Alle inzendingen over alleen maar duiden

te duiden door extreem geleerden ’t Voorkwam zo wel onnodig bloedvergieten, al was hij zes keer tot De Strijd bereid waar Herakles een wedstrijd arrangeerde…

ellende duiden en niet de overwinning van liefdevolle gaven zo menselijk versieren…

Ik zie zo graag zo’n nevelige lucht die alles wazig maakt, wanneer het heiig is en naadloos berg in wolken overgaat, niet scherp omlijnd maar open, vaag wanneer je enkel duiden kunt en niet in woorden vangen dat, wat je ervaart.…

Het vagevuur, waarin wij groeien moeten, is ons aardse paradijs. Ons lieve leven. De hel, daar branden verdoemden. Verdoemd is geen mens. Verdom ons niet. Het hemels paradijs, daar schijnen heiligen te wonen. Wij zijn daarvoor veel te goed. Ons vagevuur is middelmatigheid. Is waar we leren moeten, wat liefde is. Wat kwaad. Wat goed…

Of iemand echt gelooft dat kan geen mens duiden en wat ze duiden bij overlijden is vooral de buitenkant van de gestorvene Hij, zij was een heel gelovig mens een Christen, Cristin, heel erg christelijk Hij, zij wandelde met Christus Hij, zij leefde voor God, voor God alleen Maar dan gaan de kasten open en de laden met boekjes van plezier…

Hij duldt geen andere vogels om zich heen, altijd is hij alleen. Hij voelt wel dat ik kijk. Maar gaat niet weg. Hij maalt er niet om: “Wat denk je mens, ik ben heus niet dom.”…

wat ik schrijf gaat jou niet aan het zal je immers toch niet raken je zult mijn gedachten niet kunnen verstaan als ik vertel van mijn droom; het zoeken naar gevoel, dan kan ik nog zoveel duiden jij zult nooit weten wat ik bedoel zeg mij wat gaat er om in jou ik weet, nu gaat het mij niet aan alleen jij kent…

het onzegbare slechts te duiden als schim van wat voelbaar is…

Opkomende gesluierde goudgele zon in kris-kras witgestreepte blauwe lucht voor het eerst dit jaar de uilen weer gehoord roep en tegenroep, nestelen in onze tuin uitbundigheid van groei en bloei rondom witpaarse krokus waas in lichtgroen gras de velden met geel stro en prille levenstint aan mijn zij mijn lief verzadigd in haar slaap de natuur…

Al dagen is zij druk aan het werk geweest schoon gemaakt en al doende onbevreesd met vertrouwen de operatie dag ingegaan op thee en beschuit, koffie niet meegedaan op afdeling de tas uitgepakt, vanmorgen haar spullen op stapels in de kast geborgen in bed bij het raam op de gemengde kamer dat ging snel, de rest van de dag langzamer bij…

Ik open het venster en de deuren tegenover elkaar totdat het overal tocht in huis om het denkbeeldig coronavirus te verdrijven nadat ik de verwarmingsmonteur uitgelaten heb zet ik mijn mondkapje af om de frisse lucht in te ademen zie hoe vogels als klankgazelle in de boomtakken aan de overkant neerdalen in het morgenlicht…

Je wordt pas echt gehoord echt gelezen pas echt gezien als je er niet meer bent! `Je suis Charlie´ echt!…

Ik lijk alleen nog voor mezelf te schrijven ik duid dat niemand euvel schrijven, maar ook lezen is het beklimmen van een heuvel zo is het en zal het altijd blijven.…

Ze duiden en duidden op de verkeerde woorden. Zíj hoorden niet hetgeen dat ik dacht; ik werd verwacht. Alles wat zich aandiende in en tijdens het leven, in mijn leven: het doet me doorgeven! Met de correct, juiste boodschap in hoofd, in hart, nieren één van zuivere hoop te laten zegevieren!…

Opbouw is in essentie leven. Afbraak hoort daarbij en moet. Eeuwig leven duurt maar even. In de kern is doodgaan goed. Angst is het echte kwaad. Vader van geweld en moord. Geef angst daarom liefde. Nooit het laatste woord.…

Al, wat ik dacht in mijn leven en al, wat ik voelde, het duidde precies op wat jij altijd bedoelde.…

prijs met mij de dag dat alleen zien ons horen en zeggen is dat ik niets hoef te duiden en jij aanvoelt zonder dat ik met aardse woorden klanken moet luiden waarop onze genegenheid stoelt aanbid met mij de nacht waarin mijn hand jouw huid vereert dat ook mijn ogen niets hoeven te vertellen als ik door het onbeschrijflijke…

Het project uitvoeren, dat je eigen leven is. De decors ontwerpen, van de lekenspelen, die we samen spelen. Wie waren dan de regisseurs? Wie is die geleerde criticus, die jou nog steeds vertelt, wie jij zou moeten worden. Hoe jij acteren moet? Wie helpt ons de kunst verstaan? Wie leert je worden wie je bent? Wij zijn het zelf. Wij…

Ze duiden en duidden op de verkeerde woorden. Zij hoorden niet hetgeen wat ik dacht; ik werd verwacht. De correct juiste boodschap: een van zuivere hoop! Verzacht, verstoord en vooral ongehoord: nieuw gedrag in mijn persoon... zó schoon als ik nooit meer had gedacht. Zo begon en eindig ik. Met iedere wanhoop haalde ik adem in hoop!…

Alleen binnen neemt het de tijd mee. Neemt het de tijd. Het buiten spiegelt slechts en de voerman laat ons raden. Waarom het daar doorgronden? Het donker duiden.? De klokken luiden immers nog niet.…

Symptomen die het leven moeilijk maken, die vragen om een duiding diep van binnen. De zoektocht naar jezelf moet daar beginnen; zo worden klachten noten om te kraken. Een waarschuwing is echt niet overdreven: Het vergt wel moed om zo, bewust, te leven.…

Een kaasboertje uit Arnemuiden Kon zelf vaak het plaatsje niet duiden Hij wist het niet meer En zei keer op keer Ben ik dan niet thuis in het zuiden…

als ik vertel van mijn droom en het zoeken naar gevoel dan kan ik nog zoveel duiden jij zult nooit weten wat ik bedoel…

dat wat je niet ziet ben ik ook voel je iets wanneer mijn woorden anders duiden ook dan zijn het betekenisvolle geluiden van deze mens jawel, met wisselende akkoorden…

nooit geen wandeling meer voor mij. aan een ketting... in een kooi. wat heb ik nu verkeerd gedaan. ik krijg veel schoppen en veel slaag. help... mijn baasje houdt niet meer van mij!…

De vogels vliegen naar het zuiden dat is hun winters leefgebied dan ziet de vogelaar ze niet en kan ook hun getjilp niet duiden maar ik wist niet, of ik zou liegen, dat 'n vogelaar ook op kon vliegen…

jij waart door gebieden raakt aan vrijheden met de status ongezien of nog niet vertoond waant jezelf los van alles wat met aarde bindt alleen nog ik maar wij zijn elkaar goed gezind het zijn vreemde transfers zo zonder materie alleen de gedachte is al snel genoeg om onopvallend meteen ter plaatse te zijn als een geur de wereld…

de wind plaatst woorden in het nieuwe geluid waarmee ik gekleurde beelden in de leegte duid om te zingen in een dromend lied dat men klinkend in de luchten ziet…

de leer zegt dat de heer de mens naar evenbeeld heeft geschapen anderen duiden onze afkomst van apen maar wat men ook belooft ik geloof dat de mens een kool wordt gestoofd…

ik ben klaar met jou vergelijkenderwijs te duiden met alle schoonheid emoties en het altijd de allerbeste en slimste te zijn jij bent gewoon een griet met allerlei onhebbelijkheden wat je in mij ziet en ik in jou daar raken wij nooit over uitgepraat of verzwijgen het het is het onbenoembare niet aan te duiden manco dat wat…