Alle inzendingen over aangeraakt

Plots wordt zijn zachte lach even geraakt door de wind lijntjes in het vermoeide gezicht lijken te vliegen angst en onzekerheid staan te lezen in zijn donkere ogen vertalen openlijk verwarring in diep verborgen gedachten al is de lente laat zijn passen in de regen gaan niet meer alleen gevangen door die andere lach is de herfst dit…

Als aardse engelen richten zij hun hemel tot ons in een nachtelijk blauw Hun woorden zijn als stuifmeel dwarrelend op bloemenhartjes voorbij een diepe winterkou Door hun aanraking schenken zij het heilzame, het wonder met sterrenlichtjes in zacht kleurige ogen Hun handen zijn als pleisters op onze wonden als het balsem der mededogen…

Ik twijfel nog over wat je hebt aangeraakt een tere ziel of diepe wonde het is nu in de natuur die vertwijfeling en verwondering het heelt de stilte en mijn zonde er is niets meer dan die aarzeling in rust aangeraakt door wat jij misschien vergissen noemt.…

Ik twijfel nog over wat je hebt aangeraakt een tere ziel of diepe wonde het is nu in de natuur die vertwijfeling en verwondering het heelt de stilte en mijn zonde er is niets meer dan die aarzeling in rust aangeraakt door wat jij misschien vergissen noemt.…

Juist op dat moment dat de angst haar in zijn greep kreeg en een ijskoude rilling door haar aderen joeg zag en hoorde ze de fluister van de liefde die net op tijd de kou verjoeg heel zachtjes voelde ze het strelen van de wind door haar verwarde krullen…

Je hebt Het mooiste En het droefste In mij Losgemaakt...…

vlinderimago binnen dit harde bestaan zachte beweging…

hij struikelt en stottert de dichter zonder pen zoekt beschutting in een mangrovebos van zoute ondoordringbare woorden waar geen raam uitzicht bieden kan vermorzeld onder de wielen van zuigende angst aangeraakt door een fluorescerende schoonheid dompelt hij zich in verrotting en vindt in stille duisternis zijn bevrijding hij vliegt…

haar hoofd stroomt vol goud licht als ze zijn brief vasthoudt hij beweegt naar een andere plek als hij haar brieven leest schone breekbaarheid van twee geschreven intieme levens de tijd is daar het diepe gevoel baant zich een weg naar de tedere eerste aanraking…

Hoe veel jaren al Heb ik deze deur, Deze sleutel In dit huis Aangeraakt, En als ik er niet Meer ben zal ze Me nooit gekend hebben - Maar deze steen, Gevormd naar mijn hand, Een gezicht gegeven Door mijn aandacht, Door mijn tijd, Zal voor altijd Een indruk geven Van wie ik geweest ben…

Nog geen twee vierkante meter dat is maar weinig huid om contact te maken met zoveel mensen die mij aantrekken, alle kinderen die ik wel zou willen koesteren de koeien en de ezels bovendien met wie ik wel zou willen praten te veel dieren om op te noemen ook nog de wonderlijke wezens die planten zijn, hun kracht en aanvaarding wat…

zachtjes veeg ik kleuren uit jouw lieve gezicht door het hoge raam kruipt nog net wat licht naar binnen dat zich eerder niet liet vangen met gesloten ogen geniet je zolang de zon je strelen kan en dicht de wijsheid aan de lente toe…

het verschil tussen land en lucht verdwijnt op de kaart alleen een witte vlek en nu op deze loodwitte dag wacht ik op een teken van je marmeren gesloten ogen het was een witte witte dag toen sneeuw en wolken elkaar raakten en jij het verschil niet zag je reisde voor eeuwig af…

In het veld herders aangeraakt door lyrisch licht idolaat op weg…

Gefrustreerde zucht maar liefdevol aangeraakt aan een hart vol smart.…

Ik ben laat Maar niet verlaten Ik heb gekeken Maar je niet gezien Ik heb je aangeraakt Maar niets gevoelt Ik heb gedacht Maar niet aan jou.…

De hele dag liep ik als uitverkoren, of ik door engelen was aangeraakt. Maar hoeveel lege nachten zijn doorwaakt waarin sindsdien geen wiekslag viel te horen?…

klein is mijn gedicht in alle eenvoud zonder gewicht immers wat men schrijft of maakt slechts het uiterlijk van het wezen wordt aangeraakt…

zomaar een vriend uit niets zijn zachte woord vertelt me dat het aangeraakt zijn niet alleen uit handen komt, maar ook met name door cachet…

Leven met alles wat er is in alle openheid aanvaarden in liefde hart geraakt bewogen en aangeraakt leven in liefhebben…

werd jouw hoofd aangeraakt vandaag of was het gisteren ook niet lang geleden misschien een keer per ongeluk…

O zee van bittere wraak witte haai door de demonen aangeraakt zwemmend zwaard van de dodenboom…

hebt in mij iets aangeraakt Een snaar Die dan nooit meer wordt stilgezet Vandaar Dat ik je voel als iets van mij Een deel Ik heb je als geen ander lief Zoveel…

Dood was ik Door onmacht overmeesterd Verslagen door mijn eigen ik Alleen vogels - Door hun vrijheid aangeraakt En tot nieuw leven begeesterd…

De akker lijkt een spiegel door zon aangeraakt Ik wandel erlangs vertraag mijn pas ontdek in deze spiegel: verten.…

Ik heb mezelf Niet gemaakt, Mezelf de adem Niet gegeven, 't Is de wind die Me heeft aangeraakt, Die mijn adem Elke nieuwe dag Doet leven…

Men kan niet zonder huid-op-huidcontact, Zo klinkt het uit de mond van psychologen. Dat wisten baby’tjes al bij het zogen, De borst wordt met twee handjes beetgepakt. Toch trek ik hier nu even aan de bel: Van huidcontacten krijg ik kippenvel.…

je hebt met me gepraat maar je hebt niks gezegd je hebt naar me geluisterd maar je hebt me niet gehoord je hebt naar me gekeken maar je hebt me niet gezien je hebt me aangeraakt maar je hebt me niet gevoeld…

De twinkeling in de lucht, delicaat met rook verweven, door strijklicht aangeraakt, heeft je als kleding omgeven.…

Door de vrede aangeraakt Door verdraagzaamheid gekust Word ik stilaan in slaap gesust Nadat jij me voor de laatste Keer welterusten hebt gekust Nu dat voorgoed lijkt te zijn Nu dat eeuwig is…