Alle inzendingen over Zoete Moeder

Zoet Moeder, blijf beschermen al wie hier heel even toeft, sterk de harten, droog de tranen, wees nabij wie steun behoeft.…

Eén keer per jaar ben je de klos, slingers, wijntje, taart, je feest er maar op los. Laat ik nu eens heel eerlijk zijn, mijn god wat doet het vreselijk veel pijn. Als je weet dat je kinderen niet op je feestje komen en je toch stilletjes blijft dromen... Mensen om je heen die je graag willen feliciteren, jouw 40-e verjaardag willen eren...…

Mijn moeder!... Zoete gedachtenis, Beheers wat er goeds in mijn leven is!…

Mijn moeder!... Zoete gedachtenis, beheers wat er goeds in mijn leven is!…

Klein en weerloos gepest, getreiterd, je niet voldoende veilig voelend op school maken je tot een moeilijke puber. Je grenzen verleggend, zoekende… maar vooral depressief, steeds verder wegzakkend. Bang ben ik, omdat je leven geen zin meer lijkt te hebben en je alleen maar dood wilt. Nauwlettend houd ik je in het oog je steeds tot praten…

Kinderogen die zacht kijken naar de Zoete Lieve Vrouw die hier zegenend wil tronen of ze ons ook zeggen wou: "blijf je kinderogen houden blijf je diepste dromen trouw."…

Gij vrouwe die het Licht mocht dragen, gegeven hebt Hem huis en tijd; blijf ons nabij die U nu vragen om steun en troost, om zekerheid. Blijf ons nabij die nu nog zoeken, op weg zijn, zonder uitzicht vaak; Hem die Gij wikkelde in doeken die nu behartigt onze zaak, Hij is uw Zoon, wil voor ons vragen dat wij niet gaan, gebukt door schuld…

Ze heeft het allemaal en in voldoende mate steekt als een prachtig wonder in haar vel En ik heb veel meer dan in de gaten dat alles past, dat ze wonderwel mijn lachen echoot, mijn gedachten denkt Mij mijn heden en mijn toekomst schenkt Ze is van alles veel, ze klopt van alle kanten deugt zeer bijzonder, zij mijn lief Zij vult zo liefdevol…

Hoor...daar klepperen de paardenhoeven dat zou Sinterklaas wel kunnen zijn met behulp van zijn Zwarte Pieten brengt hij suikergoed en marsepein zakken vol van al dat lekkers voor zoetekauwers oh zo fijn voor dames en heren op dieet echter funest voor de slanke lijn maar je naam in chocolade is een zaligheid, ongekend je smikkelt heerlijk…

toen appels waren gevallen rijp en geurend in het gras wij op onze hurken raapten wat eens bloesem was vonden monden elkaar lachend zoetig van de eerste hap tongen draaiend, kalverliefde proevend nog naar vruchtensap…

wie zoet is krijgt Geer en Goor terug bij de toppers wie stout is vindt het ook nog belangrijk de wind wakkert aan het regent hagelstenen moeder aarde huilt om weer duizenden extra soldaten gestuurd naar broeihaarden van extremisme Nederland zwicht wie zoet is blijft aan den arbeid tot hij sterven gaat rijk worden heeft te maken…

de dagen aangelengd met licht zijn zoveel minder bitter en zo zoet 't zomer zonnezicht ik ademdiep verrukt mijn teugjes van geluk bottel flessengroen voor later…

het lijkt soms echt alsof sommige schrijvers mij door en door haten zoals ik schrijf zal ik praten en praat zoals ik schrijf natuurlijk geen diploma zit vastgeplakt aan dit lijf maar sta toch echt stijf van woorden geboren uit niks ben niets en niemand iets verplicht alleen m`n redacteur heeft er veel werk aan maar het wordt prachtig,bloemen…

slapen gaan zoete snoepzoekers ooit breken de dijken…

in zwaarte en inhoud onberekenbaar ik zucht na iedere streling Ik neem je waar, alsof het waar is, dat je je zo toont aan mij enige verveling is voor mij derhalve onverklaarbaar Ik zou je willen liefhebben gewoon in het schenken van mijn blikken jouw ruimte in mij doorgaand willen opwekken aan de kleur van je tong willen likken om een zoete…

Ach, lindegeuren van mijn jeugd, waar is de tijd gebleven dat mijn moeder vroeg om thee te plukken. De zoete lindegeuren openen de deuren.…

Verwaaide haren, mijn motor splijt de wind, splijt -- hemel en aarde.…

ze stropt het zeewier tot een strik, verzwelgt en opnieuw verguld in een zilte omslag rustig kabbelend in de schoot van haar moeder verdrijft ze de zoete wind en hervindt zich steeds…

de walnoten allemaal geraapt drogen de kranten nat op zolder moeders mooiste op de schaal geduldig wachten de geur van zoete wensen in de lucht de kerstcake het einde van het smachten…

Dus nu verspilt hij Afrikaanse tijd Als een zoete apenbroodboom bakker. En peins, wat moeders in Afghanistan voor cijfer zouden geven aan die man.…

Mijn moeder ben ik verloren Oud en grijs en gek zit ze Voorgoed in de bejaardentoren Met mooi weer mag ze naar het park Voortgereden door een zuster Als ze zoet is krijgt ze kwark Me onbewogen aan te staren Vertel ik vurig over onze jongens Moet ik me de moeite dan besparen?…

Soms denk ik dat ik ben blijven steken bij winkeltje spelen geen klanten geen omzet in feite ook geen inkoop alleen maar spel Zoals vroeger in de grote keuken van mijn moeder in het ouderlijk huis met die vitrinekast met als doelgroep dat grote gezin vader en moeder 5 zussen en 2 broers Toen vond iedereen me zoet nu moet ik waken…

in haar beschermende schoot koestert de winter het zaad van de zon en bevalt in al haar glorie van de prille lente belofte van de zomer die lang zal zijn en zoet de grote Moeder glimlacht en wentelt zich tevreden om haar eeuwig brandend licht…

We zijn ons eigen publiek van ons is de stad, de fontein speelt mijn toneel, het mag niet maar de nacht is warm en ik heb er zin in Marcello komt de trappen af hij kijkt liever, maar toch bukt hij zich, zet zijn schoenen naast het glas melk en stapt het water in Strelend vouwt hij zijn handen om mijn hoofd, nog zonder me aan te raken…

Zo vliegen de beien uitgelaten in de lavendelstruik van zoet naar zoet.…

Zo verleend de lavendelstruik in de zomer de zoemende bijen plaats aan op alle mooie comfortabele zitjes en bied ze heerlijk zoete hapjes aan. Als spelende kinderen uitbundig en enthousiast, gelijk zo vliegen de bijen uitgelaten in de lavendelstruik van zoet naar zoet.…

in mijn dorp van zure druiven zoekt men de blanke pit onder de zoete blauwen, die doorgaans slechts in een gerimpelde oude zit op de kale bank rond de oude olm sterft hij en valt op moeder aarde, deze gerijpte mens met zijn blijvende waarde…

Mijn moeder kookte ze tot moes, met suiker en stukjes klokhuis, die je leerde slikken. In zoet kun je stikken, het zure maakt wrang, maar het leven is behapbaar en met appelmoes te verduren.…

vertederd kijkt ze in het wiegje naar het kindje uit haar schoot ze schoof een generatie op haar baby ademt lief en zoet de handjes voelen teer en klein het huidje zachter dan satijn als moeder niet onsterfelijk blijkt zal`t kind uit haar nooit kind meer zijn ook dat schuift dan een plaatsje op…

Och, weet je nog dat ik verdwaalde naar de eendjes liep in het afvoerkanaal daar droomde tussen zoet en zout dat ik mijn naam vergeten was ik omkeek en de hele wereld zo was het zout zo bleek altijd bij mij bleef toen jij me kwam halen was ik niet verbaasd je gaf me te verhalen zoals mijn moeder deed.…