Gedichten

gedicht (nr. 5.379):

Pino Silvestre

Wordt daar op één been
zo'n beetje gedanst in het bos
zonder partner nog wel?

Dat springt er maar twijgdun
op los: zeegroene elf met
sierlijke vorkjes van takken!

De wortels? Zijn afgeroofd
rot of gewoonweg als
delicatesse de pan in gehakt.

En vlijmscherpe gaffels zoethout
vol allerpuntigste naalden
voorkwamen elk nest.

Toch zetten zich horden van
vogeltjes neer om te zingen,
maar raken verstomd.

Vinken bedrinken zich
graag uit de stam dol
op Tannenblut, doch

schrikken zich weldra
een hoedje of meer en
raken in onmacht.

en niemand stoot
dwars door de takken
vanwege z'n hachje,

want ieder verkiest
in de nacht liever
zijde dan stekels.

Dus ben ik de fakir
te rijk met mijn
Pino Silvestre.

Rivalen hoef ik
niet te vrezen noch
zingende zagen.

De brandende kaars
van de pijnboom
die ik heb gezien
zit van binnen.

------------------------------------------------------------------
uit: 'Bont uit de zoo van Charlotte Mutsaers', 2002.