, die dikke klasse. Aanvaarden wat je niet kan veranderen; knappe slagzin Nooit zal ik zowat vijftig sjaaltjes om mijn hals knopen hoor. Partner en ik werkten tal van jaren wel voltijds Bruto…

jij huist daar niet meer waar jij goedlachs in jouw stoel zat en iedereen omringde met liefde verwelkomde jij ook mij met open armen jij vriendelijke ziel die nimmer kwaad sprak over wie dan ook jij huist daar niet meer…

In de binnenkamer Van mijn eigen Ik Wil ik zijn - Daar waar mijn Geweten huist Heerst rust en Is geen plek Meer voor de pijn…

waar gulzigheid wacht om het bloed uit de levens te zuipen dan gloort de ochtend met brekende kracht het afgrijzen snelt ijlings sluipen en een merrie huivert dravend de nacht…

het sierlijkste ben jij niet maar het water waar jij in baadt en spoorloos in weerspiegelt in de rimpeling van huiver en hoe handen ontastbaar afglijden over je huid en hoe een liefkozing als een omstrengeling op jouw lichaam rusten gaat…

en in mijn fluister was een medelijdende blik wat een geestelijke armoede verscholen in de spiegels van haar ziel beter bleef ze in het land waar ze van hield waar ze kan zijn die ze is even werd het me heel bang te moede hoe zal ik kunnen leven in een omgeving waar haat de fluister in de wind al is en ik rilde omdat juist die…

inktzwarte dagen schrijven deze lente tot een griezelverhaal…

elk jaar opnieuw laten bomen zich gelaten ontkleden huivering is er bij elk vallend blad geworteld in aarde zullen regen en kou het naakte hout raken tot een nieuwe lente met nestelende vogels .…

Hij heeft me te pakken, hij heeft me te grazen, hij kwam zag en overwon nu denk je misschien, dat mens zit te dazen, maar niks is minder waar: in mijn lijf huist de sluipmoordenaar!…

hoe rekbaar ben je, bast waar je in huist hier voel je heel zacht aan, op andere plaatsen harder plooien op plekken waar je ze liever niet ziet er valt geen ontkomen aan het fysiek blijft ongrijpbaar toch belangrijk daar huist de ziel die je doet stralen als een dagvorstin zodra ogen elkaar vinden nog voordat vreemde vingers jouw pantser…

In mij huist de drang beeld en woord te vangen In mij huist dat onbedwingbare verlangen Te schilderen, te schrijven Om in jouw geest en op jouw netvlies te beklijven. Geef mij woorden en ik weef Er gedichten van voor jou of een verhaal Dat is het doel waar ik naar streef Schilderen voor jou met taal.…

Ik tril mijn wezen in je bloot en pleng alle offers in je schoot. O liefste, vergeef me het verdriet dat me zo achterjaagt en driest bij de kladden grijpt en plaagt. Ik koester het gebed dat je vraagt. Je ogen vinden zelfs in mij een zon; je buigt mijn wolken in regenbogen. Van alle spanning vind je mijn bron en je uitweg maakt…

je oogt roestig vandaag en de wind is op collectetoer hij neemt alles tot je naakt en breekbaar de lente tegemoet rilt…

november, gure maand de oude Tijd is daar zijn Zeis alweer klaar voor het snijden in draden zonder waardig leven hij is enkel gekomen om mee te kunnen nemen onder de huid de rillingen ijzige huivers uit besef dat het deze maand kan zijn de laatste na al die jaren bezigheid vol futiliteit en de rekening overdreven gepresenteerd zal worden…

Ik huiver, maar dat is mijn straf geen gedicht geeft het gevoel van “af”.…

Weet jij waar vandaan Wij kwamen en waarheen wij gaan? Neen? Nu, wat heeft dan blijven nood? Ik breng je geen geluk, ik kom Alleen vergeten in je schoot, Moe van het reizen naar de dood Die nader komt als ik niet kom. Het vuur krimpt onder dunne korst, Nauw sluit de kou van het heelal Rondom de wereld, sluipt in elk dal.…

Het is een rijzen vederlicht het zijn mussen mezen op het ranke beven van de twijgen het is een wuiven weven mussen mezen op de bamboe het is een huiveren in de wind…

sliertige zwarte schaduwen trekken donkere strepen in het licht van de volle maan schimmen zonder vorm rusten op de dode tak van de heksenboom zitten zij te wachten op hen die angst verloochenen ontkennen dat zij er zijn willen niet de waarheid zien dat ook zij, in de naaste toekomst als schaduwen aan het nachtelijk firmament sliertig…

tot twee keer toe floot hij, de vogel die het voorjaar riep en ook de zomer terwijl de tuinman naderde waar ik hem zag viel er een schaduw over het lokkend groen en jij en ik, opnieuw, wij huiverden in de omhelzing duidelijk voelbaar de rilling van de tijd…

in diepe zwarte aarde woelt verschrikking verstard en koud platte schrale grond in bevroren onschuld waar geen boom groeien kan huiverend hier zijn in verborgen duister waar jij zo voelbaar bent…

De straat waarin wij wandelen, baadt in het gouden licht van de late avondzon. De lucht is helder, geparkeerde voertuigen schitteren aan weerszijden in stilte. Terwijl wij een straat inslaan, reiken onze schaduwen al haast tot aan de volgende hoek. We gaan nog even langs de rivier om de zon te bewonderen voor ze ondergaat. Een schip…

ik zoek je (nog altijd) in de dageraad op wegen eindeloos lang in mijn zinnen in de muziek in herinneringen in vergaderingen in bieren van van de zomer in herfstbladeren in gedichten en in de wolken waar jij nu huist…

Veel woorden in liefde geschreven veel mysteries verweven in het leven ik ben dankbaar en sterk in de stilte van mijn hart huist mijn ware gezicht en vind ik opnieuw mijn eigen kracht...…

Daar waar het bier schuimt en verdriet versmoort op de barkruk aan de toog Daar waar een thuis huist en sappige vertelsels smeulen in de ziel van de waard en zijn warme stem Daar waar de dronkeman zijn hart lucht En na diepe zucht de mop van z'n leven hoort…

jouw huis is leeg de ramen staren blind naar niets meer dan houten schotten, vastgenageld aan de muur beleef ik niet de weg van ooit liep vast in bange hoeken waar ik zoeken moet vergeet ik niet, maar daar waar jij je leven leed huist nog altijd veel verdriet…

ik huiver mijn woorden de poolwind in een ijsbeer vangt ze, warmt ze ik huiver mijn woorden naar zwarte schimmen ze flakkeren tegen de wand het vuur brandt ik huiver mijn woorden naar een kaars de vlam verdeelt ze en heerst…

De meesten zien alleen de schil, hun ziel niet sterker dan de wil, want zoekende naar diepgang, de maskerade en haar zwanenzang, zul je me vinden onder mijn huid, de parelzak waar je op stuit, want midden in die fraaie zak huist parel in een mantelpak.…

Kan het zijn dat mijn ziel In jou huist Niet nu maar altijd al Direct na jouw geboorte Zorgvuldig wachtend Maar Alwetend Is neergedaald in jouw lijfje Samengesmolten tot één -Niets is onmogelijk Daar huist jouw ziel Zingt een stem -Bij haar Voorbestemd jouw maatje…