Alle inzendingen over Zeegroen

seksbladen bij het oud papier dat naakte rondborstige vrouwen met gulzige gretigheid weerloos wegnamen Na gerecycled te zijn, droomt de lezer nieuwe borsten, met tepels die priemen in geheel wolkeloos azuur Haar heuvel, als de Toscaanse oogverblindend net als het licht van de rest van haar schoonheid die buitensporig puur is Zeegroen…

je strikt mij in het blonde vangnet van je gulle lach je verdrinkt mij in het blonde koren om je heen je lokt mij onweerstaanbaar in een gouden schrijn ik bedrink mij aan je ronde ogen van zeegroen en jasmijn ik wil je zoenen zoals de warme wind het welig graan…

In de droomvallei van zijn verlangen zag hij haar staan de vrouw met zeegroene ogen en de blik vol eeuwigheid En hij zong over de tijd die zij hem schonk stromend als water eindeloos helder eindeloos diep over de magie van haar woorden haar schoonheid haar lichtkoralen het leven met haar zo mooi, zo mooi zo mooi…

het is veel meer dan dat verdrinkend in zeegroene ogen door liefde sprakeloos omarmd meer betekenis dan het ooit had ik hou van jou... maar als ik ze toch zeg deze woorden schieten tekort behalve als je weet dat ik er heel mijn hart inleg…

Strakblauw, zeegroen of grijs verwoestend of rakend aan het paradijs verkwikkend, helend of beukend op de kust een grillig monster of fenomeen van rust Een spiegel die een vlak slechts toont de blik daaronder die de snorkelaar beloont Uitbundigheid van kleur en leven verwondering dat ons dit is gegeven een zee van rust, een zee van tijd…

wanneer de hemel en de wolken als beddenlaken lonken en ook het stille wiegen van de wind je in verleiding laten komen kunnen appelblauw en ook zeegroen de kleuren in je dromen zijn je ogen loom en zo vermoeid jouw wereld draait op volle toeren de nacht komt zalig, is mysterieus met rust en tijd als heerlijkheid de appel terug groen,…

ik was bijna vergeten hoe het klinkt als je bruisend de kiezelstenen wast de melodie de je zingt ik was vergeten het speelse klotsen als je verstoppertje speelt onder de overhangende rotsen ik hou van je zeegroene kleur de eeuwige deining, je zilte geur laten we geen tijd verdoen want het nu.... is zo later ik wil dansen, dansen op het…

De lucht kleurt zich zeeblauw boven de zomerse korenbloemen Arbeiders ploegen de aarde Bijen laten zich vrolijk zoemen In de verte klinkt onheilsgeronk van duizenden vliegtuigen Niets zal na vandaag hetzelfde zijn en valt als een kaartenhuis in duigen De lucht kleurt zich zeegroen Met hakenkruizen vervuild Het oorlogsgeweld is begonnen…

in het land van sliertige witte bewolking zonder noemenswaardig slangenpopulum [ ] moeten wij te vaak teruggrijpen naar het oude net niet aangenomen nog niet uitgewerkte soms op ge geven moment zelf ronduit verworpene het belang van banaliteit als prikkel voor kubikalisering tot gedicht het appelblauwe zeegroene dat [ ] achter ruiten luiken…

rook sleepte zich uit haar longen pure malt druppelde in haar keel miles blies zijn giftig koper in haar handen er was geen ontkomen meer aan deze nacht ze bood geen weerstand gaf zich over met getrokken borstels regen viel wind stak op vuur in haar zeegroene ogen koningsblauw loste op in karmijnrood ze danste alsof het nooit nog…

door zeegroen gedragen inkt waarin het zijn ontveld ontstemd los van lijf geraakt is wat kan haar hand nog weren als alle spieren bloot zijn in de naaktste aarzeling met zeven laden in haar been sleept zij het onbewuste voort als hout dat houdt zolang het vragen duurt de achtste in haar borst tepels als ogen zo is zij haar eigen…

Tussen muffe kelders en fier firmament is waar ik woon, waar het hedendaagse ondermaanse mij meedogenloos voorbijziet of mij - trap op, trap af - juist breeduit salueert, misschien zelfs rakelings langs een Vermeer of langs licht loensende, zeegroene ogen. 'Er heerst hier veel te veel beneden,' mokt de een.…

schaduwt zelfs wit en zwart In het feeërieke lichtspel van manet bepaalt gloed de sfeer waarin het tedere spel zich ongezien afspeelt omdat emoties de weg gewezen worden door de intensiteit Van de pigmenten die op linnen van binnen reageren in de namen bekennen zij hun functies zoals brandend wit dovend en oplichtend rood zeegroen…

Door zeegroen waas van jonge korenaren zien blauwe bloemen, als door morgendauw. O dagen, die voorbij zijt, gij ligt begraven onder blauwe luchten en zomerblond, onder golvend koren. En daar staan, als grote, blanke marmerbeelden, de stille witte wolken op uw graf; hun ogen zijn gesloten voor hun dromen.…

Dat springt er maar twijgdun op los: zeegroene elf met sierlijke vorkjes van takken! De wortels? Zijn afgeroofd rot of gewoonweg als delicatesse de pan in gehakt. En vlijmscherpe gaffels zoethout vol allerpuntigste naalden voorkwamen elk nest. Toch zetten zich horden van vogeltjes neer om te zingen, maar raken verstomd.…

Zie je in het bruingrijs-groen turkooizen licht mijn zeegroene tinnen gezicht gezet in bloed- en maansteen, beweeglijk in het water, terwijl je toeziet hoe het gestaag steeds later wordt op de grauwe aarde om je heen?…