Alle inzendingen over afgescheidenheid

Nooit wordt het weekend meer als vroeger thuis, toen ik op zaterdag niet uit mijn bed wou komen. Onder de dekens kon ik van ontsnapping dromen, zoals ik 's avonds van ontsnapping droomde voor de buis. Wat was ik, veertien, vijftien jaar? Niet langer veilig voor mezelf of voor de ogen van de anderen was ik zo onomkeerbaar aan het veranderen…

Ik heb me hedenmorgen per decreet Met huis en tuin van Holland afgescheiden Belastingdruk is iets van vroeger tijden Nu ik de functie van Premier bekleed Ik hield wel eerst een referendum, hoor Maar wonderbaarlijk: iedereen was voor ... De Krim heeft zich per decreet van Oekraïne afgescheiden en zich bij Rusland aangesloten.…

achter de nevels van de tijd zwijgende voorouders die naar ons kijken zij weten van ons zoeken klungelig reiken naar graantjes van geluk nu het daglicht krimpen gaat wordt de nevel dunner zijn zij meer nabij aardse afgescheidenheid door zwaarte van materie zeulen wij mee…

Ach, oude rups Spin je draden Tot een sprankelend Zijden kledingstuk Jij, vermoeide spin Weef je web Van dunne draden Schitterend in het ochtendlicht Afgescheiden substantie Stolt in de open lucht Wij vinden er voor ons De mooiste doeleinden in terug…

Ach, oude rups Spin je draden Tot een sprankelend Zijden kledingstuk Jij, vermoeide spin Weef je web Van dunne draden Schitterend in het ochtendlicht Afgescheiden substantie Stolt in de open lucht Wij vinden er voor ons De mooiste doeleinden in terug…

ik heb een spiegel in mijn tuin zonder weerbeeld stap niet door de lijst het scheidende membraam beweegt heen en weer op mij toe van mij af raak niet aan eens vloog er een vlinder op die nooit weerzien werd regen dringt drinkend wordt weer afgescheiden ik vang het hopend op een glimp vanachter moet mysterie niet mysterieus…

Kijk af en toe in mijn ogen door de tranen heen zie je je eigen verliefdheid van weleer Denk daar aan als je je meer afgescheiden voelt als ik weer of langer teruggetrokken, stiller, norser, afwezig, vijandig ben of geheel niet te volgen niet te begrijpen ben! Begrijp je me? want dat is ook liefde, echte liefde!…

zijn voelt in zijn volle venijn drink dan uit mijn mok als je de pijn van het afgesneden zijn voelt in zijn volle venijn leg dan je hoofd op mijn kussen als je de pijn van het afgesneden zijn voelt in zijn volle venijn trek dan mijn wintertrui aan en laat het schurende schrijnen van het voorgoed van elkaar afgescheiden…

De oogst is groot aan dankbare herinneringen die ons niet scheiden maar ons binden bij mij blijven nu je fysiek afgescheiden bent bloeien de herinneringen aan jou, aan ons, aan elkaar welig en tierig jouw zo geliefde Oost-Indische kers is mooi om naar te kijken en lekker, gezond om te eten ik zaai ze volgend jaar weer omdat ook sterven…

waar banden zijn gestrikt die elastisch zijn geweven voor een lang en rekbaar leven waar tijd zijn eeuwig ritme tikt waar levens reeds zijn ingedikt door wedervaren vormgegeven in een wonderbaar samenkleven waar men respectvol is en ingeschikt daar is ten hoogste een opmaat bereikbaar tot ultiem geluk dat wat afgescheiden blijft dat…

in dit vers is Plato een bewoner afgescheiden van de buitenwereld donker als de nacht, een holbewoner lichte vlekken vormen zijn ideeën de spelonkwand tovert zwarte schimmen op het netvlies van een onvast weten twijfelachtig grommen ze te glimmen met een naam de zekerheid te heten en hij wist dat buiten deze zwartheid helder stralend, wetten…

Afgescheiden Amish knippen bij andere Amish de baard en de haren af, wat als een grote belediging wordt ervaren. De Amish is een geloofsgemeenschap waar de leden nog leven als in het begin van de negentiende eeuw. Een Amish leeft zoals in vroeger tijden, Hij draagt een lange baard en ook lang haar.…

De lucht kleurt rood boven de stad en de huizen in het mysterie van schemer gehuld Mysterie - roerloze aanwezigheid waarin elk in alles versmelt Maar eenzaam gaan de mensen want in hun afgescheiden zelfbeeld gestold in een aldoor hunkeren naar een zon die hen van hun onbehagen verlost De lucht kleurt roder vurige schoonheid vlam…

ware liefde is een daad van oeroude herkenning alsof je eens twee zielen was verenigd in een persoon ruw van elkaar gescheiden elk in eigen helft je leven doorbracht in wanhopig verlangen naar hereniging en dat je dan op een dag een wonderlijke dag dat oeroude afgescheidene ontdekt in de ander en na een lange ballingschap…

Voor even van de wereld afgescheiden wacht haar met de nieuwe ochtendzon, opnieuw een dag van onbekommerd leven.…

Maar nu komen ook de vragen: heeft dit trio zich definitief afgescheiden van de negen, of mag ik ze er nog bij tellen? Twaalf witte zwanen in het Goor Ik spoed me voort en neem me voor over een en ander verder diep na te denken in het café aan Brug II en thuis mijn verhaal te doen -met verve, zo mogelijk.…

ik zie het beven van de zee in de branding van eb en vloed krachtig afgescheiden pijnlijk verlangen in stilte weggevloeid ik zie het nemen van de zee in een onstuimige stroom het strand is weer klem gezet piekeren in slapeloosheid een machteloos verzet ik zie het geven van de zee als zandloper langs het water de jutter zwerft nog rond…

De straat waarin ik woon is een drukke straat auto's komen en gaan De geschiedenis is een komen en gaan - van een verschrikkelijke woede die hakt en bloed spat op de muren die buiken openrijt De demonische grijns die volstrekt afgescheiden is van het wezen vrede en van alle wezens Een komen en gaan van romantiek…

Vervuld het diepgeworteld..afgescheiden de plaats van visie, slechts een illusie. Het vergeven van acceptatie wil van vergeten ogenblikken houden ..…

De wrede verlatenheid die vermorzelt, voelt zich net als God ook afgescheiden, zal ik maar denken om wat troost te putten uit mijn zo goed als verdwenen roomse roomsoezeninborst. De schone schijn vervluchtigt als ether en de machtige bolwerken vertonen diepe kraters van zelfvervreemding.…

hebben met ons in verlichting gewandeld herinneringen vergeten, beproefde kleine dingen pijnlijk verlicht, zelfgenoegzaamheid gespot… en herbekeken er was liefde, minder liefdevol en vol, de vragen, die ons terugbrengen naar nul, afgescheiden van onszelf, het samenspel wel waard, verteerd door nood aan zelfverheerlijking vochten wij hunkerend…