Alle inzendingen over Wandelende tak

Hongersnood is groot in China, vooral door de wandelende tak…

Dieven braken in - mijn wandelende takken kregen voeten…

Geheel terzijde trouwens, tot besluit: Mijn wandelende tak laat ik vaak uit.…

Een wandelende tak Zat op z’n gemak Tussen de bladeren Met anderen te vergaderen Ze kozen voor de zon Vlakbij de mooiste blom Heerlijk gecamoufleerd Met z’n rug naar jou toegekeerd Ze dachten zich te verstoppen Maar jij liet je niet foppen En genoot op je gemak Van die smalle lijfjes op een tak…

Recent bedacht een wandelende tak: “Helaas gaat die Vierdaagse weer niet door. Toch zet ik zelf mijn beste beentje voor – aan annuleren heb ik takkelak!” Het dier kreeg echter wél een wandelkruis: het werd bij Lent verslonden door een muis.…

de brandende zon wordt verzwolgen door de zee op de zandbank - het is altijd lente in de hal van het station bij het koffietentje de zorgvuldige achter de nieuwste computer wacht op zijn beurt de van der made weg maalt de polder tot waste land eenzaam spelend kind investeringen van een wandelende tak zondag in de file…

langdurend oordeel over een verloren vriend - zijn klagende gedicht ik benijd je rust onder de maartse buien groeiend onrust weg met levenstucht ik hou wel van wat krenten in de rijstebrij perfecte pagina er loopt een witte mier over de bladzij vissen en vogels en wandelende takken komt allen -…

Omweef nu, hand, met wand, met warme kleur en klank, die wandelende tak. ------------------------------------------------- uit: 'Een vlieg met gouden vleugels', 1997.…

Al zie ik nog niet goed, het licht verwarmt de kilte en doet hopen terwijl de mensen soms voor mij als wandelende takken lopen. ‘k Verheug me om wat komt, de tere winterbloemen, ‘t goud van tederheid en van erbarmen terwijl we ons aan eerbied warmen, omdat het nu toch gauw weer Kerstmis wordt.…

Met nieuwtjes die de krant normaal niet halen; ‘Alcohol juist goed bij leverkwalen’ ‘De wandelende tak steeds vaker kwijt’ Je las in zalig lome ledigheid; ‘Training voor faalangstige garnalen’ ‘Timmermans zwijgt plots in alle talen’ ‘Verbod op gillen voor de keukenmeid’ Nu dagelijks een nieuwe slachtpartij Was deze droeve zomer maar voorbij…

er heeft een storm gewoed zonder dat ik iets kon doen op de weg ligt een els uitgestrekt mannen als wandelende takken zwoegen hun vermoeide lijven naar open haarden, vastberaden knettert het vuur vrouwen staan voor open deuren vegen bladeren aan de kant naar waar de wind gegaan is kinderen smijten stekelbollen in vijvers - die…

Alsof ze iets te verbergen hebben - winterbomen met in gure wind wandelende takken - gesluierd in de wiegende vrieskou geworteld in winterbeelden ruw behangen met de dood in nerfstructuur aan hun schenen ligt nu loos en gesteven in wolkenzweet de afgeworpen zomermode een hoogzomerse heerlijkheid vergaat in de stilte van het bevroren…

Een wandelende tak uit Zuid-Geleen had een splinter in zijn houten been. Hij strompelde ermee naar de dokter: een doorgeleerde lederboktor. Die zei: "Ik help u graag, met deze oude kettingzaag!" De tak zag dat niet zitten en begon op hem te vitten: "Zo komt er misschien roest aan mijn afgezaagde knoest!…

Ik geur naar lavendel, hij eerder naar kak hij heeft het charisma van een wandelende tak blijf aan hem haken, de catch van de eeuw maar als je't mij vraagt: één lange geeuw.…

Oude ar kamfer moe: Ik de zoon van een verschrikte, wil liever niet op het uur van de wandelende tak mijn dwaas hoofd 180 draaien. *) Tsjitsjikow's koets: In 1835 schreef Nikolaj Gogol ‘De koets’ (‘Koljaska’), een satirisch literair verhaal over tsaristisch Rusland.…

nog even wandel ik meester in de camouflage kunst met gebutste voetjes door de nacht als boomtak deze keer soms wandel ik vermomd als verdord blaadje een beroering van het lichtste soort slaat me uit het lood dan stort ik dood ter aarde neer voor zolang het duurt…

Ik, Meester in de camouflage kunst Wandel met gebutste voetjes door de nacht Als boomtak deze keer Soms vermomd als verdord blad Ik val onder een kleine orde van insecten Al de lichtste beroering slaat me uit het lood Dan stort ik ter aarde als ware ik dood…

Toen ik struikelde lag ik met haar op de grond zij eerst beweegloos we krabbelden overeind samen liepen we verder…

Alles is blad en tak en dak geworden er is geen uitzicht bomen wandelen niet meer…

Ik wandel op een bospad trap op een tak krak ik schrik wanhopig ontwend aan natuur.…

wandeling in het park bomen in takken, door de zon gevangen en ik denk aan welke wil ik hangen dan het besef hier komen kinderen spelen daarnaast, een laatste gedicht opgehangen aan een tak dat is toch geen gezicht…

Het is eenzaam wandelen Zonder zon Zonder maan Overdag is het mistig In de nacht koud en grijs De boom laat zijn takken hangen Hij weet waar jullie zijn Niet bij mij Niet meer bij mij Kwispel nog één keer mijn wandeling Kwispel al mijn wandelingen Zoals jullie altijd hebben gedaan Loop mee met mij Voor altijd aan mijn zij…

uit oude open wonden schieten scheuten jonge takken nieuwe knoppen verse blaren bloemen een wandelende bloem boom tak vertakking bloesem knop kelk vrucht…

Op middaghoogte, de citroen met een kreet afgeworpen van zijn tak, en weggesloten en niet meer geel; daaroverheen stil weggewandeld herinnering - een wandelend blad. ------------------------------------------ Uit: Verzameld werk, 1983.…

Op middaghoogte, de citroen met een kreet afgeworpen van zijn tak, en weggesloten en niet meer geel; daaroverheen stil weggewandeld herinnering - een wandelend blad. ------------------------------- uit: 'Verzameld werk', 1983.…

Een gewoon mens zou springen van plezier, dat doe ik allang niet meer, maar wat ik wel doe: waar ik me op betrap, ik spring letterlijk van de hak- op de tak. Eenmaal aanbeland op die bewuste tak, brak dat kreng zodat ik met een misselijkmakende smak, beneden kwam.…

Ik ga van de hak op de tak Maar als sneeuw voor de zon Ruim ik op Ruimt mijn huis op Ruimt mijn kop op Gooi ik weg Geef ik weg Ga ik wandelen En bewandel dan graag Het smalle pad!…

Dood - Doder dan dood De kleur, de Buitenkant waarmee Je de strijd Gestreden hebt, Op het oog Voortijdig aan Je eind gekomen, Is daar het Zilver dat uit Je doodzijn Groeit Zilver, zo mooi, Zo zacht, zo Kunstig gevormd, Schoonheid uit De dood opgestaan…

Takken begonnen naar elkaar te groeien. Als een late omarming. Onder hen: de eerste witte bloeiers, zoals het altijd al was al die vorige lentes.…

Je moet hem horen al op een uitverkoren tak hij is zo merel…