Alle inzendingen over Ware aard

Tedere knuffel Verhult haar ware aard van Verwoesting en pijn…

Haal de spiegel voor me weg Het praat zo moeilijk tegen mezelf De spiegel praat met mijn woorden mee Zo praat ik echt niet graag Laat je ware aard eens zien Spreek en keertje je eigen woorden Het zijn dan, mijn woorden niet Maar, de jouwe Vergeet dan niet dat jouw woorden Die jouw mening vertegenwoordigen De spiegel zullen breken Het…

aard kijkt kil en levenloos de wereld in…

een laatste stap tot het onbewuste wezen, het kunstlicht van zon begeert , als ondeelbaar avontuur de toebedeelde tijd te vrezen, slechts een gezicht in de massa te herkennen als individu op ware aard te worden afgewogen, misschien multi-bipolair, toch vol mededogen.…

zacht paars omsluit me waan ik me veilig tot de zon mij aanroept om mijn ware aard te tonen…

na zoveel jaar de schijn ophouden val je eindelijk door de mand jouw ware aard komt nu naar boven je hebt jezelf niet meer in de hand je draaide mij een rad voor ogen je hebt mij maar vooral jezelf bedrogen nu zijn jouw leugens je net een stapje voor ik kan alleen maar denken ...... waarvoor…

Ik gooide een bal er kwam een klaaglijk geluid uit ik wist dat een bal je wezenloos kan laten schrikken maar dat hij zijn bek niet kan houden dat hij zijn ware aard niet toont is ongehoord.…

Tot ware liefde. Voorbij zorgen, haat en pijn. Naar waar aards bewustzijn, ons aardse lichaam overleeft.…

Ik hoef geen uitgebreide redenatie, ik vraag u om uw eerste associatie, een eerlijk antwoord toont uw ware aard. Waar denkt u aan bij ‘Max’? Vertelt u maar of dit Verstappen is of Havelaar.…

na droge zomermaanden waar aarde vaak dorstig barste kale velden naar weelderigheid snakten schenkt herfstregen mij toch een laatste bloem die door de najaarszon geel blinkend wordt gezoend…

reptielen heersen over heel de aard beweert het nederdietse intellect dat slangsgewijs toch stevig is gebekt en denkt dat hij veel kennis heeft vergaard zijn achternaam betekent echter ezel men lacht ‘m uit: zijn ware aard is [k][w]ezel…

De oorlog in het hart is als een stad die in brand staat Het hoongelach echoed na als een brandmerk op de getroffen ziel Het spel is uit als de Hades zich toont in zijn ware aard Ik wens Chiron en zijn passagiers een behouden vaart…

(Vertrouwen op vertrouwen) Dijken echt te snel Opgegeven Opbouw conditie Gebroken met De ware aard van Vertrouwen op Vertrouwen. Beschaamd. Uitgetrokken De stekker van een Vriendschap die ooit Met sportiviteit In de kiem begon…

na lang aarzelen veel getreuzel slinkse omwegen die onderschept werden gaf jij mij ietwat weifelend en niet direct vol vertrouwen jouw masker aan pardoes smeet ik het op de grond laat nu je ware aard maar zien…

jij schuilt in dit verhaal woorden weten jou te verbergen ergens in een zin laat ik onverwacht liefde vallen jij wuift mijn letters weg en jouw ware aard ligt naakt in mijn schrijven…

De brulkikker en grote waternavel Net als de pallas-eekhoorn met gezin Komen Europa straks echt niet meer in Komt zo de ware aard toch boven tafel? Een blonde brulkikker denkt: dat is kloten Straks valt mijn soort ook onder de exoten…

Ontdaan van hun innerlijk bestaan, trok ik negatieve entiteiten aan die gecamoufleerd als een vrouwelijk wezen niets van mij hadden te vrezen Verschillende malen werd ik op de proef gesteld, wat aarde in lust en geweld Hun ware aard was door de eeuwen heen als een goed geheim bewaard Doch mijn positiviteit ontfermde zich over deze negativiteit Hun…

alleen daar waar mest wordt gestrooid kan de roos lang blijven leven alleen daar waar grondig wordt gerooid kan het land wederom iets geven alleen daar waar aarde het vocht vergaart is de twijg op wortels gezeten alleen waar de ziel in waardigheid aardt kan vrede nooit worden vergeten…

de paus toont weer zijn ware aard: dictator net als inquisitie: vrouwenhaat hij heeft niet echt soldaten meer paraat en speelt ook graag voor vredesinitiator hij draagt wel jurken maar is tégen vrouwen maar wees gerust: het zal ’m ooit berouwen…

wegen lijken langer gedachtengangen korter doorkruist toeval het stille zijn waar aarde zwarter kleurt en spelonken onheilspellender klinken dan te voor speelt de zon tikkertje met groene bladeren waarop druppels zich gewillig laten vangen…

Stil staan wil je je ogen op steeltjes De bloemen zien bloemen herkennen Soms aanraken aanraken met je vingers Je hoort uit de keeltjes van verborgen vogels: liefdeszang Wees niet bang liefde is hier waar aarde paradijs geworden is door mensenhanden.…

vol hoop en dromen vertrok ik westwaarts om mezelf opnieuw uit te vinden mijn oorsprong te zoeken de dood voor te blijven en de nachtman die alles verduistert ik vond de onherhaalbaarheid de lineaire tijd de ontoereikendheid van woorden de ware aard van liefde en natuurlijk de dood en de nachtman…

Dit aarden werk heeft bolvorm. Ornamenten zijn onbekenden. Ware aard schenkt en hoedt. De werken van de aarde zijn steengoed. ----------------------------------------- uit: 'Het geduld van de dingen', 1996.…

de inhoud die mooi en lekker is heeft niet die verpakking de uitstraling is zo anders de kleuren lijken vaal je kocht dat pak in een soort uitverkoop nieuwsgierig was wat je werd is nu aan bederf onderhevig alleen en wel verdrietig blijft het pak nu achter want was het nu wel waard om zijn ware aard te tonen?…

Eerst als de druk waarneembaar hoog is, dán pas tonen mensen ons hun ware aard. Zo bakt de een met vuur een welkomsttaart, bij ’n ander vliegt de angstvlam in de pan. De ict-branche staat erbij te smullen: migranten gaan de vacatures vullen.…

Als ik jou -recht uit de tarwe- het brood aanreik zul je dan glimlachen omdat je me ziet als omhulsel van mijn geest of zal je treuren –omdat ik op blote voeten loop- om mijn werkelijke ik mijn ware aard en mijn oprechtheid?…

In edelheid treedt de ware aard naar buiten. In vol galop gaat het beste paard van stal. Een volbloed moet glanzen bovenal.…

Nog eenmaal kijkt zij achterom plant gedachten in koude grond en geeft hoop aan lange dagen als het schijnsel van de maan licht spiegelend rimpels raakt speelt regen ritmisch met het zicht haar ware aard zal weer bloeien wanneer katjes in de schaduw rusten…

De eenzame winternachten keren terug naar oude waarden ware aard doorklieft het donker we ontdoen ons van textiel voelen op tast de verlegen huid gezichten vervagen door het duister het zaad gedijt in nauwe kieren in machteloze bekoring gesmoord in het abstractum van de nacht.…

met een hark zorgvuldig bij elkaar geveegd net zolang totdat waarheid niet meer zichtbaar oogt vliegen verdwaalde woorden onhoorbaar in het rond zij vleien zich neder op onontgonnen kleuren nooit zal iemand weten van de hoed noch van de rand tot de storm eens haar ware aard zal laten zien…